1. Ξεκινήσαμε αυτό το ιστολόγιο Vigla-Watch πριν από τρία χρόνια για να προωθήσουμε μια νέα προσέγγιση στη φορολογία που είναι στην πραγματικότητα πανάρχαια: τον μοναδικό φόρο της Γεωφορολόγησης ή, αγγλιστί, LVT (Land Value Taxation). Γράψαμε πάμπολλα άρθρα για το θέμα και το επαναφέρουμε στο προσκήνιο με κάθε ευκαιρία. Διότι, απλά, είναι η μόνη βραχυ-, μεσο- και μακρο-πρόθεσμη λύση στα μηχανιστικά προβλήματα της οικονομίας και η μόνη εγγύηση για πραγματική δικαιοσύνη κι ελευθερία σε μια Πολιτεία.
Οι άνθρωποι γενικά (λαός, επιστήμονες της Οικονομίας, δημοσιογράφοι, πολιτικοί) φλυαρούν ακατάπαυστα για δικαιώματα. Και όντως σε όλη τη Δύση, εκτός από την Ελλάδα του Σύριζα, οι πολίτες απολαμβάνουν πλήρη δικαιώματα πολιτικά, όπως ελευθερία έκφρασης, μετακίνησης, συνάθροισης, διασφάλιση περιουσίας, τιμής (υπόληψης) και ιδιωτικής γαλήνης καθώς και προσωπική ακεραιότητα. (Με τις ανόητες αντιλήψεις της συγκυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ, η σωματική ακεραιότητά μας, οι περιουσίες, η ιδιωτική γαλήνη, ακόμα και η ελεύθερη μετακίνησή μας καταργήθηκαν καθώς λαθρομετανάστες, τρομοκράτες, εγκληματίες και αντιεξουσιαστές δυναστεύουν όλο και πιο πολύ τη ζωή μας στην κοινωνία.)
Αλλά επειδή δεν υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στη γη και συνεπώς στην τροφή (δυο ακόμα δικαιώματα), οι ελευθερίες περιορίζονται και οι μεγάλες μάζες ουσιαστικά είναι δέσμιες, ανελεύθερες, αφού πρέπει να πληρώσουν γεωκτήμονες (=ενοίκιο ή γαιομίσθιο) για να μπορούν να υπάρχουν και να διαμένουν κάπου πάνω στη γη!
2. Ο Τομά Πικετί έγραψε το Κεφάλαιο στον 21ο Αιώνα (Πόλις), το οποίο έγινε μπεστ-σέλλερ και αυτές τις μέρες είναι στην 3η θέση στη λίστα της Καθημερινής (11-12 Απρ., 15). Σε αυτό θίγει το θέμα της αυξανόμενης ανισότητας μεταξύ κεφαλαιούχων (=καπιταλιστών) και μαζών: οι πλούσιοι πράγματι γίνονται πλουσιότεροι και η ανισότητα επεκτείνεται.
Σε μεταφρασμένο άρθρο του (Καθημερινή, σ11 Οικονομική) ο Noah Smith του Bloomberg μας πληροφορεί πως ένας ευφυέστατος μπλόγκερ, ο Ματ Ρόνλι κάνει τρεις παρατηρήσεις στην επιχειρηματολογία του Πικετί που ταρακουνούν το όλο σκεπτικό και τη βασική ιδέα του.
Στην πραγματικότητα ούτε ο Σμιθ ούτε ο Ρόνλι λένε κάτι καινούργιο. Οι δύο μάλιστα παρατηρήσεις έχουν διατυπωθεί ευκρινώς από διάφορους άλλους πανεπιστημιακούς οικονομολόγους (π.χ. Hamilton της Καλιφόρνιας).
Πρώτον, το κεφάλαιο (κτήρια, μηχανήματα, συσκευές κλπ) χρειάζονται συντήρηση, ανακαίνιση και αναπλήρωση. Έτσι όσο μεγαλύτερο το κεφάλαιο, μεγαλύτερο και το κόστος μακροπρόθεσμα.
Δεύτερον, μεγάλο μέρος των κερδών των κεφαλαιοκρατών προέρχεται όχι από παραγωγή και εμπόριο, δηλαδή κανονικές δραστηριότητες στην οικονομία, αλλά από την άνοδο στις τιμές των μετοχών, αποδόσεις κρατικών ομολόγων και παρόμοια – δηλαδή χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες. Αυτό το φαινόμενο βρίσκεται σε ύφεση για την ώρα μα θα ξαναφουντώσει.
