Του Πάσχου Μανδραβέλη
Κάποιος είχε πει ότι «οι μεταφράσεις αν είναι πιστές δεν είναι όμορφες κι αν είναι όμορφες δεν είναι πιστές». Τι τελευταίες μέρες διαβάζουμε «μεταφράσεις» του εγγράφου του ΔΝΤ, που ακούγονται όμορφα στα αυτιά μας. Διαβάζουμε για τη λιτότητα που ήταν λάθος, για τα κριτήρια του ΔΝΤ που παραβιάστηκαν (χωρίς κανείς να επισημαίνει ότι παραβιάστηκαν για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, όπως η οικονομική λογική επέτασσε) κ.λπ. Επειδή πήξαμε στις όμορφες «μεταφράσεις», στις ωδές και στους θρήνους που φτιάχνουν ένα νέο Ζάλογγο, ας επιχειρήσουμε (στον λίγο χώρο που έχουμε) την πιστή μετάφραση κάποιων αποσπασμάτων, που δυστυχώς δεν είναι τόσο «όμορφα»:
«Σε κάθε περίπτωση η βαθιά ύφεση ήταν αναπόφευκτη. Η Ελλάδα έχασε την πρόσβαση στις αγορές με δημοσιονομικό έλλειμμα τόσο μεγάλο και δανειακές υποχρεώσεις τόσο βαριές που είναι πολύ δύσκολο να δούμε πώς θα μπορούσε να αποφευχθεί μια σοβαρή ύφεση. Πραγματικά, αν η Ελλάδα χρεοκοπούσε, η απουσία χρηματοδότησης του ελλείμματός της θα απαιτούσε ισοσκέλιση του ελλείμματός της από το δεύτερο εξάμηνο του 2010. Αυτό θα απαιτούσε μια απότομη δημοσιονομική συστολή και θα εξανέμιζε την εμπιστοσύνη, θα οδηγούσε σε τεράστιες εξαγωγές καταθέσεων και το πιο πιθανό θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη ύφεση». Αν η σταδιακή μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος σε τρία χρόνια (2010-2013) πόνεσε πολύ, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν έπρεπε να κόψουμε 24 δισ. δημοσίων δαπανών ξαφνικά σε ένα βράδυ.
«Ομως η βαθύτερη απ’ όσο περιμέναμε ύφεση δεν οφειλόταν αποκλειστικά στο δημοσιονομικό σοκ… αλλά αντανακλούσε την απουσία ανάπτυξης από τον ιδιωτικό τομέα εξαιτίας της αύξησης της παραγωγικότητας και βελτίωσης του επενδυτικού κλίματος που το πρόγραμμα ήλπιζε ότι θα έφερναν οι δομικές μεταρρυθμίσεις. Η εμπιστοσύνη επηρεάστηκε σοβαρά από την εσωτερική κοινωνική και πολιτική αναταραχή και τις δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων για έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ».
Στελέχη του Ταμείου είχαν επισημάνει τον λυσσαλέο πόλεμο σε κάθε δομική μεταρρύθμιση και συνεπώς «όπως αποδείχθηκε, λίγη πρόοδος υπήρξε για δύσκολες πολιτικές όπως είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, η μείωση του δημόσιου τομέα και εργασιακές μεταρρυθμίσεις. Υπήρξε περιορισμένη διαπαραταξιακή υποστήριξη στο πρόγραμμα, ενώ οι σχέσεις με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις ήταν εχθρικές…». Με άλλα λόγια όλοι εκείνοι που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην επιτύχει το πρόγραμμα (συμπεριλαμβανομένου του τότε αντιμνημονιακού πρωθυπουργού) σήμερα λένε «το ’χαμε πει εμείς ότι δεν θα πετύχει».
Η έκθεση επισημαίνει επίσης ένα ακόμη λάθος που οι όμορφες «μεταφράσεις» αποσιωπούν: «Δεν ελήφθησαν μέτρα για τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα» το 2010. Το βασικότερο όμως (επειδή αυτό αφορά το μέλλον) είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και προϊόντων δεν ολοκληρώθηκαν. Για παράδειγμα, ενώ νομοθετήθηκαν τα one-stop-shop, επενδύσεις fast-track, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων, η εφαρμογή τους καθυστέρησε «και αυτή η αργή πρόοδος δεν επέτρεψε να υπάρξουν οι αυξήσεις στην παραγωγικότητα που ήλπιζε το πρόγραμμα».
Συνεπώς η πιστή μετάφραση του εγγράφου δεν δημιουργεί νέους εθνικούς μύθους. Μας λέει ότι η δανειοδοτούμενη διά της κατανάλωσης ανάπτυξη δεν μπορούσε να συνεχιστεί διότι ουδείς έδινε λεφτά (πέρα από τα 110 δισ. που μαζέψαμε από ΔΝΤ και Ε.Ε.) ενώ δεν επιτρέψαμε στον ιδιωτικό τομέα να συμπληρώσει το κενό. Το τελευταίο παραμένει ακόμη και σήμερα πρόβλημα.
Πηγή: Καθημερινή
