1. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο στοχαστικός άνθρωπος γιατί σήμερα οι μαρξιστές μένουν μόνο με τις μωρίες του Μαρξ και καθόλου με τις ορθές και χρήσιμες ιδέες του. Στις τελευταίες συγκαταλέγονται το σβήσιμο του κράτους και η Γεωφορολόγηση, για τα οποία έγραψα στο «Ο Μαρξ και η απάτη του μαρξισμού». Οι λόγοι για την εμμονή στη μωροσοφία τους είναι τρεις.
Πρώτον, οι μωρίες (=ανοησίες) στα γραπτά του Μαρξ είναι πάρα πολλές και συχνά πυκνά σκεπάζουν αποτελεσματικά τις ορθές ιδέες.
Δεύτερον, ο ίδιος έδωσε μεγάλη έμφαση σε δύο εσφαλμένες αντιλήψεις του. Η μία είναι πως το Κεφάλαιο είναι ο μεγάλος κακούργος, καθώς εκμεταλλεύεται τους δύστυχους προλετάριους (=εργατική τάξη κυρίως ανειδίκευτων και αμόρφωτων χειρωνακτών) κρατώντας τους σε κατάσταση στέρησης ενώ οι κεφαλαιούχοι πλουτίζουν ακατάπαυστα (πολύ σωστή αντίληψη αν ιδωθεί ορθά). Η δεύτερη είναι πως οι προλετάριοι θα επαναστατήσουν μόλις ωριμάσουν οι καιροί κι έτσι θα ανέλθουν στην εξουσία ως κυρίαρχη τάξη τώρα. Ο Μαρξ πρόσθεσε, βέβαια, πως τότε το κράτος θα σβήσει και θα εξαφανιστεί (!) και θα υπάρξει σχεδόν Πλατωνική ιδεαλιστική ομόνοια και αρμονία. Σε όλα τα μαρξιστικά καθεστώτα (=κομμουνιστικά ή σοσιαλιστικά) το κράτος, αντίθετα με τη μαρξική σκέψη, γιγαντώθηκε όχι μόνο σε μέγεθος αλλά και σε διαφθορά. (Αναρωτιέμαι τι θα φέρει ο κ Τσίπρας από τα αριστερά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής που επισκέπτεται αυτές τις μέρες.)
Αργότερα πάλι, στα τελευταία του χρόνια, αφού είδε πως η επανάσταση των προλετάριων δεν προχώρησε σε βιομηχανικές χώρες όπως η Βρετανία, όπου υπήρχαν πολυπληθέστατοι προλετάριοι, ο Μαρξ έγραφε πως η αλλαγή, σύμφωνα με την τροποποιημένη τώρα θεωρία του για το αναπόφευκτο ιστορικό προτσέσο, θα γινόταν στην αγροτική Ρωσία – όπερ κι έγινε. Αλλά οι μαρξιστές αγνοούν αυτή την τροποποίηση που έκανε ο Μαρξ και αδυνατούν να κατανοήσουν ακόμα πως είναι τα δικά τους κατασκευάσματα που καταρρέουν ή παγιώνονται σε δικτατορίες (Β. Κορέα) ενώ ο καπιταλισμός συνεχίζει ακάθεκτος με κρυολογήματα κρίσεων μόνο.
Οι μαρξιστές αγνοούν γενικά τις μεταγενέστερες ιδέες του Μαρξ που χρειάζονται αρκετή έρευνα για να ξεθαφτούν μέσα από τα στρώματα μωρίας που τις σκέπασαν. Από την εποχή του Μαρξ έχουν πέσει πολλά σκουπίδια στη χωματερή του μαρξισμού (από Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Μάο, κ.λπ.) που κάνουν το εγχείρημα εξεύρεσης της πραγματικής μαρξικής σκέψης δυσχερέστατο. (Βλ. το Προδομένος Μαρξ του Ν. Καζάνα, Αθήνα, 1991.) Οι αναρχοαριστεροί του ΚΚΕ και του Σύριζα, όντας αλλόφρονες αλαζόνες και τρομεροί τεμπέληδες νοητικά, απλώς παπαγαλίζουν τους δικούς τους παραδοσιακούς παραλογισμούς.
