1. Στο προηγούμενο σημείωμα αυτής της σειράς σκιαγράφησα τα γεγονότα της μοντέρνας μεταπολεμικής εποχής που οδήγησαν στην ίδρυση της ΕΕ και του νομισματικού πυρήνα της, της Ευρωζώνης.
Πρώτος ο Τσόρτσιλ της Βρετανίας άρθρωσε καθαρά την ιδέα μιας Ενωμένης Ευρώπης ως μεγάλος πολιτικοοικονομικός οργανισμός.
Από μια άποψη μπορούμε να πάμε στην αρχαιότητα όπου η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στους πρώτους αιώνες της Κοινής Χρονολογίας (=μ.Χ) εξασφάλισε μια ενιαία περιοχή από τη νότια Βρετανία μέχρι την Περσία, μείον τις χώρες της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης. Οι λαοί όλοι με τα ήθη και τις παραδόσεις τους εντάσσονταν στο ευρύτερο πλαίσιο της Αυτοκρατορίας μα παντού υπερίσχυε το Ρωμαϊκό Δίκαιο κι επικρατούσε η Pax Romana.
Σήμερα υπάρχει “Ευρωπαϊκή Ειρήνη” όχι όμως ένα κοινό Δίκαιο.
Υπήρχαν και δυο γλώσσες για επικοινωνία – η καθομιλουμένη Λατινική στις δυτικές περιοχές κυρίως και η Κοινή Ελληνική.
2. Σήμερα οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές.
Υπάρχει ένα κοινό νόμισμα μα ούτε κοινή γλώσσα ούτε κοινό Δίκαιο.
Δεν υπάρχει ένα ισχυρό κράτος να επιβληθεί απόλυτα σε όλα τα άλλα με τη γλώσσα και το Δίκαιο του. Καμιά χώρα δεν θέλει να παραδώσει τίποτα δικό της με τον ισχυρισμό πως θα χάσει την “ταυτότητά” της.
Η Γαλλία δεν θέλει να δεχθεί το γεγονός πως δεν είναι πια ούτε μεγάλη Δύναμη όπως η Αμερική, Κίνα, Ρωσία, ούτε μεγάλη πολιτισμική επίδραση όπως προπολεμικά, όταν η διπλωματική γλώσσα και συχνά η δεύτερη γλώσσα σε πολλές χώρες ήταν η Γαλλική.
Αλλά ακόμα και μικρές, αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα ή η Σλοβακία θέλουν να έχουν ακέραια και ατόφια την κουλτούρα τους, τα έθιμα, τις παραδόσεις και την εθνική νομοθεσία τους.
Και η γλώσσα κάθε χώρας πρέπει να ομιλείται στο Κοινοβούλιο και να υπάρχουν δεκάδες διερμηνείς και μεταφραστές για να εξασφαλίζουν κάποια επικοινωνία.
3. Ο στρατηγός Ντε Γκωλ ήταν οπωσδήποτε σπουδαίος πολιτικάντης σε σύγκριση με άλλους, μα διακατεχόταν από το σύνδρομο της αλαζονείας και μεγαλαυχίας των παλαιών Βασιλέων “Εγώ είμαι η χώρα”.
Αρνήθηκε στενόμυαλα οποιαδήποτε κοινή αμυντική πολιτική.
Αργότερα η Γαλλία απέρριψε (εξίσου στενόμυαλα) την παραχώρηση αποφασιστικών αρμοδιοτήτων στο Ευρ. Κοινοβούλιο για τον προϋπολογισμό που θα παρέκαμπταν εθνικά συμφέροντα. Απέρριψε (μαζί με άλλες χώρες) και το Ευρωσύνταγμα καθώς και το πλειοψηφικό σύστημα αποφάσεων επιτρέποντας βέτο μόνο σε πολύ σημαντικά θέματα.
Δεν ήταν βέβαια μόνο οι Γάλλοι. Οι δικοί μας ήταν χειρότεροι. Όταν συζητήθηκε η πρόταση για δυο ή τρεις κοινές γλώσσες, οι δικοί μας ατσίδες πρότειναν οι Βρετανοί και οι Γάλλοι να μιλούν σε ξένη γλώσσα, όπως οι μικρότερες χώρες θα μιλούσαν την ξένη Αγγλική ή όποια άλλη!
Κι έτσι ένα μεγάλο κονδύλι ξοδεύεται σε μεταφράσεις για να ικανοποιείται η ματαιοδοξία του κάθε λαού.
4. Δεν πρόκειται να υπάρξει πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση εφόσον οι λαοί, μικροί και μεγάλοι προτάσσουν την “ταυτότητα”, το έθνος ή το κόμμα τους υπεράνω της ενότητας. Μπορεί να μιλούν για αδελφότητα, αλληλεγγύη και παρόμοιες σαπουνόφουσκες, μα μόλις έρθουν οι εθνικές εκλογές κοιτούν τα κομματικά κι εθνικά συμφέροντα!
Η πραγματικότητα είναι πως η Αγγλική είναι πλέον η μια διεθνής γλώσσα σε όλες τις ηπείρους.
Υπάρχει το Διεθνές Δίκαιο όπως αναγνωρίζεται στον ΟΗΕ, στη συνθήκη της Γενεύης, στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης. Το Ευρωκοινοβούλιο θα μπορούσε να διορίσει μια επιτροπή συνταγματολόγων για ένα κοινό Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Αν μια χώρα δεν το θέλει, ας φύγει!
Μόνο έτσι θα υπάρξει Ενιαία Ευρώπη: ενιαία γλώσσα κι ενιαίο δίκαιο είναι απαραίτητες προϋποθέσεις.
