Πάρα πολλοί άνθρωποι θέλουν να μείνουν με την “πραγματικότητα”. Πάρα πολλοί άλλοι θέλουν να υπερβούν ή να αποδράσουν από την “πραγματικότητα”. Τώρα, μπορεί και οι μεν και οι δε να χρησιμοποιούν την ίδια λέξη “πραγματικότητα” μα προφανώς εννοούν κάτι διαφορετικό. Πολλή σύγχυση και ακατανοησία επικρατεί στον κόσμο όχι μόνο της πολύ κοινής (ίσως και χυδαίας) καθημερινότητας μα και της διανόησης και της επιστήμης, διότι ακριβώς οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις μα τους δίνουν τη δική τους διαφορετική έννοια
Εδώ τώρα οι δυο παρατάξεις συμφωνούν σε μια άποψη: και οι δυο θεωρούν “πραγματικότητα” τον τρισδιάστατο υλικό κόσμο και τα συμβάντα μέσα σε αυτόν που είναι αποτελέσματα κινήσεων, ενεργειών και νόμων που επικρατούν και χαρακτηρίζουν αυτόν τον κόσμο των τρισδιάστατων μορφών.
Όμως από δω και πέρα διαφέρουν. Οι μεν άθρησκοι, άθεοι διανοούμενοι κι επιστήμονες υλιστές θέλουν την υλική πραγματικότητα διότι δεν βλέπουν με την αισθητήρια παρατήρηση και με τα εξελιγμένα τεχνολογικά όργανα καμιά άλλη πραγματικότητα – νοητική, ψυχική, πνευματική – την οποία προωθούν ορισμένοι άλλοι επιστήμονες με “πνευματικές αναζητήσεις”, ιεράρχες, φιλόσοφοι και κοινοί άνθρωποι που ακολουθούν μια θρησκεία ή πιστεύουν σε πνεύματα κλπ. Οι δε άλλοι, που θέλουν να αποδράσουν από ή να υπερβούν την πραγματικότητα, τη θεωρούν μια ζωή δυστυχίας και πόνου, γεμάτη έγνοιες και άγχη και πιστεύουν πως υπάρχει ένας ιδανικός κόσμος στον οποίο μπορούν να μεταβούν και να ζήσουν.
Η λέξη “πραγματικότητα” είναι παραπλανητική και στις δυο περιπτώσεις. Οι υλιστές σκόπιμα τη χρησιμοποιούν πρώτον για να δικαιολογούν τη δική τους νοοτροπία και πίστη και δεύτερον για να εξαπατούν τον υπόλοιπο κόσμο. Ναι, πιστεύω πως είναι ανέντιμοι παρά τη δήθεν αντικειμενικότητά τους.
Διότι ξέρουν πολύ καλά πως υπάρχουν φαινόμενα έξω/πάνω/πέρα από τον υλικό κόσμο τους, τα οποία επηρεάζουν ενέργειες και μορφές μέσα σε αυτόν.
Το ένα είναι η κβαντική φυσική. Πιο συγκεκριμένα υπάρχουν υποατομικά μορίδια, απείρως μικροσκοπικά σωματίδια όπως φωτόνια, κουάρκς, ηλεκτρόνια κλπ., τα οποία πηδούν μέσα στον παρατηρήσιμο χωρόχρονο του υλικού κόσμου από το τίποτα ή ένα κενό, ένα μη-παρατηρήσιμο πεδίο ή επίπεδο (Zero field). Αφού όμως από αυτό εκδηλώνονται ή ξεπηδούν μορίδια ή δέσμες ενέργειας, δεν είναι εντελώς κενό: κάτι πρέπει να υπάρχει, μια ουσία/ενέργεια που παράγει/φτιάχνει και στέλνει τα μορίδια, ή γίνεται η ίδια αυτά τα μορίδια στον δικό μας παρατηρήσιμο κόσμο!
Οπότε υπάρχει ένας αόρατος κόσμος μη-μετρήσιμος, μη-παρατηρήσιμος, μη υλικός. Οπότε τι άλλο μπορεί να υπάρχει στο άγνωστο μη-παρατηρήσιμο πεδίο;
Κι εδώ υπεισέρχεται το δεύτερο φαινόμενο, εκείνο της τηλεπάθειας που είναι πλέον αρκετά γνωστό, μα εντελώς ανεξήγητο από τους υλιστές επιστήμονες που κάνουν τους προσγειωμένους, αντικειμενικούς ερευνητές μα αρνούνται να εξετάσουν ενδελεχώς αυτό το κοινό φαινόμενο – μεταξύ μητέρας και παιδιών ή αδελφών ή ενίοτε μεταξύ ξένων! Το ένα άτομο είναι στην Ινδία ή Ελλάδα και το άλλο στην Αυστραλία ή στον Καναδά και όμως κάποια στιγμή το ένα γνωρίζει πως κάτι (κακό, ας πούμε) συμβαίνει στο άλλο! Ο τρόπος μεταβίβασης αυτής της γνώσης παραμένει παντελώς άγνωστος.
Στη Βεδική Φιλοσοφία λέγεται πως το σύμπαν είναι εκδηλωμένο σε τρία διακριτά επίπεδα. Γνωρίζουμε τον υλικό τρισδιάστατο κόσμο στον οποίο ζούμε και τον οποίο ερευνούν οι επιστήμες. Οι Γαλαξίες και οι αστερισμοί που απομακρύνονται συνεχώς ο ένας από τους άλλους και όλα τα υλικά σώματα, υγρά, αέρια και μικροσκοπικά σωματίδια ή δέσμες ενέργειας όλα είναι ο υλικός κόσμος, sthūla.
Μετά είναι ο λεπτός κόσμος sūkṣma που είναι μη-μετρήσιμος, μη-υλικός με τη συνηθισμένη έννοια και είναι μάλλον υπεύθυνος για την τηλεπάθεια και όμοια με αυτήν φαινόμενα.
Τρίτος είναι ο αιτιακός κόσμος της Φύσης – kāraṇa. Εδώ εδράζουν οι αιτίες και ιδιότητες που κάνουν κάθε πράγμα ή πλάσμα να είναι αυτό που είναι δίνοντας του μορφή και λειτουργίες.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη γλώσσα. Όλοι ξέρουμε πως κάποτε γνωρίζουμε κάτι χωρίς να το διατυπώνουμε σε λόγια: είναι μια σιωπηλή γνώση (εν-συν-αίσθηση, ενόραση, σύλληψη). Μετά είναι η διατύπωση με λόγια ή μια εικόνα στη σκέψη. Τελικά είναι η χοντρή εκφορά στην ομιλία. Στη Σανσκριτική λέγονται paśyantī, madhyamā, vaikharī, αντίστοιχα.
Ομοίως η ανθρώπινη ενσωμάτωση έχει το αιτιακό σώμα (kāraṇa śarīra), το λεπτό (sūkṣma ή liṅga) και το υλικό (sthūla ή kaya).
Έτσι για να είναι γνωστή η “πραγματικότητα” πρέπει να γνωρίζουμε όχι μόνο τον υλικό κόσμο μα και τα τρία επίπεδα ή τους τρεις κόσμους.