2. Ο τρίτος λόγος βρίσκεται εκτός της σφαίρας του μαρξισμού. Ζούμε στη Σιδερένια Εποχή όπου, κατά τον Ησίοδο (Έργα και Ημέραι 109 κ. επ.), η αλήθεια και αρετή ενδιαφέρουν ελάχιστα τα δισεκατομμύρια των θνητών. Βυθισμένες στη μιζέρια της άγνοιας οι μάζες ενδιαφέρονται για μπάζες και μίζες, υπό τη συνεχή καθοδήγηση των αναρχοαριστερών φωστήρων, που σπάνια εργάζονται τίμια για τα προς το ζην αλλά έχουν κάνει αυτόν τον ρόλο επάγγελμα. Συνεπώς η Αιδώς (ντροπή, σεμνότης) και η Νέμεσις (δίκη και τιμωρία) έφυγαν, κατά τον Ησίοδο πάντα, αηδιασμένες από τον κόσμο μας. Φαίνεται όμως πως και η Νοημοσύνη αποδήμησε από τις μεγάλες μάζες, αλλιώς δεν θα είχαν τόση εξουσία οι καπιταλιστικές κακοήθειες και οι μαρξιστικές μωρίες – συμπτώματα της γενικότερης άγνοιας.
Όμως το θέμα των Εποχών πρέπει να αφεθεί για μελλοντική συζήτηση. Εδώ προσθέτω πως οι μάζες των δισεκατομμυρίων ανθρώπων (ο λαός) δεν θέλουν ταραχές κι επαναστάσεις, ούτε να γίνουν κυρίαρχη τάξη ούτε να αποκτήσουν πάρα πολλά αγαθά. Απλά θέλουν να έχουν μια εργασία και αμοιβή που θα τους επιτρέπει να ζουν κάπως αξιόπρεπα και να φροντίζουν τα παιδιά τους δίνοντάς τους την ευκαιρία να σπουδάσουν και να βελτιώσουν την κοινωνική τους θέση. Οι αναβρασμοί και οι αναταράξεις οφείλονται στο ότι ηλίθιες κυβερνήσεις επιδίδονται σε ατέρμονες νομοθεσίες παράνοιας στερώντας από τις μάζες ακόμα και τα βασικά μέσα επιβίωσης. ΄Ετσι αλαζόνες πολιτικάντηδες, συνδικαλιστές και κομματόσκυλα βρίσκουν καλές ευκαιρίες να πυροδοτούν τη διάθεση απληστίας, η οποία κυριαρχεί μέσα τους και θεριεύει τόσο εύκολα μέσα σε όλους μας με την κατάλληλη τροφή.
3. Στην πραγματικότητα, στον κόσμο της Δύσης τουλάχιστον, όλοι μας, και οι μάζες, απολαμβάνουμε πολύ περισσότερα αγαθά από όσα πραγματικά παράγει η προσωπική μας προσπάθεια. Κανένας μας δεν κερδίζει στην πραγματικότητα με την προσωπική του εργασία όλα όσα απολαμβάνει.
Καταλαβαίνω πως αυτό ακούγεται ανόητο και απάνθρωπο στις τωρινές συνθήκες κρίσης με τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους στη χώρα μας. Και σίγουρα δεν θέλω να μειώσω καθόλου τη φοβερή ανισότητα που η βλακεία και απληστία δημιουργούν ανάμεσα στους πλούσιους και τους στερημένους και άστεγους, ούτε το γεγονός πως πολλοί όντως υποφέρουν, ούτε την ευθύνη των κυβερνήσεων, πολιτικάντηδων και συνδικαλιστών κ.λπ. από τη δήθεν μεταπολίτευση του 1975, ας πούμε. Αυτά τα έχω εξετάσει εκτεταμένα σε προηγούμενα άρθρα.
Αλλά πρέπει, πέρα από τις φανερές και αφανείς δυσκολίες που έχουν πολλαπλασιαστεί, να εξετάσουμε και ορισμένα βασικά γεγονότα.
