του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Η Ελλάδα, από την ίδρυσή της ως κράτος, ποτέ δεν υπήρξε μεγάλη δύναμη στην τεχνολογία, στην επιστήμη ή στον πολιτισμό. Είναι μια μικρή χώρα, όπως τόσες άλλες μικρές χώρες, που παράγει ελάχιστα πράγματα που είναι χρήσιμα στον υπόλοιπο κόσμο, και περιμένει τις Κίνες, τις Αμερικές, τις Γερμανίες και τις άλλες “μεγάλες” χώρες να παράγουν την τεχνολογία και τη γνώση που θα καταναλώνει. Αυτό είναι φυσιολογικό, τα όριά μας ήταν πάντα πεπερασμένα, αν και αρκετές φορές κάναμε δυσανάλογο για το μέγεθός μας θόρυβο, και με την κακή αλλά και με την καλή έννοια. Αλλά πλέον μοιάζει να έχουμε εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια. Ούτε καν υποδυόμαστε οτι συμμετέχουμε σ’ αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο.
Αυτές τις ημέρες συμβαίνει στο Παρίσι η παγκόσμια διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή, ίσως το σοβαρότερο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης ως πλανήτης, συνολικά. Εκεί ούτως ή άλλως θα πηγαίναμε σαν κομπάρσοι, τι να πούμε εμείς, σιγά το πολύ που ρυπαίνουμε την ατμόσφαιρα, λίγα πράγματα, απλά αντιδράμε μη μας χαλάσουν οι ανεμογεννήτριες τη θέα και γι’ αυτό προτιμάμε να καίμε λιγνίτη. Περισσότερο μολύνουμε τη δικιά μας χώρα, πετώντας τα σκουπίδια σε όποια ραχούλα μας γουστάρει, παρά την ατμόσφαιρα. Οπότε δεν είχαμε να συνεισφέρουμε και πολλά ουσιαστικά πράγματα. Αλλά και πάλι, η εμφάνιση του πρωθυπουργού-φυτό εσωτερικού χώρου που έχουμε, του οποίου η κοσμοπολίτικη εμπειρία περιορίζεται σε ένα ταξίδι στη Γένοβα και εντατικά -αλλά ανώφελα- μαθήματα αγγλικών για ενήλικες, και του οποίου η σκέψη έχει διαμορφωθεί από επιρροές επιπέδου Φλαμπουράρη, Βαρουφάκη και Ζίζεκ, ήταν απογοητευτική. Τα εκτός τόπου και χρόνου κλισέ περί παγκοσμιοποίησης και μοχθηρού καπιταλισμού ήταν αναμενόμενα, τόσα ξέρει τόσα λέει, άλλωσε ήταν προφανές το ότι δεν καταλάβαινε ακριβώς τι συμβαίνει εκεί, και τι είναι αυτά που λένε όλοι αυτοί οι πολύχρωμοι άνθρωποι, αλλά το σημαντικότερο ήταν το ότι καθόλου δεν τον ενδιέφερε το θέμα της διάσκεψης, όπως δεν ενδιαφέρει και κανέναν άλλο στην Ελλάδα.
Η οποία Ελλάδα, ως παραθαλάσσια χώρα με πολλά νησιά, ενδέχεται να αντιμετωπίσει πολλές και σοβαρές συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη τις επόμενες δεκαετίες. Η κλιματική αλλαγή και οι παγκόσμιες διασκέψεις όμως δεν ενδιαφέρουν κανέναν εδώ, καθώς πρόκειται για μακροπρόθεσμο πρόβλημα, άρα δευτερεύον στα μυαλά μας, πίσω από τα πιο φλέγοντα, όπως τις απόψεις διαταραγμένων φυλακισμένων για την επανάσταση, το αν υπάρχει κάτι ανάμεσα στ’ αυτιά του Αποστόλη Τζιτζικώστα, ή τις αλλεπάληλες απεργίες του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν δεν μας ενδιαφέρει το τι θα γίνει αύριο, ή το πώς θέλουμε να είναι η χώρα μας σε πέντε, δέκα ή τριάντα χρόνια, τότε τι μας ένδιαφέρει;
Το τι θέλει και το τι ψάχνει ένας λαός από το μέλλον του (και εδώ μιλάμε για λαούς που έχουν την ευτυχία να έχουν μια λειτουργική δημοκρατία), φαίνεται από τις επιλογές του στη ζωή του και στην κάλπη, ειδικά σε περιόδους κρίσης. Τι ακριβώς μέλλον φαντάζονται για τον εαυτό τους οι πολίτες που, την ώρα που καταρρέει το σύμπαν, επιλέγουν μια κρατικιστική εθνικολαϊκή κυβέρνηση; Τι είδους αύριο περιμένουν με ανθρώπους σαν τον κύριο Μπαλτά ή τον κύριο Φίλη στο Υπουργείο Παιδείας; Και, για να το διευρύνουμε λίγο, τι είδους μέλλον περιμένει ο λαός που επιλέγει Άκη Τσοχατζόπουλο ως εκπρόσωπο εννέα συνεχόμενες φορές, ή αυτός που στέλνει να τον εκπροσωπήσει στο ευρωκοινοβούλιο ο Θοδωρής Ζαγοράκης; Τι ακριβώς νομίζουμε ότι θα επιφυλάσσει το αύριο σε μια χώρα γεμάτη Παπαμιμίκους;
Καθώς η εγχώρια αφασική κυρίαρχη ελίτ της αναξιοκρατίας και της μετριότητας παλεύει να σβήσει tweets ή να καταλάβει πώς δουλεύουν τα tablets μιας εσωκομματικής ψηφοφορίας, η Ελλάδα διασχίζει έναν ορίζοντα γεγονότων -μπορεί να τον έχει διασχίσει ήδη-, αποκολλάται από το υπόλοιπο σύμπαν και βουλιάζει στη μαύρη τρύπα της στασιμότητας, της οπισθοχώρησης, της αφασίας και της εσωστρέφειας. Πολύ σύντομα, όταν και οι εναπομείναντες σοβαροί και δημιουργικοί θα έχουν φύγει (ή αφομοιωθεί στη μιζέρια), η Ελλάδα δεν θα παράγει (και δεν θα εξάγει) τίποτε πια παρά φωνές, γκρίνια, μικροπολιτική και βία.
Τις προάλλες μια ομάδα αντιεξουσιαστών κατέλαβε το προξενείο της Ιταλίας στο κέντρο της Αθήνας, με αίτημα την μη έκδοση 5 Ελλήνων “αγωνιστών”, όπως τους αποκαλούσαν, οι οποίοι διώκονται για τη συμμετοχή τους σε επεισόδια που έλαβαν χώρα στο Μιλάνο την Πρωτομαγιά. Τα επεισόδια έγιναν στα πλαίσια μιας μεγάλης διαδήλωσης, που κατέληξε σε συγκρούσεις με την αστυνομία και συλλήψεις, μεταξύ άλλων και Ελλήνων πολιτών, που είχαν πάει εκεί για “αγώνα” ή, σύμφωνα με άλλες αναφορές, “για τις πασχαλινές τους διακοπές”. Ή και για τα δύο.
Ξέρετε γιατί γινόταν η διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν και οι δικοί μας, οι εκτός έδρας αγωνιστές;
Ήταν διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της EXPO, που έκανε εγκαίνια την ίδια ημέρα.
Πηγή: Καθημερινή
