του Πάσχου Μανδραβέλη
Πώς φτάσαμε από το «δόξα τω Θεώ του success story» στο «βόηθα Παναγιά των Παρισίων»; Σιγά σιγά και μαγκιά μαγκιά. Η κυβέρνηση πίστεψε τη ρητορεία της και οι υπουργοί –ελέω success story– άρχισαν να καθυστερούν όλες τις μεταρρυθμίσεις που όφειλαν να κάνουν, ενώ άρχισαν τις τροπολογίες-ρουσφέτια που ξήλωναν διάφορα προαπαιτούμενα τα οποία είχαν ήδη ψηφιστεί. Ακολούθησε η καταστροφική συνάντηση Μέρκελ-Σαμαρά στο Βερολίνο, η οποία μας κόστισε έναν πρέσβη συν επιπλέον αυταπάτες. Αυτό δημιούργησε περαιτέρω καθυστερήσεις στη μεταρρυθμιστική ατζέντα και περισσότερα ρουσφέτια. Μετά ήρθαν οι ηρωικές δηλώσεις για απομάκρυνση του ΔΝΤ (χωρίς καν να γνωρίζουμε ποιος θα καλύψει τις δόσεις) και αυτόνομη έξοδο στις αγορές. Κι έτσι καταλήξαμε με την Ελλάδα ξεκρέμαστη και να παρακαλάμε για επιμήκυνση του υπάρχοντος Μνημονίου.
Θυμίζουν όλα αυτά κάτι; Μήπως το success story της κυβέρνησης Καραμανλή με τη «θωρακισμένη οικονομία», που δεν είχε τίποτε να φοβηθεί από την κρίση; Θυμάται κανείς πόσο ανυποψίαστοι φτάσαμε σιγά σιγά στο 2009, ενώ η τότε κυβέρνηση όχι μόνο δεν έκανε μεταρρυθμίσεις, αλλά αντιθέτως προσλάμβανε όσο περισσότερους μπορούσε;
Σήμερα η Ελλάδα, μετά ένα σφοδρό αγώνα λαϊκισμού των δύο μονομάχων, γλιστρά και πάλι στο επίκεντρο της θύελλας. Ξαναγινόμαστε το παράδειγμα προς αποφυγήν. Αυτό φαίνεται και στις συζητήσεις που κάνει και η κυβέρνηση και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην αλλοδαπή. Φαίνεται όμως και από τις αγορές. Οταν τα spreads του ευρωπαϊκού Νότου είναι μεταξύ 100 και 240 μονάδων, τα ελληνικά ίπτανται στις 800 μονάδες. Και να θέλουμε να κάνουμε «αναπτυξιακό μέτωπο» με τους υπόλοιπους, κανείς δεν θα θέλει να κάνει μαζί μας. Η Ελλάδα απομονώνεται και πάλι πανταχόθεν. Αρχίζει να μοιάζει τοξική, διότι η κυβέρνηση αποφάσισε να χαραμίσει το μικρό Grecovery στις προεκλογικές της επιδιώξεις, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται χειρότερα.
Πάθαμε πολλά τα προηγούμενα χρόνια, αλλά δεν μάθαμε ότι με κραυγές δεν βάφονται αυγά. Ούτε παράγεται νέος πλούτος με κλαυθμούς. Το πολιτικό και μιντιακό σύστημα για μία ακόμη φορά ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο βουλευτή και τον τελευταίο τηλεπαρουσιαστή, όλοι παίζουν τη Μάρθα Βούρτση των Μνημονίων. Μιλούν για τις «θυσίες του ελληνικού λαού» και τα «ανταλλάγματα» που πρέπει να προσφέρουν οι εταίροι. Σύμφωνοι: το πρόγραμμα σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας πόνεσε και τα βάρη κατανεμήθηκαν άνισα. Αλλά ως χώρα στο σύνολο τι ακριβώς θυσιάσαμε; Το απαράγραπτο δικαίωμα του κράτους να ξοδεύει διπλάσια λεφτά από όσα μαζεύει; Επιπλέον, τι ακριβώς διαπραγματευόμαστε με τους πιστωτές; Οπως σωστά επισήμανε ο κ. Αγγελος Στάγκος: «Συνήθως διαπραγμάτευση σημαίνει δούναι και λαβείν, που καταλήγει σε συμβιβασμό μεταξύ δύο πλευρών. Αλλά, στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν είναι ακριβώς αντιληπτό τι είναι σε θέση να προσφέρει η χώρα, προκειμένου να πάρει κάτι από τους τροϊκανούς και τους δανειστές… την απειλή ότι θα έλθει στην εξουσία ο Τσίπρας;» («Καθημερινή», 20.11.2014).
Ηρθε η στιγμή της σοβαρότητας για το πολιτικό σύστημα. Αλλά πού να τη βρεις όταν βουλευτές μπαίνουν με… μπαλόνια (!) στην αίθουσα του Κοινοβουλίου;
Πηγή: Καθημερινή
