Μπάμπης Παπαδημητρίου
Δεν μπορείς να προγραμματίσεις μια ολόκληρη χώρα, εκατομμύρια οικογένειες, εκατοντάδες χιλιάδες μικρότερες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις, αλλά και τους γεωπολιτικούς σου γειτόνους και τον διεθνή παράγοντα και τους Ευρωπαίους συμμάχους και όσους «δεν σε γουστάρουν» με μοναδικό γνώμονα την ψηφοθηρία. Εκτός αν είσαι ο Αλέξης Τσίπρας. Ισως ο μόνος κάτοικος αυτής της ατυχήσασας χώρας που πιστεύει ότι τα γεγονότα υπάρχουν για να τον διευκολύνουν. Οτι με τον πιο ξεροκέφαλο τρόπο οι εξελίξεις απλώς επιβεβαιώνουν τις προσδοκίες του. Αν και, μη σας φανεί παράδοξο, πολλοί φίλοι του πιστεύουν πως «ό,τι κι αν βάλει με τον νου του, τελικά του βγαίνει».
Μέχρι όμως να πλησιάσει ο λαός στην κάλπη. Η ομάδα των πραιτωριανών του Μαξίμου (που διόρισε δύο μέλη της σε υπουργικές καρέκλες) τα πιστεύει αυτά: «Οποτε κι αν αποφασίσει ο πρωθυπουργός να πάει σε εκλογές θα βγει κερδισμένος», λένε. Δεν είναι τόσο απλό. Σε καμία από τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, με όλα τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα που υπάρχουν, αλλά και σε κανένα από τα focus groups (ομάδες πολιτών που συζητούν με έμπειρο αναλυτή τα θέματα της επικαιρότητας) δεν προκύπτει ότι ο συγκεκριμένος διαθέτει αυτό που χρειάζεται η διακυβέρνηση: Εμπιστοσύνη και Νεωτερισμό.
Εξάλλου, ο κ. Τσίπρας δεν επενδύει καθόλου σε αυτό το «δίδυμο». Θέλει να αρέσει στους «παλιούς». Οχι κατά την ηλικία, σίγουρα όμως κατά την αντίληψη του στενού ατομικού συμφέροντος. Στην ανταμοιβή των προσπαθειών ενός εκάστου. Στην υποστήριξη του κράτους προς τις πρωτοβουλίες, συλλογικές ή ατομικές, που θα φέρουν κέρδη. Είναι αλήθεια ότι ο επικεφαλής των προθύμων αισθάνεται ασφαλής: όχι όμως πέραν του επομένου τριμήνου. Είναι αλήθεια πως μέχρι τις ευρωπαϊκές εκλογές δεν θα κουνηθεί τίποτε. Καμία μεγάλη χώρα δεν θέλει να ακουστεί κάτι δυσάρεστο όπως: «Η Ελλάδα δεν σέβεται τις υποχρεώσεις της» ή «κινδυνεύουν οι ελληνικές τράπεζες», ή άλλα παρεμφερή.
Εξάλλου, η κυβέρνηση κάθεται, σύμφωνα με πληροφορίες, σε ένα βουνό χρημάτων: το περίφημο κρατικό «μαξιλάρι» υπολογίζεται σε 37 δισ. ευρώ (ίσο με το 20% του ΑΕΠ) κάτι που σε καμία άλλη χώρα δεν συμβαίνει. Αδύνατον να κατανοήσει κανείς γιατί πρέπει να χρεώνεται ο φορολογούμενος για τόσο πολλά κεφάλαια, τα οποία, επιπλέον, στερείται η οικονομία που τα έχει μεγάλη ανάγκη. Προσωπικά μου θυμίζει την εποχή που ο δικτάτορας Τσαουσέσκου απαγόρευσε τη θέρμανση των δημόσιων χώρων και των κατοικιών του κοσμάκη (εξαιρέθηκαν κομματικά γραφεία και κατοικίες στελεχών του καθεστώτος) για να πληρώσει όλο το εξωτερικό χρέος της Ρουμανίας! Επιπλέον, από τις διεθνείς αγορές έρχονται μηνύματα ότι η βελτίωση του κλίματος επιτρέπει στην Ελλάδα να εκδώσει ένα ακόμη κρατικό ομόλογο, δεκαετούς διάρκειας αυτή τη φορά, επειδή, προφανώς, οι αποδόσεις που προσφέρουν οι Ελληνες φορολογούμενοι είναι πολύ θελκτικές.
Ας ανακεφαλαιώσουμε. Η χώρα έχει πιαστεί στη μέγγενη πολλαπλών εκλογών. Κανείς όμως (ούτε ο Τσίπρας) δεν γνωρίζει πότε θα αλλάξει η πλειοψηφία στη Βουλή. Τίποτε δεν κινείται στην πραγματική οικονομία όπως συμβαίνει σε περιόδους ασάφειας. Στον πάγο έχουν τεθεί και οι δημόσιες επενδύσεις, ειδικά μάλιστα οι ιδιωτικοποιήσεις που δίνουν πρώτες το σύνθημα «επενδύστε».
Είναι μεγάλη αδικία για όλους μας. Η στασιμότητα σκοτώνει. Χειρότερα ακόμη, τα όσα γίνονται στην πολιτική και στην κορυφή του κράτους, με τους βουλευτές «τριγύριζα» όπως προσφυώς παρατήρησε ο κ. Μητσοτάκης, με τις ρυθμίσεις της τελευταίας ώρας (π.χ. κόκκινα δάνεια) που κανείς δεν γνωρίζει αν και πότε θα εφαρμοστούν, ούτε ποιες θα είναι οι συνέπειές τους, με τη διάλυση της κρατικής μηχανής (π.χ. εγκληματικότητα) που έχει πατήσει φρένο όπως πάντα όταν οσμίζεται επερχόμενη πολιτική αλλαγή και, τελικά, με τον κόσμο διαιρεμένο σε εκείνους που «τα παίρνουν» από το κράτος και στους άλλους που τους «τα παίρνει» η κυβέρνηση για να μοιράσει ως ψηφολέκτης τα «κόλλυβα» της μαρασμένης οικονομίας. Για όσους θέλουν να συνεχίσουν την «ποιητική διάθεση» της εβδομάδας, να σκεφτούν πως δεν θα οικτίρουμε κάποτε γιατί «ανεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμο έξω»!
Πηγή: Καθημερινή
