1. Ας δούμε τον θρύλο του Αγίου Γεωργίου Αγγλίας όπως διαμορφώθηκε από τον 6ο αιώνα ως τον 15ο ιδίως μετά τη συλλογή Χρυσοί Θρύλοι (Legenda Aurea 1265-6) του Jacob de Voragine (Αρχιεπίσκοπος της Γένοας 1228/30-1298). Τον 15ο αιώνα ο William Caxton, ο πρώτος Άγγλος τυπογράφος (1422-1491), μετέφρασε τους Χρυσούς Θρύλους και τους τύπωσε σε βιβλίο, 1483. Εδώ είναι η σύνολη αφήγηση όπως την κατέγραψε η Flora Annie Steel στο 2ο μισό του 19ου αιώνα Ο Άη Γιώργης της πρόσχαρης Αγγλίας (St George of Merrie England).
2. Στη σκοτεινή καρδιά ενός πυκνού δάσους στη Δυτική Μέση Αγγλία, ζούσε η μοχθηρή μάγισσα Κάλυμπ που τρεφόταν με μικρά παιδιά και βρέφη. Κι αυτή θα ήταν και η μοίρα του βρέφους, γιου του Λόρδου της Κόβεντρι, αφού η μάγισσα το απήγαγε.
Μα το αγάπησε. Διότι είδε πως το μωρό ήταν γεννημένο για μεγάλα ανδραγαθήματα. Στο στήθος του εικονιζόταν ένας δράκος, στο δεξί μπρατσάκι του ένας κόκκινος σαν φωτερό αίμα σταυρός και στην αριστερή του γάμπα μια χρυσή καλτσοδέτα!
Όταν το λατρευτό της αγόρι έγινε 14 ετών, άρχισε να νιώθει μια λαχτάρα για περιπέτειες και αυτό τη λύπησε, γιατί δεν ήθελε να την αφήσει. Έτσι προσπάθησε να το δελεάσει να μείνει κοντά της με διάφορα δώρα.
3. Οδήγησε τον νεαρό Γιώργο σε ένα μπρούτζινο καστέλι όπου είχε φυλακισμένους έξι αντρείους ιππότες της Χριστιανοσύνης και του είπε πως θα τους ελευθέρωνε και θα γινόταν ένας κύκλος με τον ίδιο ως έβδομο. Μα ο Γιώργος επέμεινε στο να ταξιδέψει.
Μετά η Κάλυμπ του έδειξε εφτά υπέροχα άτια στον στάβλο λέγοντας πως τα έξι ανήκαν στους ιππότες και το έβδομο, ο Bayard, θα ανήκε σε κείνον, αν έμενε. Μα ο Γιώργος πάλι αρνήθηκε.
Έτσι τον πήγε στο οπλοστάσιο και αφού του φόρεσε μια πανοπλία από ατόφιο ατσάλι κι ένα κράνος χρυσοποίκιλτο, του έδωσε ένα θαυμάσιο ξίφος, το μαγικό Άσκαλον, που θα διαπερνούσε ή θα έσκιζε οτιδήποτε ακουμπούσε. Μα πάλι ο Γιώργος επέμενε να φύγει.
Τελικά του πρόσφερε ως δέλεαρ το μαγικό ραβδί της και τη δύναμη που αυτό έδινε στον κάτοχό του να εξουσιάζει όλα τα πράγματα στο Βασίλειο εκείνο της Μαγείας. Νόμιζε πως αυτό θα τον έπειθε.
4. Μα ο Γεώργιος ήταν αμετάπειστος. Διότι στην καρδιά του έπαλλε η λαχτάρα για ευγενικές ιπποτικές περιπέτειες που θα έφερναν τη δικαιοσύνη και καλοσύνη του αγνού χριστιανισμού στους ανθρώπους.
Με το ραβδί τώρα χτύπησε έναν κοντινό μεγάλο βράχο, όπως τον οδηγούσε μια έκλαμψη στον νου του. Ο βράχος άνοιξε και αποκάλυψε μια βαθιά σπηλιά όπου ήταν στοιβαγμένα σε σειρές γύρω γύρω οι σκελετοί αθώων μικρών παιδιών που η μοχθηρή μάγισσα είχε σκοτώσει.
Τότε ο Γεώργιος χρησιμοποίησε για μια ακόμα φορά τη μαγική δύναμη που του χάρισε η Κάλυμπ. Διέταξε την μάγισσα να μπει στη σπηλιά της φρίκης και αμέσως χτύπησε με το μαγικό ραβδί τον βράχο. Ο βράχος έκλεισε και η κακιά γητεύτρα φυλακίστηκε για πάντα εκεί κλαίοντας γοερά ανάμεσα στα κόκαλα και τους πέτρινους τοίχους.
Έτσι ο Γεώργιος λύτρωσε την περιοχή από την κακούργα γητεύτρα κι ελευθερώθηκε και ο ίδιος για να προχωρήσει στις περιπέτειες για το καλό της ανθρωπότητας.
(Προσέξτε πως ο Γιώργης εδώ είναι αγγλικής αριστοκρατικής καταγωγής και αρχίζει την περιπέτεια στα 14, όπως στην ελληνοχριστιανική παράδοση, και πως υπεισέρχεται το στοιχείο της μαγείας από τα προ-χριστιανικά χρόνια. Προσέξτε επίσης την καλτσοδέτα στον αριστερό μηρό του, όταν ήταν μικρός, που πρέπει να αναφέρεται στην Τάξη της Καλτσοδέτας η οποία όμως ιδρύθηκε το 1348!)
