1. Θα αποφύγω σήμερα το βρίσιμο. Θα μιλήσω απλά και στοχαστικά διότι κάπως μου έχει στρίψει προς την καλή μεριά!
Είναι παράξενο να το δεχτώ, μα δεν μπορώ να αποφύγω, να αποκλείσω, να απορρίψω το απλό γεγονός που μπορεί να τυφλώσει στην αστραφτερή πραγματικότητά του πως ο μόνος ικανός ηγέτης σήμερα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. (Μπορεί να υπάρχει και άλλος κάπου καταχωνιασμένος σε κάποια ζούγκλα ή έρημο, μα μιλώ για τους γνωστούς και χιλιοπροβεβλημένους καραγκιόζηδες στα ΜΜΕ.)
Ναι, θυμάμαι τον φίλο Νικόδημο να το είχε αναφέρει πριν από χρόνια, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ακόμα ένας σχεδόν άσημος βουλευτάκος. Και είδαμε την επιβεβαίωση μετά, όταν ως αουτσάιντερ εξελέγη πρόεδρος της νερόβραστης ΝΔ μετά από το στραπάτσο με τον κ. Σαμαρά.
2. Ναι, προέρχεται από μια οικογένεια πολιτικών και ο πατέρας του είχε τη φήμη δημοκρατικού πολιτικάντη και ικανού διαχειριστή. Εγώ ποτέ δεν τον θεώρησα ικανό για τίποτα: συνήθιζε υπερβολικά να περιαυτολογεί. Ευτυχώς ο Κυριάκος δεν έμοιασε ούτε στον πατέρα, ούτε στη μητέρα, ούτε στην αδελφή του (εξαιρετική πολιτικάντισσα και αυτή). Έμοιασε στον εαυτό του και ό,τι καλύτερο έχει μέχρι τώρα προσφέρει αυτός ο λαός στην πολιτική.
Ο πατέρας έμοιαζε με την υπερφίαλη πλευρά του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο Κυριάκος πιο πολύ με τον χαμηλότονο Τρικούπη.
3. Ομολογώ πως ένιωσα έκπληξη, όπως πολλοί άλλοι, νομίζω, με τους 7 πρώτους μήνες νεοδημοκρατικής κυβέρνησης. Έγιναν μερικά καλά πράγματα, πολύ περισσότερα από όσα έκαναν οι τσιπριστές τσαρλατάνοι σε 4,5 έτη, στην πραγματικότητα, κι έχουμε γράψει, κι εκφράσει την ικανοποίηση μας, για αυτά. Μα σύντομα η φόρα κόπηκε, οι αποκρατικοποιήσεις κι επενδύσεις δεν προχώρησαν, αναβλήθηκαν επ’ αόριστον οι αξιολογήσεις στον πιο κρίσιμο των τομέων δηλαδή της Παιδείας – όπου ανακαλύπτουμε από τον κ. Τσούχλο, πρόεδρο της μουχλιασμένης ΟΛΜΕ, πως καθηγητές στη Μέση Εκπαίδευση δεν έχουν εξοικείωση με υπολογιστές! (Μα οι συνδικαλιστές ξέρουν να υπολογίζουν συμφέροντα, εισόδημα και αργίες!)
4. Ήταν το συνηθισμένο τζούφιο φαινόμενο πολιτικάντη; Ήταν για λίγο, τότε στην αρχή, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης από τον Ιούνιο 2013 ως τον Ιανουάριο 2015, στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, σαν μια λάμψη στο τηγάνι, που λένε οι Εγγλέζοι; Ή μήπως κοίταζε να μην απωθήσει ψηφοφόρους; Ή, πολύ πιθανόν, να τον κρατούσαν πίσω τα βαρεμένα, φοβερά βαρίδια της ΝΔ, οι λεγόμενοι «βαρόνοι»;
Όπως και να είχε το πράγμα, δεν έγιναν οι πολυπόθητες και πολυθρύλητες μεταρρυθμίσεις για τις οποίες είχε μιλήσει κι εγώ, τουλάχιστον, τον ψήφισα!
5. Μα με την κρίση των μεταναστευτικών ακρίδων στον Έβρο και με την έγκαιρη οργάνωση της αντιμετώπισης του κορωνοϊού, εκεί που οι Ευρωπαίοι μυρίζονταν τα νύχια τους και καθυστερούσαν, έδειξε ξανά το καλυμμένο ποιόν του ηγέτη.
Κοιτάξτε όλους αυτούς τους μάπες που αυτογελοιοποιούνται κι εξευτελίζουν τον τίτλο του ηγέτη: Τον Bojo της Βρετανίας (νοσηλεύτηκε στην εντατική από τον ιό!). Τον ψευτο-σοσιαλιστή της Σουηδίας, τον Ολλανδό που θα χανόταν αν ενάντια στους συνεργάτες τους, δεν υποκλινόταν συνεχώς στους Γερμανούς. Την κα Μέρκελ που στα γεράματά της έγινε πιο συμφεροντολόγα από όλους, παγιδευμένη στις ψήφους των Τούρκων μεταναστών. Τον Μακρόν που ψελλίζει αντρειοσύνες μα δεν κάνει τίποτα. Τον Κόντε στην Ιταλία που θρηνούσε πριν λίγο καιρό πτώματα επί πτωμάτων. Τον φασίστα Όρμπαν… Πού είναι ο ηγέτης;…
Ο Μητσοτάκης μας τους ξεπερνά όλους από το στήθος και πάνω!
Μπράβο σου, Κυριάκο! Φτάνει να συνεχίσεις – και να μην πνιγείς στην αυταρέσκεια και τη φιλαυτία σου.
