της Μαρίας Κατσουνάκη
Μια ημέρα νωρίτερα, στον οικισμό Πράσινος Λόφος της Λούτσας: ένα αξεδιάλυτο συνονθύλευμα από κατοίκους, αστυνομικούς, δημοτικούς συμβούλους, δικαστικούς λειτουργούς, ένα γκρουπ 15χρονων από το τοπικό λύκειο, μια κλούβα των ΜΑΤ, τον Γιώργο Πάντζα σε μια καρέκλα στη μέση του δρόμου, φωνές, οργή, οχλοβοή. Το θέμα: ένα σπίτι, 50 τ.μ. που έχει κριθεί από χρόνια αυθαίρετο (βρίσκεται σε δασική έκταση). Ηρθε, για πολλοστή φορά, η ώρα της κατεδάφισης. Φυσικά, δεν κατεδαφίστηκε.
Μία ημέρα αργότερα: Με τροπολογία που κατέθεσαν στη Βουλή τα υπουργεία Περιβάλλοντος και Εσωτερικών, αναστέλλονται όλες οι κατεδαφίσεις αυθαιρέτων σε δάση σε όλη τη χώρα, μέχρι την κύρωση των δασικών χαρτών κάθε περιοχής.
Μία ημέρα νωρίτερα, στη Νομική Σχολή και στη Σχολή Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών: πέντε διακεκριμένοι εξωτερικοί αξιολογητές αποχωρούν, καθώς γίνονται δεκτοί με φρούτα και απειλές από ομάδα φοιτητών.
Μία ημέρα αργότερα: Οι προγραμματισμένες επαφές μεταξύ αξιολογητών και καθηγητών από σχολές του ΕΚΠΑ γίνονται σε πλήρη μυστικότητα. Αλλάζει την τελευταία στιγμή η αίθουσα, η ώρα, ενδεχομένως και η ίδια η συνάντηση.
Μια ημέρα νωρίτερα: Ο βουλευτής της Ν.Δ. Γιώργος Κουμουτσάκος προπηλακίζεται και γρονθοκοπείται όταν εμφανίζεται στη διαδήλωση των Ποντίων στο Σύνταγμα. Η παρουσία Χρυσαυγιτών στο επεισόδιο ήταν πρωταγωνιστική. Οι δράστες προέρχονταν από το μπλοκ της Χ.Α., η εικόνα αδιάψευστος μάρτυς.
Μια ημέρα αργότερα: Πόλεμος ανακοινώσεων ανάμεσα στα κόμματα. Ποιος φταίει και γιατί. Και οι δράστες;
Συμπεράσματα: Στην πρώτη περίπτωση, νυν υπέρ πάντων τα αυθαίρετα. Δήμαρχοι και υπουργοί διαγκωνίζονται για τον τίτλο του «προστάτη» των παρανομούντων. «Ακόμα κι όταν οι παρανομούντες έχουν πλέον εγκαταλείψει τα ακίνητά τους, αφού δεν τους δικαίωσε κανένα δικαστήριο» («Κ» 31/10).
Στη δεύτερη περίπτωση, η ακαδημαϊκή κοινότητα καταδικάζει, οι φοιτητές που επιτέθηκαν θριαμβεύουν. Οι αξιολογητές κρύβονται, οι φοιτητές εκδίδουν ανακοίνωση με τίτλο «Καπνός οι αξιολογητές από όλο το ΕΚΠΑ». Με έμφαση στο «όλο».
Για την ιστορία δε, έχει ενδιαφέρον η γλαφυρή περιγραφή, σε μια, καταδικαστική για τα επεισόδια αυτή τη φορά, ανακοίνωση των προέδρων των τμημάτων της Σχολής Θετικών Επιστημών. Υπογραμμίζοντας τα δεινά των αξιολογητών αναφέρουν ότι ορισμένοι αναγκάστηκαν «να αναχωρήσουν φυγαδευόμενοι μέσα από το Μουσείο Παλαιοντολογίας» (!).
Στην τρίτη περίπτωση, η διευρυμένη πλέον σύγχυση και η ανάγκη για «πολιτική εκμετάλλευση» των πάντων, θολώνει μια υπόθεση του κοινού ποινικού δικαίου.
Είναι τίποτα από όλα τα προαναφερόμενα καινούργιο ή πρωτοφανέρωτο; Δυστυχώς όχι. Παλιό όσο και κάθε ατελέσφορη προσπάθεια να λειτουργήσει η χώρα με λογική και συνέχεια. Να εκτελούνται δηλαδή οι ειλημμένες αποφάσεις της δικαιοσύνης, να τιμωρούνται οι παραβάτες. Να υπάρχει συνολική, από όλο το πολιτικό σύστημα, καταδίκη της ανομίας, χωρίς επιμέρους διευκρινίσεις και έκφραση συμπάθειας και αναγνώρισης για τη «δίκαιη οργή».
Εάν η κάθε ομάδα «Ρουβίκωνας» μπορεί να εισβάλλει σε μια βιβλιοπαρουσίαση και να τη διακόπτει (όπως συνέβη χθες το βράδυ, με το βιβλίο της Μαργαρίτας Παπανδρέου, στον «Ιανό»), ο κάθε κάτοχος αυθαιρέτου να βρίσκει νομοθετική προστασία, αν όποιος διαφωνεί και προπηλακίζει, εκσφενδονίζοντας ό,τι έχει πρόχειρο, επιτυγχάνει στον στόχο του (με την ευρύτερη έννοια), τότε λίγα έχει να προσθέσει κανείς για την επόμενη μέρα. Και κυρίως τίποτα δεν μπορεί να προβλέψει· γιατί τη στιγμή που προβλέπει, το χειρότερο έχει ήδη συμβεί.
Πηγή: Καθημερινή
