της Μαρίας Κατσουνάκη
Θα ήταν απλώς άλλη μία ένδειξη ανοχής στην ανομία τα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη, αν οι συνεχείς δράσεις – αντιδράσεις που προκαλούν δεν έμοιαζαν με δονήσεις σε περιοχή μεγάλης σεισμικότητας. Οι «αλληλέγγυοι» του «No Border Camp Thessaloniki» μπορεί να έφυγαν από το ΑΠΘ αφήνοντας πίσω τους ένα στραπατσαρισμένο πανεπιστήμιο και μια ακόμη πιο στραπατσαρισμένη πολιτική εξουσία, παρέμειναν όμως στην πόλη ενεργοί, δηλώνοντας με τον τρόπο τους ότι είναι επίσημοι φιλοξενούμενοι.
Το ημερολόγιο της… χωρίς όρια κατασκήνωσης των τριών τελευταίων ημερών περιλαμβάνει: επιχείρηση εκκένωσης από την ΕΛ.ΑΣ. τριών κτιρίων στη Θεσσαλονίκη, που τελούσαν υπό κατάληψη από Ελληνες και αλλοδαπούς «αλληλέγγυους»· σύλληψη 74, από τους οποίους οι 64 είναι αλλοδαποί, από την Ευρώπη και αλλού· κατάληψη των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ από αντιεξουσιαστές που… διαφώνησαν με την αστυνομική επιχείρηση· ανακοίνωση του γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία δηλώνεται η αντίθεση στην εκκένωση των κτίριων γιατί «η ποινικοποίηση εγχειρημάτων αλληλεγγύης συνιστά πρακτική που δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς»· επίθεση στο κτίριο διοίκησης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από ομάδα περίπου 15 ατόμων, με άλλο έναν γύρο καταστροφών (τζάμια σπασμένα, μπογιές στους τοίχους κ.ο.κ.), από… εκνευρισμό προφανώς για τις ενέργειες της αστυνομίας· δήλωση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη ότι «φυσικά και καλύπτει την αστυνομική επιχείρηση, δεν κάνει καθένας ό,τι θέλει»· παρέμβαση των «53+» που με έμφαση τάσσονται με την πλευρά των «αλληλέγγυων», θεωρώντας τη στάση της αστυνομίας «χτύπημα στην ανεκτικότητα και στη δημοκρατία» και όχι ό,τι συνέβαινε, για παράδειγμα, επί δέκα ημέρες στο ΑΠΘ. Τέλος, το Μαξίμου δεν παίρνει καμία θέση, περιμένοντας μάλλον τη φυσική κόπωση των αντιμαχόμενων πλευρών.
Αν κάνουμε ένα βήμα προς τα πίσω για να δούμε τη «συνολική εικόνα» (όπως λέμε συνήθως), κινδυνεύουμε να γκρεμοτσακιστούμε. Γιατί η αλληλουχία των γεγονότων μπορεί να καταβάλει και τον πιο θωρακισμένο (ψυχ)αναλυτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν τη θεά Κάλι, αδυνατεί να ελέγξει τα πολλά χέρια του (σ.σ.: τέσσερα αναφέρονται για τη θεά της ινδουιστικής μυθολογίας). Το ένα στρέφεται εναντίον του άλλου, το ένα ξιφουλκεί με το άλλο, το όλον θέαμα δεν εμπνέει ούτε φόβο ούτε δέος. Μόνο απορία και μεγάλη ανησυχία για τη σύγχυση και τον θυμό που προκαλεί στην κοινωνία. Γιατί, μέρες τώρα, όσοι δεν οργίζονται με την ασυλία που παρέχει η ελληνική πολιτεία στους πάσης φύσεως «αλληλέγγυους» μένουν άφωνοι μπροστά στη συριζαϊκή παραφωνία, παρακολουθώντας την παρωδία «η μισή κυβέρνηση εναντίον της άλλης μισής και στη μέση ο πρωθυπουργός». Οι «53+» εναντίον του υπουργού Προστασίας του Πολίτη (της ίδιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – οφείλουμε να το λέμε γιατί κινδυνεύουμε να νομίζουμε ότι έχουμε, τουλάχιστον, τρικομματική συνεργασία). Ο ένας ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί κατάφωρα με τον άλλον, συμπορεύονται πλάτη με πλάτη σε στάση μονομάχων.
Μπορεί να κυβερνηθεί αποτελεσματικά έτσι η χώρα; Γιατί εδώ δεν πρόκειται για εσωτερικές, σιωπηρές, συγκρούσεις μεταξύ στελεχών. Πρόκειται για αχό. Οσο για την αριστερή ταυτότητα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο θλιβερή αποδόμηση από την ανακοίνωση περί «ποινικοποίησης … που δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές και αξίες της Αριστεράς».
Τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης είναι σύνθετα και έχουν βάθος. Δεν αναδεικνύουν «απόκλιση απόψεων» αλλά σύγκρουση δύο κόσμων, δύο πολιτισμών, δύο, τουλάχιστον, ιδεολογιών, πολλών Αριστερών και αναρίθμητων ιδεολογημάτων. Ενα ««No Border Camp» στην εξουσία.
Πηγή: Καθημερινή
