1. Υπάρχουν ακόμα μερικοί ιστορικοί που θαυμάζουν τον στρατηγό Douglas MacArthur μα οι περισσότεροι πλέον τον θεωρούν (και με αρκετή τεκμηρίωση) έναν από τους χειρότερους στρατιωτικούς στον 2ο Π.Π.
Κατά τη γνώμη μου, μετά από πολύμηνη έρευνα, θα έπρεπε ο MacArthur να είχε παυθεί από οποιαδήποτε διοίκηση όταν τον Μάρτιο 1942 με διαταγή του Ρούζβελτ εγκατέλειψε τις Φιλιππίνες – ενώ για την πτώση τους στους Ιάπωνες ήταν ο κύριος υπαίτιος.
Πρέπει να είχε όπως κάθε άνθρωπος και μερικές καλές ιδιότητες και οι άντρες του αργότερα τον ηρωοποίησαν και τον ακολουθούσαν με ενθουσιασμό. Οι πραγματικές νίκες του έγιναν στη Νέα Γουινέα (και Νέα Βρετανία) το 1943. Μα τότε ήταν οι εξαιρετικά γενναίοι Αυστραλοί και η Βασιλική Αεροπορία της Αυστραλίας που προκάλεσαν τεράστια φθορά στους Ιάπωνες.
Το 1941 (Ιούλιο) ο Μακάρθουρ ήταν στρατηγός δύο αστέρων. Στο τέλος του έτους είχε προβιβαστεί σε στρατηγό 4 αστέρων και ως το 1945 είχε γίνει ο δεύτερος σε ισχύ μετά τον George Marshall με τουλάχιστον 100 παράσημα από διάφορες χώρες (κι ένα δώρο 500.000 δολαρίων από τον πρόεδρο των Φιλιππίνων)!
2. Ο Μακάρθουρ ήταν στο ξενοδοχείο του στη Μανίλα όταν τον ξύπνησαν με την είδηση του βομβαρδισμού του Περλ Χάρμπορ. Συγκάλεσε αμέσως επιτελική σύσκεψη μα δεν αποφάσιζε τίποτα.
Εξαιτίας της διστακτικότητάς του ο μισός αεροπορικός στόλος (18 βομβαρδιστικά Β-17 και 53 μαχητικά Π-40) στην Άπω Ανατολή καταστράφηκε παρατεταγμένος στο αεροδρόμιο Clark 90 χλμ. από τη Μανίλα, από Γιαπωνέζικα βομβαρδιστικά – ενώ άλλα βομβάρδισαν τη Μανίλα!
H ανικανότητά του στο πεδίο μάχης φανερώθηκε ανάγλυφα όταν οι Ιάπωνες αποβιβάστηκαν στις βόρειες ακτές της νήσου Λουζόν, 200 χλμ. από την πρωτεύουσα, 22 Δεκ 1941. Αντί να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του στη χερσόνησο Μπαταάν και στη νήσο Κορέγκιντορ, τις διαμοίρασε στον κόλπο της Μανίλα και τα εχθρικά στρατεύματα τις διαπέρασαν και τον ανάγκασαν να υποχωρήσει άτακτα σε νέα αμυντική γραμμή.
Προκάλεσαν οι Αμερικανοί και Φιλιππινέζοι μεγάλες απώλειες στους Ιάπωνες, μα αυτοί έφεραν ενισχύσεις 21.000. Ο Μακάρθουρ διατάχθηκε να φύγει για την Αυστραλία (Μαρτ. 1942) και τον Μάιο οι εναπομείναντες 13.000 Αμερικανοί παραδόθηκαν στον εχθρό, ανεβάζοντας το σύνολο σε 73.000!
3. Αντί να αποστρατευθεί, ο στρατηγός πήρε το Μετάλλιο Τιμής – υποθέτω για να καλυφθεί η φοβερή ήττα.
Φεύγοντας ο Μακάρθουρ υποσχέθηκε “θα επιστρέψω!” Προσέξτε την αλαζονεία του ανδρός: “Εγώ” όχι η Αμερική ή ο στρατός!
Και η επιστροφή του και η ανακατάληψη των Φιλιππίνων του έγινε μια εμμονή τόσο ισχυρή που όλη την ώρα βρισκόταν σε ανταγωνισμό με τον Ναύαρχο Νίμιτς, που ήθελε να προχωρήσει από νησί σε νησί, από τις Νήσους του Σολομώντα στις Gilbert και μετά στις Μαριάνες, ώστε να πλήξει την Ιαπωνία.
