Το γερμανικό παράδειγμα

Πάσχος Μανδραβέλης

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο των γερμανικών εκλογών δεν ήταν το αποτέλεσμα. Αυτό το προείπαν –μία μονάδα πάνω, μία μονάδα κάτω– οι δημοσκοπήσεις. Ακόμη η μεγάλη άνοδος των Πρασίνων είχε προεξοφληθεί. Δεν ήταν έκπληξη.

Εντυπωσιακό ήταν αυτό που έγινε μετά, όταν έκλεισαν οι κάλπες και μόλις είχε διαμορφωθεί κάπως το αποτέλεσμα. Μαζεύτηκαν οι πολιτικοί αρχηγοί –όλοι: κερδισμένοι και χαμένοι, σοσιαλιστές και συντηρητικοί, ακροδεξιοί και ακροαριστεροί– στο στούντιο του κρατικού ZDF για να κουβεντιάσουν την επόμενη ημέρα. Ο δημοσιογράφος έκανε τις ερωτήσεις χωρίς χρονικούς περιορισμούς· ήταν εμφανές ότι –σε αντίθεση με πολλούς Ελληνες συναδέλφους του– προσπαθούσε να πει λιγότερα από τους συνεντευξιαζόμενους. Αλλά χρονικό περιορισμό στις απαντήσεις δεν είχαν ούτε οι τελευταίοι. Ανέπτυσσαν το σκεπτικό τους χωρίς διακοπές, ούτε από τον δημοσιογράφο ούτε από τους συνομιλητές τους.

Ειπώθηκαν πολλά για τα προβλήματα της Γερμανίας και της Ευρώπης, όμως ήταν εμφανές ότι όλοι προωθούσαν τη δική τους ατζέντα. Λογικό, αφού η συζήτηση αφορούσε την επόμενη ημέρα της διακυβέρνησης στη Γερμανία και όχι τα προβλήματα του δυτικού πολιτισμού εν γένει. Και ο πρώτος Ολαφ Σολτς και ο δεύτερος Αρμιν Λάσετ εξήγησαν γιατί πρέπει να αναλάβουν την καγκελαρία και οι μικρότεροι έθεσαν πλαγίως και σε αδρές γραμμές τους πρώτους όρους για πιθανές συνεργασίες.

Τη στιγμή δε που ο Σοσιαλδημοκράτης μιλούσε για την ανάγκη αλλαγής της βιομηχανικής πολιτικής, η κάμερα στράφηκε στο γεμάτο δυσπιστία βλέμμα της Πράσινης υποψήφιας Αναλένα Μπέρμποκ. Οσο κι αν ψάξαμε την επόμενη ημέρα δεν βρήκαμε κάποια ανακοίνωση του SPD για το «πετσωμένο» ZDF, ούτε καταγγελίες για «μερκελιανή χειραγώγηση των κρατικών ΜΜΕ, που μόνο στόχο έχουν την υπονόμευση της συνεργασίας Σοσιαλιστών – Πρασίνων».

Τα λέμε όλα αυτά γιατί ξεκινά εγχωρίως μια κουβέντα με βασικό ερώτημα «πώς μπορεί να έχει κυβερνήσεις συνεργασίας η ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης, ενώ στην Ελλάδα η απλή αναλογική είναι ανάθεμα;». Ελα, ντε! Αλλά πάλι, πρέπει να πούμε ότι «συναίνεση α λα ελληνικά» είναι το ανέκδοτο που λέει ότι οι πολιτικοί αρχηγοί θα πουν τα χειρότερα προεκλογικώς για να συνεργαστούν αρμονικότατα μετεκλογικώς. Δεύτερον: Κόμματα που αναλώνουν περισσότερο χρόνο για τη διαδικασία συζήτησης μεταξύ των (είτε στη Βουλή είτε σε debate) παρά για τη συζήτηση αυτή καθαυτή, σε μια κυβέρνηση συνεργασίας θα τσακωθούν από το πρώτο υπουργικό συμβούλιο για το ποιος θα εκφωνήσει την αρχική δήλωση.

Συμπερασματικώς: Οταν με το καλό δούμε τους πολιτικούς αρχηγούς να κάθονται στην ΕΡΤ, συζητώντας τα εκλογικά αποτελέσματα ή, έστω, όταν δούμε ένα debate της προκοπής, μπορούμε να αναρωτηθούμε αν η απλή αναλογική μπορεί να ευδοκιμήσει σε τούτον εδώ τον τόπο…

Πηγή: Καθημερινή

– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι’ αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.