1. Η Αριστερά είναι η μεγάλη μάστιγα βάλτωσης, διαφθοράς και οπισθοδρόμησης της χώρας μας και του λαού της.
Βασικό και κύριο γνώρισμά της είναι η βλακεία για την οποία έχουμε γράψει επαναληπτικά σε αυτό το ιστολόγιο.
Αλλά μόνο στην Αριστερά ενσωματώνεται τόσο έντονα η βλακεία.
Πάρτε το θέμα του σοσιαλισμού. Αφενός διακηρύσσονται τα δικαιώματα του πολίτη και οι ελευθερίες του, άσχετα για την τωρινή μας συζήτηση με το ότι ουδέποτε πουθενά δεν εφαρμόστηκαν από Αριστερούς. Αφετέρου οι πολίτες πρέπει να μένουν εξαρτημένοι από το κράτος για τη γέννηση, την παιδεία, την περίθαλψη, την εργασία και το θάψιμό τους. Στη χώρα μας δεν μπορείς να κάψεις το κουφάρι σου!
Πώς στην ευχή θα είσαι ελεύθερος και συγχρόνως εξαρτημένος από το κράτος;
Αυτή είναι μια θεμελιακή, τρομερή αντίφαση που δεν μοιάζει να απασχολεί ούτε τους αναρχοαριστερούς βλάκες μα ούτε και τους δεξιούς – οι οποίοι επίσης υπόσχονται τα καλά της κοινωνικής πρόνοιας!
2. Οι αριστεροί, με περισσή πονηριά (και χάρη στη βλακεία των Δεξιών), μπόρεσαν να εμποτίσουν με την ανόητη νοοτροπία τους κάθε τρέχον σύστημα σκέψης και δράσης.
Ο συνδικαλισμός π.χ. ξεκίνησε από θρήσκους φιλελεύθερους, εκεί στα μέσα του 19ου αιώνα στην Αγγλία. Μα γρήγορα εισχώρησαν αργότερα οι αναρχοαριστεροί (κυρίως κηφήνες) και το έκαναν κίνημα κομμουνιστικής λοβιτούρας – για τη Σοβιετία, τότε τη Μητρόπολη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τώρα τους εαυτούς τους. (Δεν νομίζω πως οι τακτικοί αναγνώστες μας έχουν την παραμικρή πίστη στον μύθο περί «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς.)
Το ίδιο συνέβη στην Παιδεία. Η ΟΛΜΕ είναι μια τέτοια αισχρή περίπτωση. Μα αναφέρομαι στο ευρύτερο πεδίο της εκπαίδευσης και τις νέες ιδεοληψίες που αντικατέστησαν τις ιδέες της καλής οικογένειας, της θρησκείας και του (κάπηλου) πατριωτισμού. Από αριστερούς έγινε, και από βλάκες εδραιώθηκε, η τερατώδης αλλαγή στη Δημοτική όπου χάθηκε το πνεύμα δασεία και αρσενική αιτιατική «τον λαό» ευνουχίστηκε σε ουδέτερο «το λαό» ανάμεσα σε τόσες άλλες απώλειες!
3. Εισχώρησαν παντού οι αναρχοαριστεροί διαφθείροντας βαθμιαία και σπρώχνοντας στην οπισθοδρόμηση και βαρβαρότητα κάθε κίνημα που ξεκίνησε με προοδευτικό σκοπό για το καλό των πολιτών.
Παίρνω για τελευταίο παράδειγμα τον ακτιβισμό, τον Πράσινο ή περιβαλλοντολογικό. Αυτοί οι ακτιβιστές ως Greenpeace και άλλες ΜΚΟ έχουν ευαισθητοποιήσει πολύ κόσμο για τις ανάγκες να διαφυλαχτεί καθαρό το περιβάλλον κι έχουν αποτρέψει πολλές καταστροφές. Οι τωρινές ακραίες κλιματικές αλλαγές δείχνουν πόσο δίκιο είχαν και πόσο ανόητοι είναι ηγέτες σαν τον Τραμπ των ΗΠΑ.
Μα οι αναρχοαριστεροί διείσδυσαν κι εδώ και σε πολλές περιπτώσεις χειραγώγησαν το κίνημα για δικούς τους άθλιους πολιτικούς σκοπούς.
Αυτό έκαναν τα τσιπρικά ρεμάλια και στην κυβέρνηση του Τσίπρα και οι οργανωμένοι μπαχαλάκηδες που ξυλοκοπούν, καίνε, σπάνε και γενικά καταστρέφουν, όπως έγινε στις Σκουριές στη Χαλκιδική με την εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», η οποία στράφηκε προς Τουρκία αφήνοντας 2.000 μεταλλωρύχους δίχως δουλειά και, για μεγάλο διάστημα, 3.000 ελεύθερους επαγγελματίες που συνδέονταν με τα ορυχεία, δίχως εισόδημα. Διότι το «επιχειρείν» δεν εμπίπτει στην αηδιαστική ιδεολογία του τσιπρικού λενινισμού.
4. Τελευταία στράφηκαν κατά της εγκατάστασης ανεμογεννητριών στη Μακρόνησο. Διότι θα καταστραφεί το περιβάλλον και θα βεβηλωθούν οι μνήμες των «αγωνιστών» θυμάτων της επάρατης Δεξιάς! Σάμπως και η Δεξιά δεν είχε θύματα…
Αντί να δεχθούν με ωριμότητα την ήττα τους σε κάθε τομέα ιδεολογικό και πρακτικό, ιδίως μετά την κατάρρευση του τρισάθλιου σοβιετικού κομμουνισμού, προσπαθούν να εντείνουν όσο μπορούν το μίσος και τον διχασμό σε μια ευάλωτη μάζα αμόρφωτων κι εύπιστων ανθρώπων. Αντί να πουν ας πάνε στον διάβολο τα 2 στρατόπεδα, ας αρχίσουμε από μια νέα εκκίνηση συγχώρεσης και συμφιλίωσης, θέλουν να τα διατηρήσουν, ενώ δεν προσφέρουν τίποτα σε κανέναν παρά μόνο στις καταθλιπτικές φαντασιώσεις τους.
Μα η Μακρόνησος είναι μεγάλο νησί κρατικής ιδιοκτησίας και δέχεται την ευεργεσία αδιάκοπων ισχυρών ανέμων. Εξαιρετική περίπτωση για ανεμογεννήτριες που θα μπορέσουν να τροφοδοτήσουν με ρεύμα φθηνής ενέργειας τη μισή χώρα τουλάχιστον – και θα μας ξελαφρώσουν από το καρκίνωμα των συνδικαλιστών της ΔΕΗ.
Ισχυρίζονται δε πως οι δικοί τους αγώνες ανέβασαν το επίπεδο ζωής των εργαζομένων. Αυτό είναι πολύ αμφίβολο. Η ανύψωση του βιοτικού επιπέδου και όλες οι δημοκρατικές ελευθερίες εδραιώθηκαν από σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις που έβλεπαν τις ανάγκες των πολιτών – μα δεν έβλεπαν τον πραγματικό τρόπο της μόνιμης και ολικής εκπλήρωσής τους.