Υπάρχουν πολλές δουλειές αλλά δεν τις θέλουμε γιατί δεν είναι της ειδικότητάς μας ή γιατί είναι πολύ παρακατιανές ή γιατί δεν πληρώνουν καλά. Οπότε η ανεργία είναι κάπως πραγματική. Αλλά πέρα από τέτοιες σκέψεις, πρέπει να συλλογιστούμε κι άλλα απλά πράγματα.
Πατάμε ένα κουμπί κι έχουμε σύνδεση με το διαδίκτυο, με άπειρη πληροφόρηση και δυνατότητα επικοινωνίας μέσω Skype με άλλες χώρες. Άλλο κουμπί κι έχουμε ράδιο ή τηλεόραση. Πατάμε μερικά πλήκτρα και συνδεόμαστε με τους δικούς μας στην άλλη άκρη του πλανήτη. Γυρίζουμε τον διακόπτη κι έχουμε φώτα στα δωμάτια, ζεστό φούρνο ή μάτι στην κουζίνα και ζεστό νερό στον θερμοσίφωνα. Ανοίγουμε μια βρύση και τρέχει το ζεστό νερό ή άφθονο κρύο. Ποιός μπορεί με την προσωπική του εργασία μονάχα να έχει όλα αυτά τα αγαθά;
Πριν διακόσια χρόνια, όσο κι αν εργάζονταν οι άνθρωποι, ακόμα και οι πλούσιοι, δεν μπορούσαν να έχουν τέτοιες διευκολύνσεις στη ζωή τους!
4. Ναι, υπάρχει ακρίβεια καθώς οι ανόητοι κυβερνήτες μας περικόπτουν απολαβές και συντάξεις (όχι δικές τους) κι έτσι μειώνεται η αγοραστική μας ικανότητα• διατηρούν τα ολιγοπώλια των πετρελαιοειδών (Βαρδινογιάννης, Λάτσης, κ.λπ.), παρά τις αντίθετες συστάσεις της Τρόικας• φορολογούν τα καύσιμα κι έτσι οι τιμές όλων των αγαθών και υπηρεσιών ανεβαίνουν και γενικότερα δημιουργούν όλο και περισσότερες εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους στον ιδιωτικό τομέα που είναι ο μόνος αποτελεσματικός μοχλός ανάπτυξης και παραγωγής, αφήνοντας ανενόχλητο το δαπανηρότατο, διεφθαρμένο Δημόσιο.
Υπάρχουν πολλών ειδών καταστήματα όπου ακόμα και με τις εκπτώσεις τα εμπορεύματα είναι ακριβά. Από την άλλη υπάρχουν πάμφθηνα αγαθά σε πολλές λαϊκές αγορές και σε ορισμένα σουπερμάρκετ. Η αφθονία αγαθών που βλέπει κανείς σε πολλά καταστήματα είναι καταπληκτική.
Οι δρόμοι μας είναι ασφαλτωμένοι και τη νύχτα φωταγωγημένοι. Υπάρχει δίκτυο αποχέτευσης και υπηρεσία αποκομιδής σκουπιδιών. Υπάρχουν αυτοκίνητα, λεωφορεία, τρένα, φέριμποτ και υπερωκεάνια και αεροπλάνα, αν και όταν θέλουμε να ταξιδέψουμε.
Επί δεκαετίες, υπό την καθοδήγηση απατεώνων (πολιτικάντηδων και συνδικαλιστών) οι προλετάριοι ζητούν λιγότερες ώρες εργασίας και υψηλότερες αμοιβές, εντελώς ασύνδετες με την πραγματική παραγωγικότητα – προσωπική ή συλλογική.
Εντούτοις επί δεκαετίες απολαμβάνουμε τέτοια περίσσεια αγαθών και υπηρεσιών που ποτέ άλλοτε ούτε οι αριστοκράτες κι αφέντες του κόσμου δεν είχαν – παρά τα παλάτια τους, τα μετάξια, τα χρυσάφια και τα διαμαντικά τους.
5. Είναι δυνατόν να πάψουμε να επιθυμούμε ολοένα περισσότερα και μετά να γκρινιάζουμε ή να επαναστατούμε γιατί δεν μπορούμε να τα έχουμε;
Οι λεγόμενοι «αγώνες» που οργανώθηκαν από τους αναρχοαριστερούς για να εδραιώσουν τα κεκτημένα των προλετάριων, ναι, όντως έφεραν κάποια αποτελέσματα.
