1. Το 1925 ο Κ. Κάουτσκι δημοσίευσε το Die Gesellschaft «Η Κοινωνία». Σε αυτό αντλεί διάφορα διδάγματα από την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία, την οποία αρχικά καλοδέχθηκε μα στη συνέχεια, όταν είδε την εξέλιξή της, την επέκρινε δριμύτατα για την εξαθλίωση των προλετάριων και την επιβολή μονοκομματικής δικτατορίας και του Κόκκινου Τρόμου.
Στο τμήμα «Τι έπεται;» γράφει: «Όταν οι Μπολσεβίκοι πήραν στα χέρια τους την εξουσία, ξέχασαν, όπως τόσοι άλλοι σε πρότερες εποχές, μεθυσμένοι από δύναμη, το δικό τους παρελθόν και τη γνώση που τους ενέπνεε. Για τον Λένιν και τον Τρότσκι εκείνες του Οκτώβρη τις μέρες ήταν ζήτημα προσωπικής εξουσίας τους, όχι η κατάληψή της για το προλεταριάτο». Και τελειώνει το τμήμα υποδείχνοντας πως αφού είχαν εκδιώξει κοτζάμ Τρότσκι από την εξουσία, οι Ζινόβιεφ και άλλοι θα έπρεπε να περιμένουν όμοια τύχη! (Όπως κι έγινε!)
Ο Κάουτσκι είχε γράψει δυο μακροσκελείς μελέτες νωρίτερα: Die Diktatur des Proletariats (1918 «Η Δικτατορία του Προλεταριάτου») και Terrorismus und Kommunismus (1919 «Τρομοκρατία και Κομμουνισμός»). Λίγοι τα γνωρίζουν ενώ οι πολλοί γνωρίζουν μόνο την απάντηση του Λένιν στην οποία αποκαλεί τον Κάουτσκι «αποστάτη».
2. Ο Κάουτσκι σίγουρα ήταν αποστάτης όχι μόνο από τον λενινισμό μα και από τον ορθόδοξο μαρξισμό. Συμφωνούσε με πολλές ιδέες του Μαρξ κι έβλεπε πως «ο κομμουνισμός της παραγωγής» ήταν η πρώτη φάση και «ο κομμουνισμός της διανομής» ήταν η δεύτερη (= ο απόλυτος κομμουνισμός δίχως κράτος). Μα δεν δεχόταν τη δεύτερη φάση που θα ήταν δίχως χρήμα, διότι αυτή δεν θα προερχόταν από απόλυτη γνώση των αναγκών και δεν θα λειτουργούσε. Δεν δεχόταν επίσης πως η δημοκρατία ήταν ένα μέσο μόνο για την επιβολή του σοσιαλισμού.
Για τον Κάουτσκι η δημοκρατία μπορεί να υπάρχει δίχως σοσιαλισμό, όχι όμως ο σοσιαλισμός (που θα ήταν πρόοδος από τον καπιταλισμό στην ελευθερία) δίχως δημοκρατία. Σοσιαλισμός δίχως πλήρη δημοκρατία θα ήταν οπισθοδρόμηση από τον καπιταλισμό! Και δημοκρατία δεν είναι μόνο η κυβέρνηση της πλειοψηφίας μα και η εξασφάλιση και προστασία των μειοψηφιών.
«Η απόλυτη εξουσία της γραφειοκρατίας [όπως στη Ρωσία] προσπαθεί να έχει μονιμότητα. Η καθοδηγητική αρχή της είναι η βίαιη καταπίεση κάθε αντίθεσης… Υπό τη δημοκρατία κανένα καθεστώς δεν μπορεί να εδραιωθεί μόνιμα στην εξουσία».
Αυτές οι παρατηρήσεις του Κάουτσκι ισχύουν εξίσου και σήμερα, παντού. Οι φασίστες όμως της Αναρχοαριστεράς και της Ακροδεξιάς θέλουν την εξουσία δική τους μόνιμη ιδιωτική περιουσία!
3. Μόνο σε καθεστώς δημοκρατίας μπορεί το προλεταριάτο, επέμενε ο Κάουτσκι, να αποκτήσει την αναγκαία ωριμότητα για να επιφέρει τον σοσιαλισμό.
Υπάρχει ένα στρώμα διανοούμενων ανάμεσα στην τάξη των καπιταλιστών και των προλετάριων. Αυτοί ως τεχνοκράτες είναι απαραίτητοι στην παραγωγική διαδικασία του καπιταλισμού. Αυτοί έχουν ανεπτυγμένη νοημοσύνη και αποκτούν τις αναγκαίες γνώσεις για την όλη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτοί μπορεί αρχικά να μη συμπαθούν την τάξη των προλετάριων μα τελικά βοηθούν στην ωρίμανσή της και στην καθιέρωση του σοσιαλισμού.
Αυτά όλα τα στοιχεία έλειπαν από το καθεστώς των Μπολσεβίκων.
Πρώτα – πρώτα, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία πολεμώντας κι εξαλείφοντας άλλα σοσιαλιστικά κόμματα. Οι αγώνες όλων των σοσιαλιστών δεν είχαν ως απώτερο σκοπό τον σοσιαλισμό αλλά την κατάργηση «κάθε μορφής εκμετάλλευσης και καταπίεσης από τάξη, κόμμα, γένος ή φυλή».
Οι Μπολσεβίκοι κέρδισαν τη στήριξη των αγροτών αφήνοντας να κυριαρχήσει αναρχία στην ύπαιθρο έτσι που κάθε χωριό ή κοινότητα διαμοίραζε τα μεγάλα τσιφλίκια με τον πιο χοντρό τρόπο της αρεσκείας τους.
4. Οι προλετάριοι στις πόλεις πεινούσαν σε καθεστώς καταπίεσης κι εκμετάλλευσης.
Στα εθνικοποιημένα εργοστάσια οι εργαζόμενοι έπαιρναν το μεροκάματό τους όπως προηγουμένως – τώρα από το κράτος όχι τους εργοστασιάρχες. Το κράτος είχε γίνει ο καπιταλιστής που τους εκμεταλλευόταν!
Οι μπουρζουά, οι αστοί έχασαν τις περιουσίες τους, τα μέσα παραγωγής και τα μαγαζιά κι εργοστάσιά τους, δίχως αποζημίωση. Μετά οδηγήθηκαν σε καταναγκαστική δουλειά κι αν δεν είχαν δουλειά έχαναν όλα τα δικαιώματα τους για στέγη, τροφή, ρουχισμό κλπ. Δεν είχαν δικαίωμα να εργαστούν σε θέσεις που θα ασκούσαν τις δεξιότητές τους, μα αναγκάζονταν να κάνουν τις πιο ακάθαρτες εργασίες και το ημερομίσθιο και το δελτίο τροφίμων τους ήταν τα χαμηλότερα – περίπου το ¼ των εργαζομένων στα εργοστάσια και άλλες κρατικές μονάδες!
Στο Σοβιετικό καθεστώς η δημοκρατία παραμερίστηκε από μια απολυταρχική κυβέρνηση που κατήργησε την ελευθερία της έκφρασης, ακόμα και διαφωνούντων σοσιαλιστών.
Η δικαιολογία για το σύστημα ετούτο προέρχεται από την αφελέστατη φαντασίωση πως υπάρχει μια απόλυτη αλήθεια και μόνο οι Μπολσεβίκοι του Λένιν την κατέχουν!
Θα επανέλθω.
