Σε ποιον ανήκει η γη του Ισραήλ, η γη της Παλαιστίνης;
Η γη όλη ανήκει στην ανθρωπότητα όλη. Ένα κομμάτι γης ανήκει προσωρινά στον κάτοχο που το δουλεύει για όσο το κατέχει.
Μέρος της αντισημιτικής προπαγάνδας που προωθείται παντού στη Δύση από αντι-Δυτικούς και αντι-Ισραηλινούς ρατσιστές κάθε απόχρωσης είναι ο ισχυρισμός πως οι Εβραίοι άρπαξαν/έκλεψαν τη γη των «Παλαιστινίων» Αράβων στην οποία οι φελλάχοι Άραβες ζούσαν με τις οικογένειές τους επί αιώνες.
Χρησιμοποιώ τη λέξη «φελλάχοι» (fellaheen) διότι έτσι ονομάζονταν. Η λέξη σημαίνει «κολίγος, ενοικιαστής αγρότης/γεωργός», όχι γαιοκτήμονας. Και τέτοιοι ήταν στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι Άραβες της περιοχής. Και για αυτό τα εδάφη δεν αναπτύχθηκαν. Οι ιδιοκτήτες απουσίαζαν οι περισσότεροι. Γενικά μίσθωναν τη γη. Αρκούσαν λίγα ελιόδεντρα, λίγες χουρμαδιές. Λίγες πορτοκαλιές εδώ κι εκεί, όπου υπήρχε νερό και λίγα αμπέλια. Και κοπάδια κατσίκια. Αυτή ήταν η αγροτική ζωή των φελλάχων Αράβων επί αιώνες.
Όταν καινούριοι Εβραίοι μετανάστευαν στη Βρετανική Παλαιστίνη πριν το 1948 (επίσημη ίδρυση του κράτους Ισραήλ), πλήρωναν πολύ φουσκωμένες τιμές για να αγοράσουν γη. Όταν ο John Hope Simpson πήγε στο Ισραήλ το 1930 παρατήρησε πως οι Εβραίοι «πλήρωναν ψηλές τιμές για το έδαφος μα επίσης πλήρωναν κάποια αποζημίωση στους φελλάχους που άφηναν τη μισθωμένη γη τους. Το δε 1944 οι Εβραίοι πλήρωναν 1.000 ως 1.100 δολάρια το άκρο (= 4 στρέμματα) για άγονη γη. Εδάφη με πλούσιο μαύρο χώμα ήταν πάνω από $1.100, πολύ πιο ακριβά» (στου Ariel Auneri, 1982, The Chain of Dispossession)
Η γενική κατακραυγή πως οι Εβραίοι άρπαξαν τη γη και ξερίζωσαν τους Άραβες από τα κτήματα και τα σπίτια τους είναι ένα μεγάλο ψέμα. Ναι οπωσδήποτε, πολλοί Άραβες έχασαν τα κτήματα και τα σπίτια τους αργότερα όταν με την καθοδήγηση των ηγετών τους τα εγκατέλειψαν κι έφυγαν στον Λίβανο και την Ιορδανία. Μα αυτοί μπορούσαν να τα διεκδικήσουν και πολλοί νόμιμοι κάτοχοι τα πήραν πίσω αργότερα. Μερικές ιδιοκτησίες, αδιεκδίκητες, έμειναν ως δημόσια περιουσία στο κράτος του Ισραήλ.
Λίγο καιρό μετά τις πρώτες μεταναστεύσεις των Εβραίων του 1945, οι Άραβες ιδιοκτήτες βλέποντας πως υπήρχε ζήτηση αύξησαν τις τιμές πώλησης γης. Και μια δεκαετία αργότερα, αφού τελείωσε ο πόλεμος και το Ισραήλ εδραιώθηκε και οι Εβραίοι με σκληρή δουλειά μετέτρεπαν τις ερημιές σε περιβόλια και λαχανόκηπους, οι Άραβες γκρίνιαζαν ότι πούλησαν τα εδάφη τους φτηνά!
Ένας Άραβας ήταν ιδιοκτήτης μιας μεγάλης έκτασης στην καρδιά της Ιερουσαλήμ: ήταν ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο νταμάρι και ζητούσε 1 εκμ δολάρια! Ο Δήμος το απέκτησε τη δεκαετία 1990 σε λογική τιμή και το μετέτρεψε σε δημόσιο πάρκο.
Όλα τα παράπονα που διογκώνονται στις αντισημιτικές ειδήσεις είναι φουσκωμένα ψευδολογήματα για πολιτικούς λόγους, για να συνεχιστεί η συμπάθεια προς τους Άραβες στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη που κρατούνται εκεί ως πρόσφυγες για να έχουν κονδύλια βοήθειας από τον ΟΗΕ και φιλοαραβικές οργανώσεις της Ευρώπης και Αμερικής. Στις διαδηλώσεις κραδαίνουν μεγάλα κλειδιά που είναι, βέβαια, χαλκευμένα και δεν ταιριάζουν σε καμιά κλειδαριά (και πωλούνται σε πολλά αραβικά μαγαζιά με άλλες πλαστές «αρχαιότητες»).
