Μιχάλης Τσιντσίνης
Οι δημοψηφισματικές ετυμηγορίες δεν είναι ετυμηγορίες. Τα δημοψηφίσματα –ακόμη και στις ωριμότερες δημοκρατίες– αφήνουν δυσκολότερα προβλήματα απ’ όσα προορίζονταν να λύσουν.
Ετσι φαίνεται να συνέβη και στα Σκόπια. Η γειτονική χώρα βγήκε περισσότερο διχασμένη και περισσότερο ζαλισμένη απ’ ό,τι πριν. Η άγονη κάλπη πέτυχε μόνο να επικυρώσει τον προϋπάρχοντα –πολιτικό και εθνοτικό– διχασμό. Πέτυχε μόνο να πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αστάθεια – από ορόσημο σε ορόσημο, από ψηφοφορία σε ψηφοφορία: ένας κύκλος ημιτελεσιγράφων που μοιάζει ήδη σαν το σισσύφειο βάσανο του Brexit.
Στην Αθήνα, όμως; Από μια κυνική άποψη, όλοι μπορούν να είναι, κρυφά ή φανερά, ευχαριστημένοι. Ο Τσίπρας δεν κινδυνεύει να εξωθηθεί σε εκλογές πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι ο ίδιος έχει υπολογίσει. Ο Μητσοτάκης μπορεί βάσιμα πλέον να ελπίζει ότι δεν θα κληρονομήσει από τον Τσίπρα το βάρος μιας βαριάς διπλωματικής εκκρεμότητας. Και ο Καμμένος; Νταούλια!
Ο Καμμένος αντιλαμβάνεται εαυτόν ως τον περισσότερο ωφελημένο, αφού οι όρκοι του για επίθεση αυτοκτονίας κατά του ΣΥΡΙΖΑ είναι λιγότερο πιθανό να χρειαστεί να δοκιμαστούν στην πράξη. Τσίπρας και Καμμένος κέρδισαν, λένε, χρόνο.
Αξίζει, όμως, κάποιος να αναρωτηθεί τι μένει να περισώσουν οι δύο εταίροι – και ιδίως ο πανηγυρίζων.
Μπορεί το βραχυκύκλωμα που κατέλιπε το δημοψήφισμα να άρει τις συνθήκες εκλογικού αφανισμού των ΑΝΕΛ; Μπορεί ο Καμμένος να ξανακερδίσει το σκληροπυρηνικό του ακροατήριο – να το κάνει να ξεχάσει τα ακροβατικά με τα οποία στηρίζει την κυβέρνηση που καταγγέλλει; Να το κάνει να πιστέψει ότι η δική του ψήφος εμπιστοσύνης στον Τσίπρα θεραπεύεται από την (μη) ψήφο των Σκοπιανών;
Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις, για το πολιτικό κόστος των ΑΝΕΛ, πρέπει να δοθεί με τον νου στα «κριτήρια» της παλιάς εκλογικής πελατείας των ΑΝΕΛ.
Τηρουμένων των αναλογιών, το δημοψήφισμα έχει την ίδια επίδραση στις εκλογικές προοπτικές και του ΣΥΡΙΖΑ: δηλαδή καμία.
Η αποξένωση του κυβερνώντος κόμματος από ένα μέρος της κοινής γνώμης εξαιτίας του Μακεδονικού, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, συντελέστηκε στις Πρέσπες και φαίνεται, πλέον, ανεπηρέαστη από την τύχη της συμφωνίας.
Ναι, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κερδίζουν χρόνο. Το ερώτημα είναι τι μπορούν να κερδίσουν από αυτόν τον χρόνο. Περισσότερος χρόνος σημαίνει περισσότερο θέατρο αντιφάσεων στο Μακεδονικό – περισσότερες ευκαιρίες για την αντιπολίτευση να φέρει στη σκηνή τον Καμμένο και να ρίξει τον προβολέα στην παρδαλότητα του κυβερνητικού συνεταιρισμού. Για μια εξουσία στρατηγικά κενή –με μόνο στόχο να ξεψηφίσει περικοπές που η ίδια ψήφισε και να μοιράσει αναδρομικά– τέσσερις μήνες περισσότεροι μπορεί να σημαίνει απλώς τέσσερις μήνες περισσότερη φθορά.
Πηγή: Καθημερινή
