του Θόδωρου Σκυλακάκη
Μάθαμε τις προάλλες, από την Καθημερινή, ότι το δημόσιο «μειώθηκε» στα χρόνια της κρίσης. Από τους 953 χιλιάδες υπαλλήλους το 2009, φτάσαμε στους 675 χιλιάδες το τέλος του 2013. Άραγε η πολιτική της κυβέρνησης για τη «μείωση του κράτους» επήλθε και ματαίως προτείνουν οι αμετανόητοι -όπως εγώ- την μείωση του κράτους και των φόρων ως βασική στρατηγική για την λύση του οικονομικού αδιεξόδου;
Τα στοιχεία από μια άλλη μελέτη (του ΚΕΠΕ) που δημοσίευσε χθες το Βήμα και η οποία ανέδειξε το πλήρες αδιέξοδο του ασφαλιστικού, δείχνουν ότι συνέβη κάτι το τελείως διαφορετικό. Στα χρόνια που μεσολάβησαν προστέθηκαν, με προέλευση μόνο από το δημόσιο, 234 χιλιάδες συνταξιούχοι. Η μέση ηλικία τους 56,7 χρόνια. Επίσης η μείωση των συμβασιούχων (από 148 χιλιάδες το 2009, στις 12 χιλιάδες τώρα), δεν περιλαμβάνει τη νέα γενιά πολλών δεκάδων χιλιάδων συμβάσεων που πληρώνονται μέσω ΟΑΕΔ από το ΕΣΠΑ, από τα κονδύλια των δημοσίων «επενδύσεων», κάνουν υποτίθεται «κοινωφελή εργασία» και δεν εμφανίζονται ως εργαζόμενοι του δημοσίου.
Τι έγινε; Στην πράξη άλλαξαν οι ταμπελίτσες. Την ώρα που στον ιδιωτικό τομέα η ανεργία αυξήθηκε κατά 800 χιλιάδες τουλάχιστον στα χρόνια αυτά της κρίσης, το δημόσιο συνεχίζει να πληρώνει (με μικρότερα ποσά κατά κεφαλήν) σχεδόν τους ίδιους ανθρώπους. Απλώς τους πληρώνει για να κάθονται από τα 50 και τα 55. Με πολλαπλά οφέλη για το πελατειακό σύστημα:
· Καταρχάς δημιουργούνται περιθώρια και θέσεις για νέες προσλήψεις, που ήδη ξεκίνησαν (14 χιλιάδες προγραμματίζονται φέτος).
· Δεύτερον, οι συνταξιούχοι του δημοσίου, που βγήκαν πρόωρα και χωρίς ποτέ να έχουν καταβάλει τις αντίστοιχες ασφαλιστικές εισφορές, μπορούν πλέον -αφού συνταξιοδοτήθηκαν- να επιδοτηθούν στο εσωτερικό του ασφαλιστικού συστήματος με χρήματα που κανονικά θα έπρεπε να πηγαίνουν για άλλους. Οι επιδοτήσεις ανά συνταξιούχο από τον κρατικό προϋπολογισμό για το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ είναι πολλαπλάσιες από αυτές που δίδονται για τον ιδιωτικό τομέα (π.χ. κατά κεφαλήν επιδότηση συνταξιούχων ΟΤΕ-ΕΛΤΑ 11 χιλ. το χρόνο, έναντι 2 χιλ που λαμβάνουν συνταξιούχοι ΙΚΑ και ΟΑΕΕ), οι οποίες κόπηκαν μάλιστα ακόμα περισσότερο.
· Τρίτον, οι νέοι (και ηλικιακά) συνταξιούχοι καταλήγουν βέβαια να εργάζονται –πολλοί από αυτούς- μαύρα, οπότε μπορεί το πελατειακό σύστημα να πουλάει ως ρουσφέτι τον βαθμό τήρησης (ή για την ακρίβεια της μαζικής μη τήρησης) της εργατικής νομοθεσίας.
Όσο για τους υπολοίπους; Αυτούς θα τους υπερασπιστεί ο κ. Ντινόπουλος, γνήσιος και ειλικρινής εκφραστής της πραγματικής πολιτικής της κυβέρνησης, «συμμαχώντας και με το διάβολο» για να διατηρήσει τις μη παραγωγικές θέσεις στο δημόσιο, όπως ευθαρσώς δήλωσε τις προάλλες. Όσο για τον κ. Σαμαρά αυτός κάτι είπε για το δίπολο «κρατισμού και λαϊκισμού», αλλά να σας πω την αλήθεια δεν το συγκράτησα. Έχει και όρια ο μαζοχισμός της παρακολούθησης του δημοσίου διαλόγου στη χώρα μας.
Υστερόγραφο. Τώρα που έρχεται η φορολογία με την οποία θα πληρωθεί η «μείωση» του κράτους (φόρος εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ κ.λπ.), όσοι φορολογούμενοι διαμαρτύρονται θα πρέπει να θέσουν στον εαυτό τους δύο απλά ερωτήματα:
1. Είναι δυνατόν να πληρώνουν λιγότερους φόρους εφόσον δεν μειώνεται το κράτος;
2. Είναι δυνατόν να αυξηθεί η παραγωγικότητα στο κράτος όταν τα κόμματα που ψηφίζουν υπερασπίζονται τις μη παραγωγικές θέσεις εργασίας στο δημόσιο;
Κι όσοι απαντήσουν αρνητικά ας αναρωτηθούν: Γιατί να αλλάξει ο,τιδήποτε όταν οι ίδιοι συνεχίζουν να ψηφίζουν κόμματα που ακολουθούν αυτή την πολιτική ή άλλα που θέλουν ακόμα μεγαλύτερες κρατικές δαπάνες;
Πηγή: Athens Voice
