Αντιγράφω από άρθρο της κας Δάφνης Γαβρίλη “Απάντηση της σχολικής κοινότητας στα φαινόμενα τραμπουκισμού”, Καθημερινή, 21/12/21.
Τα άμεσα αντανακλαστικά της σχολικής κοινότητας σε κάθε μορφή βίας, κατά τη γνώμη μου, οφείλουν να είναι η μηδενική ανοχή, καθώς και η ενδυνάμωση όσων απειλούνται – μαθητών ή καθηγητών. Η κάθε σχολική κοινότητα είναι μια κοινωνία που μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά με αγάπη αλλά και με στιβαρότητα φαινόμενα εκφοβισμού. Ενα κλίμα ενσυναίσθησης, συμπερίληψης και αποδοχής που θα καλλιεργηθεί στο σχολείο, καθώς και μια ατμόσφαιρα δικαιοσύνης όπου οι πράξεις όλων –καλές ή κακές– έχουν συνέπειες, θα καθορίσουν το γενικότερο πλαίσιο. Ειδικές δραστηριότητες, από τη μια πλευρά, θα δώσουν στα παιδιά την ευκαιρία να αναπτύξουν έμπρακτα τη φιλία και την αλληλεγγύη, αλλά και η αυστηρή οριοθέτηση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων όλων, από την άλλη, θα δώσει με σαφήνεια το μήνυμα σε κάθε μέλος της σχολικής κοινότητας για τον ρόλο που οφείλει να διαδραματίσει για το κοινό καλό μέσα στο σχολικό πλαίσιο.
Η κα Γαβρίλη είναι διευθύντρια του Γυμνασίου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Αθήνας και πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης 7ης Κοινότητας Δήμου Αθηναίων. Έτσι από βαρύγδουπους τίτλους πάμε καλά. Μα τι ακριβώς λέει;
Μετά τη “μηδενική ανοχή” έχουμε μια σειρά βαρύγδουπων αοριστιών του τίποτα! Ή μάλλον ενώ λένε πολλά δεν δίνουν ούτε ένα πρακτικό μέτρο περιορισμού του τραμπουκισμού, βελτίωσης των τραμπούκων και διασφάλισης των πιθανών θυμάτων. Σε τέτοιες πομπώδεις πομφόλυγες επιδίδονται και νομίζουν πως ασχολούνται ή, μη χειρότερα, λύνουν το αυξανόμενο κύμα τραμπουκισμού, μπούλινγκ και τυφλής αγριότητας στα σχολεία. Η κα Γαβρίλη αρνείται ακόμα και να κοιτάξει το πρόβλημα της βίας.
Διότι δεν έχει την παραμικρή ιδέα πώς να το λύσει! Μα προτείνει παρόμοιες πομπώδεις πομφόλυγες ως λύσεις: “Αξιοποιούμε τα πολύτιμα Κέντρα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και τα προγράμματα σχολικών δραστηριοτήτων και δίνουμε κίνητρα για ανάπτυξη, αυτομόρφωση, υπευθυνότητα, κριτική σκέψη και επικοινωνία. Το σχολείο δεν είναι πια βαρετό και επιβεβλημένο. Είναι επιλογή ζωής! Σχεδιάζουμε μαζί με τα παιδιά τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε, χτίζοντας τον σεβασμό στις δημοκρατικές αξίες, την ανεκτικότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον αλληλοσεβασμό στην πράξη. Είναι αυτονόητο ότι επιδιώκουμε να προλαμβάνουμε, ωστόσο δεν φοβόμαστε να επιβάλουμε αυστηρές ποινές. Ως παιδαγωγοί καλούμαστε συχνά να λάβουμε κάποιες δύσκολες αποφάσεις έγκαιρα και αποτελεσματικά.”
Και πώς αυτές οι πανέμορφες ρομαντικές προτάσεις θα διορθώσουν του τραμπούκους που ληστεύουν, ξυλοφορτώνουν κι ενίοτε μαχαιρώνουν συμμαθητές ή και καθηγητές;
Στην ίδια έκδοση της Καθημερινής η δημοσιογράφος, κα Λίνα Γιαννάρου, δημοσιεύει ένα άρθρο με σοκαριστικές λεπτομέρειες του κύματος βίας που δέρνει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (“Συμμορίες εκτός ελέγχου στα σχολεία”).
Σε πρότυπο λύκειο της Αθήνας τρεις νταήδες μαθητές επιτέθηκαν με γροθιές και κλοτσιές σε δυο αδέλφια και τα ξυλοκόπησαν. Ένας τρίτος μαθητής που επενέβη να βοηθήσει επίσης ξυλοκοπήθηκε! “Στο περιστατικό ήταν μπροστά τόσο καθηγητές όσο και γονείς”!
Η δράση των τριών ήταν γνωστή και στους καθηγητές και στην Αστυνομία “για έναν χρόνο, μα είχαν αφεθεί ενενόχλητοι να τρομοκρατούν τη σχολική κοινότητα” και μάλιστα είχαν βοήθεια από εξωσχολικούς 20άρηδες: “προπηλακίζουν καθηγητές, κλέβουν κινητά και χρήματα από μαθητές, εξαπολύουν απειλές… χτυπούν όποιον σταθεί στο διάβα τους”.
“Τα χέρια μας είναι δεμένα” λέει ένας καθηγητής. “Πόσες φορές να επιβάλουμε αποβολή;” Όντως, τι νόημα έχει μια αποβολή σε κάποιους που έχουν 150 απουσίες; Αυτό είχε αξία όταν αναφερόταν σε μαθητές που μπορούν να συνετιστούν. Τώρα τα παιδιά είναι πολύ πιο επιθετικά… έχει χαθεί η επικοινωνία… Οι περισσότεροι καθηγητές χάνουν το παιχνίδι. Φοβούνται.”
Πράγματι τι μπορούν να κάνουν οι καθηγητές, τί να κάνουν οι γονείς; “Και οι γονείς έχουν χάσει την επαφή μαζί τους… Δεν μπορούν να το σταματήσουν.”
Η ζημιά έγινε πριν πάει το παιδί σχολείο. Είχε κάκιστη ανατροφή διότι οι γονείς του δεν ήξεραν πως να το αναθρέψουν. Οι δάσκαλοι επίσης δεν ξέρουν. Και δεν έχουν πια την τιμωρία της σωματικής πίεσης (σφαλιάρες ή καλαμιές), που οπωσδήποτε την καταλάβαιναν οι έφηβοι.
Μόνο αυστηρή πειθαρχία και διαπαιδαγώγηση σε αναμορφωτήριο με αυστηρή πειθαρχία (εντατική εργασία με ελάχιστη σχόλη) μπορούν να θεραπεύσουν τέτοιες τάσεις αχαλίνωτου τραμπουκισμού. Γιατί δηλαδή αυτοί οι κακεντρεχείς μαθητές να μπορούν να απειλούν και να εκφοβίζουν με ωμή βία, να κλέβουν και να ληστεύουν και να μαχαιρώνουν, μα να μη δέχονται τη βία που τόσο γενναιόδωρα δίνουν σε άλλους;
Σε πιάνει αηδία, μελαγχολία, φρίκη. Διότι με την επικράτηση του γενικού αρρωστημένου συναισθηματισμού και ψευτο-ανθρωπισμού τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Όπως κι έχει γίνει, δυστυχώς, διότι κυβερνούν δειλοί και καθυστερημένοι σε όλους τους τομείς.
