του Σήφη Πολυμίλη
Δεν πρέπει να υπάρχει ιστορικό προηγούμενο χώρας που να επιδιώκει με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, την αυτοκαταστροφή της. Ο τόπος καίγεται και ημείς άδομεν στους ρυθμούς των κάθε λογής λαμόγιων, των ψεκασμένων, των μικρών και μεγάλων Μήτσων… Για να επιβεβαιωθεί ίσως αυτό που προέβλεπαν διάφοροι κακεντρεχείς εδώ και καιρό: ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτε με τα μυαλά που κουβαλάνε οι πολιτικοί αλλά δυστυχώς και ουκ ολίγοι πολίτες της.
Αυτή η σήψη, αυτή η διαρκής αίσθηση διαφθοράς που απλώνεται ως νέφος που θολώνει κάθε γωνιά του ορίζοντα με περισσή ευκολία αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι έχει διαλυθεί πλέον κάθε συνεκτικός ιστός που μας συνδέει ως πολίτες. Είμαστε έρμαια στα χέρια και στις επιδιώξεις κάθε τυχοδιώκτη, κάθε τυχάρπαστου. Εμπιστευόμαστε τις τύχες μας σε ανθρωπάκια που το μόνο που τους απασχολεί είναι πώς να παζαρέψουν τη δική τους επιβίωση.
Από τη μια ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να διαχειριστεί ακόμη και τα ελάχιστα θετικά που έχει πετύχει, εγκλωβισμένο σε έναν διαρκή πόλεμο φθοράς και αναξιοπιστίας. Από την άλλη, ας μην το ξεχνάμε, μια κοινωνία που επιλέγει να την εκπροσωπούν πρόσωπα φαιδρά, ανίκανα, κατώτερα των περιστάσεων. Τι μπορείς να περιμένεις από μια Βουλή συνήθως ανεπάγγελτων που το μόνο προσόν τους είναι οι ίντριγκες σε κομματικά γραφεία, από τηλεαστέρες εθισμένους στην μπουρδολογία, από συνωμοσιολόγους της πλάκας που μπερδεύουν την πολιτική με το… ψέκασμα ή, ακόμη χειρότερα, από νεόκοπους φασίστες;
Μοιραία και αναπόφευκτα οδηγηθήκαμε στο σημερινό σκηνικό λάσπης και αποσύνθεσης που παραπέμπει στις χειρότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής περιόδου. Μια αδυσώπητη μάχη εκτός ορίων και λογικής με έπαθλο την εξουσία μιας μετέωρης χώρας που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να κατρακυλήσει και πάλι στην άβυσσο. Με μια ηγεσία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που να μην την αγγίζει τίποτε άλλο από το προσωπικό συμφέρον και με μια κοινωνία πελαγωμένη, φοβική αλλά και οργισμένη, που κατά πάσα πιθανότητα ετοιμάζεται πάλι να επιλέξει τους δημαγωγούς και τους καιροσκόπους της επόμενης ημέρας. Είμαστε άξιοι της τύχης μας…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