3. Το τρίτο, το πιο ενδιαφέρον αλλά και το πιο αποφασιστικό φαινόμενο είναι τραγελαφικό.
Στο κεφάλαιο, ο Πικετί, όπως όλοι ανεξαίρετα οι πανεπιστημιακοί (αναλυτές, οικονομολόγοι, πολιτικοί), κάνει το στεφανιαίο σφάλμα να συμπεριλαμβάνει και τη γη, τη στερεή επιφάνεια εδάφους.
Όμως ο Ρόνλι δείχνει πως άλλο είναι το κεφάλαιο (κτήρια, μηχανές κλπ) που με τον χρόνο και την χρήση φθείρεται και συνεπώς μειώνεται η αξία του και χρειάζεται ανακαίνιση και αντικατάσταση, και άλλο είναι η γη που όχι μόνο δεν φθείρεται μα, με την πάροδο του χρόνου και την αναπόφευκτη αύξηση του πληθυσμού, η αξία της αυξάνεται. Ειδικά σε κεντρικές τοποθεσίες στις πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις και περιοχές τουρισμού!
Με τις αναλύσεις του, ο Ρόνλι καταδείχνει κάτι που οι πανεπιστημιακοί γνωρίζουν άριστα μα, ως συγγραφείς βιβλίων, καθηγητές φοιτητών και σύμβουλοι κυβερνήσεων, αποφεύγουν να τονίσουν όπως θα έπρεπε. Δηλαδή, είναι οι ιδιοκτήτες γαιών που αποκομίζουν τα μεγάλα κέρδη καθώς αυξάνονται οι αξίες των τοποθεσιών τους ειδικά στις πόλεις, ενώ τα κέρδη των καπιταλιστών επιχειρηματιών είναι μικρότερα.
Συχνά, ένας καπιταλιστής επιχειρηματίας είναι και γαιοκτήμονας. Τα κέρδη του από την αύξηση αξίας της τοποθεσίας του είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά της παραγωγής ή του εμπορίου του.
4. Αυτό το απλό φαινόμενο ήταν γνωστό στους κλασικούς Σμιθ, Ρικάρντο κλπ, και νωρίτερα στους Φυσιοκράτες της Γαλλίας του 18ου αιώνα. Αλλά είναι γνωστό και σε μερικούς σύγχρονους όπως ο (μακαρίτης) R. Burgess, o Fred Harrison, o υποφαινόμενος και άλλοι στην Αμερική κι Ευρώπη. Όλοι συμβουλεύουν Γεωφορολόγηση, που είναι φορολόγηση των αυξανόμενων αξιών της γης σκέτης (δίχως κτίσματα ή άλλο εγγειοβελτιωτικό έργο στην τοποθεσία). Αλλά στου κουφού την πόρτα…
Αυτή η αύξηση αξιών λέγεται και υπεραξία ή πρόσοδος. Συνεπώς η Γεωφορολόγηση είναι η φορολόγηση της υπεραξίας ή προσόδου.
Ο Μαρξ γνώριζε άριστα το όλο φαινόμενο και το αναφέρει τόσο στα νεανικά του Χειρόγραφα (Παρίσι 1844) όσο και στα τελευταία του έργα όπως η Κριτική στα Προγράμματα Γκότα και Ερφούρτης (1875). Γράφει πως το καπιταλιστικό μονοπώλιο έχει τη βάση του στην ιδιοκτησία της γης. Γιαυτό στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848) βάζει ως πρώτο μέτρο μιας αριστερής κυβέρνησης την φορολόγηση της προσόδου ή της υπεραξίας εδαφών και την πλήρη κοινωνικοποίηση τους!
Μα οι σύγχρονοι «μαρξιστές» είναι ουσιαστικά σταλινιστές ή μαοϊστές και επομένως ψυχοπαθείς. Το να περιμένεις πως αυτοί καταλαβαίνουν τι έγραψε ο Μαρξ είναι σαν να περιμένεις με τυφλή πίστη την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας.
Ο Α.Παπαχελάς γράφει στην Καθημερινή (11-12/4) πως η επάνοδος στη χώρα μας των νέων που διαπρέπουν στο εξωτερικό θα φέρει αναγέννηση. Άλλοι πάλι θέλουν την επαναφορά των χρημάτων που φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό για να έχουμε ανάπτυξη.
Λάθος και οι δύο σκέψεις!
Γεωφορολόγηση είναι το μόνο κλειδί που μπορεί να ανοίξει την πόρτα στην πολιτικο-οικονομική δικαιοσύνη και ευημερία της κοινωνίας εδώ ή οπουδήποτε.
