Ο Οίκος Αξιολόγησης Moody’s διατήρησε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας κάτω από την επενδυτική βαθμίδα (Μάρτιος 24). Πρόβλημα η Δημόσια Διοίκηση και κυρίως η Δικαιοσύνη με την απάνθρωπη νωθρότητα της.
Γράφει ο Ν. Κωνσταντάρας στην Καθημερινή 22/3/24.
Το ζήτημα δεν αφορά «περισσότερο» ή «λιγότερο» κράτος, ούτε περισσότερους ή λιγότερους κανόνες. Απαιτεί βελτίωση στην ποιότητα διακυβέρνησης, στις ικανότητες του προσωπικού και στην αποτελεσματικότητα των συστημάτων – σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο.
Με άλλα λόγια το πρόβλημα είναι η Διακυβέρνηση, όπως έχουμε γράψει συχνά. Ας δούμε πάλι μερικά αξιοθέατα των πολιτικάντηδών μας.
Ο όρος «κακή νομοθέτηση» που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πρακτική της εισαγωγής τροπολογιών «από το παράθυρο» είναι επιεικής. Πρόκειται όχι απλώς για πρόχειρη, αλλά για δόλια νομοθέτηση – μία από τις παιδικές ασθένειες της Μεταπολίτευσης που δεν έχει θεραπευθεί. Η εγκατάλειψη αυτής της παραθεσμικής ρουτίνας θα ήταν όντως μεταρρύθμιση. Και μάλιστα χωρίς πολιτικό κόστος. (Κύριο άρθρο Καθημερινή, 15/12/23.)
Σε τέτοιες πράξεις οι κυβερνώντες (κάθε κόμματος) είναι σαϊνια. Για οτιδήποτε άλλο αποφασίζει το πολιτικό κόστος ή κάποια σκοτεινή βουλή του πρωθυπουργού. Πόσες υποσχέσεις είχε δώσει ο Μητσοτάκης όταν ήταν στην αντιπολίτευση για τις μεταρρυθμίσεις που θα έκανε για να εξοβελιστεί η βία και να επέλθει κανονικότηα στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα γήπεδα, στους δρόμους, στην Πολιτεία γενικά. Ιδού τι γράφει ο Α. Αλεξανδρής , Καθημερινή, 16/12/24.
Η εικόνα του υπουργού Προστασίας του Πολίτη και του αναπληρωτή υπουργού Αθλητισμού να προσέρχονται στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για να καταθέσουν φακέλους (τους κρατούν στα χέρια) με τα στοιχεία διακοσίων διαβόητων χούλιγκαν, αλλά και με πληροφορίες για παλαιότερες υποθέσεις οπαδικής βίας, είχε κάτι το παραστασιακό.
Η σκηνοθετημένη υπουργική δραστηριότητα παραπέμπει σε μοτίβα αμερικανικού κινηματογράφου: οι γενναίοι εκπρόσωποι του λαού αψηφούν τους θανάσιμους κινδύνους και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα του υποκόσμου και παραδίδουν οι ίδιοι πολύτιμα ντοκουμέντα στην εισαγγελέα για να βάλουν τους κακούς στη φυλακή. Κι ενώ η πρωτοβουλία από μόνη της μοιάζει ενθαρρυντική (επιτέλους κάτι συμβαίνει στη μάχη εναντίον του οπαδικού εγκλήματος!), προκύπτουν εύλογα κάποια ερωτήματα: Αφού οι χούλιγκαν-εγκληματίες είναι γνωστοί τόσα χρόνια, γιατί κυκλοφορούν ελεύθεροι; Αφού κυκλοφορούν ελεύθεροι, γιατί δεν τους έχουν επιβληθεί περιορισμοί ώστε να μην έχουν πια τη δυνατότητα να είναι χούλιγκαν-εγκληματίες; Αφού η ταυτότητα των χούλιγκαν είναι γνωστή και η σύνδεσή τους με εγκληματικές πράξεις επίσης, γιατί χρειάζεται η Δικαιοσύνη επιπρόσθετη ενημέρωση σχετικά με αυτούς; Τώρα τους μαθαίνει; Δικό της αρχείο δεν διαθέτει; Τι θα κάνει η Δικαιοσύνη τώρα που δεν μπορούσε να κάνει προηγουμένως;
Πιο πρόσφατα η Γιούλη Επτακοίλη επισημαίνει τις τρομερές ελλείψεις σε νοσοκομείο του Πειραιά (Καθημερινή, 14/3/24):
Δύσκολα μπορεί κανείς να αγνοήσει την πρόσφατη ανακοίνωση των εργαζομένων στο «Μεταξά» του Πειραιά, ένα νοσοκομείο με πολύ μεγάλα προβλήματα και υποστελέχωση. Αναφέρουν: «Σε ένα νοσοκομείο όπου οι ελλείψεις νοσηλευτικού προσωπικού έχουν ξεπεράσει προ πολλού τις 150, όπου παραμένουν κλειστές 2 και ενίοτε και 3 χειρουργικές αίθουσες λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων (νοσηλευτικού και ιατρικού), όπου οι τραυματιοφορείς του χειρουργείου αντί για 7 είναι 4 και όπου ταυτόχρονα υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με την εξασφάλιση του απαραίτητου υγειονομικού υλικού και με συνεχή προβλήματα να σκάνε στις κτιριακές υποδομές, πραγματικά προκαλεί μεγάλη εντύπωση η βιασύνη που επιδεικνύεται για τη λειτουργία απογευματινών χειρουργείων, ιδιαίτερα σε ένα ογκολογικό νοσοκομείο».
Ακόμη και να αποδειχθεί πλήρως λειτουργικό και αποτελεσματικό το μέτρο των απογευματινών χειρουργείων, τα δομικά προβλήματα των δημόσιων νοσοκομείων δεν θα λυθούν. Το ΕΣΥ χρειάζεται δουλειά, καλή διοίκηση, αναδιοργάνωση, χρήματα και, κυρίως, ανθρώπους.
Ναι θα μπορούσα να δώσω πολλά άλλα και θα το κάνω σε μεταγενέστερο άρθρο. Για την ώρα φτάνουν τα παραδείγματα.