Αλλά πού είναι αυτά τώρα στην Ελλάδα και σε άλλες χρεοκοπημένες χώρες;
Οι ώρες εργασίας για πολλούς μειώθηκαν στο τίποτα και η αγοραστική μας δύναμη, αντί να διευρύνεται, συρρικνώθηκε στο ελάχιστο.
Είναι δυνατόν να κατανοήσουμε πως εμείς οι πολλοί, οι μάζες, ελάχιστα συνεισφέρουμε, ακόμα κι όταν εργαζόμαστε δέκα ώρες, στον μεγάλο πλούτο που απλώθηκε σχεδόν παντού χρόνο με το χρόνο;
Αυτός ο πλούτος είναι άμεσο αποτέλεσμα της τεχνολογίας και της εμπορικής συνεργασίας και ανταλλαγής. Η τεχνολογία προόδευσε χάρη στην ανάπτυξη των επιστημών (φυσικής, χημείας, κ.λπ.) ενώ η οικονομική κι εμπορική διεύρυνση επήλθε χάρη στην πληροφόρηση, στην υιοθέτηση νομισμάτων, σε μηχανισμούς πίστωσης, στη λογιστική και σε διάφορες τραπεζικές λειτουργίες. Σχετικά λίγοι εξειδικευμένοι άνθρωποι ασχολούνται με τέτοιες δραστηριότητες. Και όλες, μα όλες, βασίζονται στα μαθηματικά. Και τα μαθηματικά διευκολύνθηκαν χάρη στο δεκαδικό σύστημα. Οι ρωμαϊκοί αριθμοί Ι, ΙΙ, V, L, C κ.λπ είναι δύσχρηστοι και το ελληνικό σύστημα αρίθμησης (α, β, ι, π, κ.λπ.) ακόμα πιο βαρύ και δύσχρηστο.
Χωρίς το δεκαδικό σύστημα θα βρισκόμασταν ακόμα στον Μεσαίωνα – σκοτεινό ή πεφωτισμένο, μα σίγουρα καθυστερημένο και φτωχότατο οικονομικά.
Το δεκαδικό σύστημα το εισήγαγε στην Ευρώπη από τους Άραβες, που το είχαν πάρει από τους αρχαίους Ινδούς, ο Leonardo Fibonacci (αργότερα L. Bigollo), γιός του πλούσιου εμπόρου Γουλιέλμου Bonacci από την Πίζα της Ιταλίας. Ζούσαν στην Αλγερία (πόλη Bugia, σημερινή Bejaia). Ο Leonardo έγραψε το 1202 το ανεκτίμητο Liber Abacus (Βιβλίο Υπολογισμών) κι έτσι διέδωσε στην Ευρώπη το δεκαδικό σύστημα με τα νούμερα 0 έως 9 και την αξία της θέσης των αριθμών (10• 235• 7496 κ.λπ.).
Τον πλούτο που σήμερα όλοι οι άνθρωποι παντού απολαμβάνουν (εκτός ορισμένων φυλών στα τροπικά δάση) τον οφείλουμε όχι στους «αγώνες» των προλετάριων, και τις αναρχοαριστερές ανοησίες, αλλά σε διάνοιες όπως οι Fibonacci, Γουτεμβέργιος (τυπογραφία), Giovanni di Bicci dei Medici (πρώτη μεγάλη Τράπεζα), Κολόμβος, Γαλιλαίος, Νεύτων, Στήβενσον (ατμομηχανή), Faraday (ηλεκτρομαγνητισμός, βενζίνη), Παστέρ (μικροβιολογία), το ζεύγος Kιουρί (ραδιο-ακτινοβολίες), Α. Μπελ (τηλέφωνο), Έντισον (ηλεκτρικός λαμπτήρας), Φορντ (αυτοκινητοβιομηχανία), Αϊνστάιν, Φλέμινγκ (πενικιλίνη) και πολλούς άλλους αριστοκράτες της γνώσης που βοήθησαν ποικιλότροπα την ανθρωπότητα να προοδεύσει παραγωγικά.