Οι Φιλιππίνες δεν είχαν καμιά στρατηγική σημασία. Υπήρχαν λιμάνια και αεροδρόμια και οι Ιάπωνες είχαν τουλάχιστον 250.000 στρατιώτες εκεί. Μα με τη ναυτική και αεροπορική υπεροχή τους οι Αμερικανοί (και σύμμαχοι), με την κατάληψη των Φιλιππίνων, δεν θα προωθούσαν τον σκοπό τους να πλησιάσουν την Ιαπωνία. Οι Φιλιππίνες θα ήταν ένας περισπασμός και μάλιστα δαπανηρός σε άνδρες και εφόδια.
4. Το επιχείρημα του Μακάρθουρ ήταν πως έπρεπε “να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας”! Ο πρόσθετος ισχυρισμός του πως οι Φιλιππίνες θα βοηθούσαν ως εφαλτήριο για εισβολή στην Κίνα και Ιαπωνία είναι παραπλανητικός αν όχι σαχλός αφού η Οκινάβα (στο σχέδιο του Νίμιτς) είναι πολύ κοντύτερα.
Στις 26/7/44 έγινε σύσκεψη στο Περλ Χάρμπορ στο καταδρομικό Baltimore, καθώς ο Νίμιτς ολοκλήρωνε την κατάκτηση των νησιών Μαριάνα. Εκεί ο φιλόδοξος εγωμανής Μακάρθουρ κέρδισε παίρνοντας άδεια να στραφεί πλήρως προς τη Λουζόν, κύρια νήσο των Φιλιππίνων.
Αλλά υπάρχει και μια πολύ άσχημη σελίδα στην ιστορία όταν κυριολεκτικά απείλησε τον ίδιο τον Ρούζβελτ ρίχνοντας το φταίξιμο για την δική του αποτυχία στον Πρόεδρο και υπαινισσόμενος πως θα τον κατηγορούσε για αδιαφορία στις επικείμενες εθνικές εκλογές!
Ο Marshall και ο αρχηγός της αεροπορίας Arnold ήξεραν πολύ καλά πως οι Φιλιππίνες ήταν ένας περισπασμός που δεν θα έφερνε πιο κοντά το τέλος. Ο δε Ναύαρχος King υποστήριξε πως θα έπρεπε να παρακαμφθούν οι Φιλιππίνες και οι Αμερικανοί να κινηθούν προς τη Φορμόζα (=Ταϊβάν).
5. Η απελευθέρωση (ή ανακατάληψη) των Φιλιππίνων ήταν μια από τις πιο δαπανηρές εκστρατείες των ΗΠΑ.
Μια άμεση συνέπεια, συμφωνούν οι ιστορικοί, ήταν η καθυστέρηση επίθεσης στην Iwo Jima που έγινε τον χειμώνα 1945 ενώ θα μπορούσε να είχε γίνει τον Οκτώβριο 1944.Έτσι δόθηκε χρόνος στους Ιάπωνες να οχυρώσουν το νησί πολύ πιο αποτελεσματικά βλέποντας πως αυτό ήταν τώρα ο αμερικανικός στόχος μετά την κατάκτηση των Μαριάνα. Εκεί σκοτώθηκαν (και τραυματίστηκαν) 26.000 Αμερικανοί.
Άνδρες και πόροι και ναυτικό χρησιμοποιήθηκαν για την κατάκτηση του Peleliu στις νήσους Palan, 800 χλμ. ανατολικά της Leite (Φιλιππίνες) – μια ακόμα αχρείαστη επιχείρηση.
Η χειρότερη συνέπεια όμως ήταν η μάχη της Μανίλα τον Φεβρουάριο 1945. Ο Μακάρθουρ που στην προέλαση των δυνάμεών του έκανε θριαμβευτικές εισόδους, σκόπευε να οργανώσει παρέλαση θριάμβου και στη Μανίλα. Μα εκεί κλείστηκαν πίσω από χοντρά τείχη 19.000 Ιάπωνες και περίπου 700.000 άμαχοι!
Οι Αμερικανοί εισέβαλαν με χειροβομβίδες, πολυβόλα, φλογοβόλα και θωρακισμένους εκσκαφείς για να καθαρίζουν τα οδοφράγματα. Οι Ιάπωνες ήταν αποφασισμένοι να πεθάνουν και άρχισαν να βιάζουν και να σκοτώνουν κατά χιλιάδες τους αμάχους Φιλιππινέζους. Περίπου 100.000 σκοτώθηκαν.
Ο Μακάρθουρ δεν μπόρεσε να φωτογραφηθεί θριαμβευτής λόγω πτωμάτων και πυκνών σμηνών μυγών!
