1. Αμφιβάλλω αν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα στην κοινωνία από τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και τα χειροκροτήματα, τα εγκώμια και τον σεβασμό προς όσους μιλούν, φωνάζουν και διαδηλώνουν για αυτά.
Η διεκδίκηση δικαιωμάτων, σιωπηλή ή βροντερή, αγνοεί τη θεμελιώδη παράμετρο των καθηκόντων. Για κάθε δικαίωμα υπάρχει αντίστοιχα κι ένα καθήκον. Το δικαίωμα στην ελευθερία μου υπονοεί το καθήκον όλων των άλλων να σεβαστούν το δικό μου δικαίωμα. Ομοίως το δικαίωμα μου στη (νόμιμη) περιουσία μου υπονοεί το καθήκον όλων των άλλων να μη μου την αρπάξουν.
Κάθε δικαίωμα έχει ισχύ μόνο εφόσον οι άλλοι το σέβονται. Αν οι άλλοι δεν το αναγνωρίζουν και δεν τηρήσουν το καθήκον τους να το σεβαστούν (δηλαδή να μη με σκλαβώσουν ή να μην πάρουν τα αγαθά μου), το δικαίωμά μου δεν έχει καμιά αξία. Και αυτό το αποδεικνύουν οι ληστρικοί φόροι που έχει επιβάλει η τωρινή κυβέρνηση Συριζανελλήνων (Μάιος 2016).
Οι καλοί νόμοι πάντα τονίζουν τα καθήκοντα. Όπως: Δεν θα φονεύσεις ή κλέψεις ή νοθεύσεις ή εξαπατήσεις ή διαφθείρεις. Με την τήρηση των καθηκόντων τα δικαιώματα γίνονται πραγματικότητα δίχως καμιά διεκδίκηση.
2. Δικαιώματα διεκδικούν οι αφελείς, ανόητοι, καθυστερημένοι, αλαζόνες και βάρβαροι. Διεκδικούν, φωνασκούν, αγωνίζονται!
Στις μέρες μας, εδώ και πολύ καιρό, τα καθήκοντα που εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη απόλαυση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων -όλων πλην ενός- έχουν θεσμοθετηθεί στο Σύνταγμα και σε πληθώρα νόμων. Ανωμαλίες και αδικίες εγείρονται διότι οι κυβερνήσεις αρνούνται για ιδιοτελείς (πελατειακούς) λόγους να επιβάλουν τους νόμους.
Το δικαίωμα που σήμερα όλοι διεκδικούν είναι να έχουν εισόδημα (και πλούτο) μη δεδουλευμένο, να δανείζονται και να μην αποπληρώνουν τα χρέη τους – παρότι συχνά έχουν αποθηκεύσει πολλά χρήματα σε διαφορετικές δυσδιάκριτες μορφές και σε διαφορετικούς δυσπρόσιτους κρυψώνες.
Το ένα καθήκον που δεν έχει θεσμοθετηθεί είναι η κυβέρνηση (η σύνολη Πολιτεία) να εξασφαλίσει φθηνή ή ελεύθερη πρόσβαση στη γη για κάθε πολίτη και κανείς να μην κρατά γη αχρησιμοποίητη – όχι κτήρια αλλά εδάφη σκέτα.
Είναι καθήκον της κυβέρνησης να θεσπίσει και να διατηρεί αυτόν τον θεσμό και είναι καθήκον των πολιτών να απαιτούν από κάθε κυβέρνηση την εφαρμογή του.
3. Υπάρχει μια άλλη πλευρά που, ευτυχώς, δεν παραγνωρίζεται μα ούτε κι εξετάζεται όπως πρέπει.
Το πιο ισχυρό και πιο κοινό κίνητρο είναι η ματαιοδοξία και η συνοδευτική στάση ζωής είναι η υποκρισία.
Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε το εκτεταμένο βασίλειο της μόδας, ανδρικής και γυναικείας, με τα άπειρα στοιχεία καλλωπισμού (αρώματα, ενδύματα, κομμώσεις, κοσμήματα κλπ) για να καταλάβουμε πόση εξουσία έχει στη σκέψη και τη δράση μας η ματαιοδοξία η οποία, φυσικά, εμφανίζεται σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας – διακυβέρνηση, εκκλησία, εμπόριο, παραγωγή, πανεπιστήμιο, πληροφορική, διασκέδαση, τέχνη.
Παντού προσπαθούμε να δείξουμε πόσο ανώτεροι και πόσο “καλοί” είμαστε για να λιαζόμαστε αυτάρεσκα στον θαυμασμό των άλλων.
Η υποκρισία είναι φυσική συνοδός της ματαιοδοξίας. Διότι, πολύ απλά, προβάλλουμε μια αναληθινή εικόνα παριστάνοντας κάτι που δεν είμαστε ολοκληρωτικά και διεκδικούμε για τούτο εύσημα και αμοιβές!
4. Οι μεγαλύτεροι, οι χειρότεροι, οι αισχρότεροι υποκριτές είναι αυτοί που διεκδικούν δικαιώματα σε βάρος των υπόλοιπων πολιτών.
Αυτή την ενέργεια πρέπει να την ονομάσουμε “τσιπρισμός” προς τιμήν του αξιέπαινου πρωθυπουργού μας.
Καταλαβαίνω την αγωνία και την οδύνη των ηλικιωμένων συνταξιούχων που, μετά από 35 τόσα έτη δουλειάς (όση κι αν ήταν), θέλουν να έχουν το αντίτιμο για τα ασφαλιστικά ένσημα που πλήρωσαν. Έχουν την συμπόνια μου στην αγανάκτησή τους και τη συμπάθειά μου στην άκαρπη διεκδίκησή τους.
Αλλά τι να πεις για τους συνδικαλιστές που δεν εργάζονται παρά μόνο όταν οργανώνουν την αποδιοργάνωση της ομαλότητας στην οικονομία και στην κοινωνική ζωή ευρύτερα; Το μόνο ενδιαφέρον τους είναι η δική τους καλοπέραση και ο κλάδος τους, που εξασφαλίζει τη δική τους καλοπέραση.
Τι να πεις για τους διαδηλωτές που παράνομα καταλαμβάνουν τους δρόμους στο κέντρο κι εμποδίζουν μοχθηρά τις χιλιάδες των πολιτών να ζήσουν τη νόμιμη ζωή τους;
Τι να πεις για τους βίαιους καταληψίες κάθε μορφής σαν τον πρωθυπουργό μας που ενδιαφέρονται μόνο για την καλοπέρασή τους και τη νομή της εξουσίας; Πώς μπορεί ένας αμόρφωτος ρέμπελος, που δεν ξέρει πως Λέσβος και Μυτιλήνη είναι το ίδιο νησί, να κυβερνήσει μια χώρα και να φιλοδοξεί να αλλάξει τον κόσμο στα μέτρα της αναρχοαριστερής ασυναρτησίας του;
Τέτοια είναι η ματαιοδοξία, υποκρισία και μοχθηρία του τσιπρισμού.
