1. Πρέπει κι εμείς οι ευρωπαϊστές να παραδεχθούμε πως ο κ. Τσίπρας έχει μεγάλο δίκιο σε πολλά θέματα και είναι άδικο να μην του τα αναγνωρίζουμε. Βέβαια είναι πολλά που δεν λέει και πολλά λεγόμενά του είναι κουταμάρες. Όμως δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε πως έχει δίκιο στα ακόλουθα:
α. Είναι οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που οδήγησαν τη χώρα στη φρικτή αυτή χρεοκοπία – με τη συνεργεία μερίδας του λαού.
β. Επί τρία χρόνια, με την ανοχή του λαού, αυτές οι κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν την κατρακύλα από το κακό στο χειρότερο. Δεν κυνήγησαν, πχ. τη φοροδιαφυγή και δεν εισέπραξαν τίποτα από μεγαλοχρεώστες, ούτε αξιοποίησαν τις πληροφορίες στη Λίστα Λαγκάρντ! (Αλήθεια, γιατί δεν ζητείται νέα πιο αξιόπιστη λίστα;)
γ. Απεναντίας, τα μέτρα που έχουν πάρει – οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων – καταπιέζουν τον λαό προς τη φτώχεια και την εξαθλίωση και προκαλούν τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
δ. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (και οι εκπρόσωποί του στην Τρόικα που έρχονται στην Ελλάδα) και άλλοι παγκόσμιοι οργανισμοί δεν δίνουν δεκάρα για οποιοδήποτε φτωχό λαό σε οικονομική δυσπραγία, άσχετα με τις μεγαλοστομίες των Καταστατικών τους, αλλά συνεργάζονται στενά κυρίως με το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ για τα συμφέροντα αυτής της χώρας και των ολιγοπωλιακών πολυεθνικών και των χρηματοπιστωτικών εταιριών της που είναι λίγο πολύ τοκογλύφοι. (Διαβάστε το Η Μεγάλη Κομπίνα του Fergunson, Αθήνα, Ψυχογιός 2011.)
ε. Υπάρχει ένα χάσμα που μεγαλώνει ανάμεσα στα πλούσια στρώματα και στα φτωχά και οι ψευτο-(νέο-)φιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται ανοίγουν την ψαλίδα ακόμα περισσότερο. Ευνοούν καταφανέστατα μεγαλοεπιχειρηματίες να παίρνουν εδάφη, κτίρια και φυσικούς πόρους, όπως ο Όμιλος Λάτση που πήρε ακόμα φθηνότερα το Γκόλντεν Χολ, κλπ, κλπ.
2. Αυτά είναι πλέον πασίγνωστα πράγματα και δεν είναι καθόλου τυχαίο που το κόμμα του κ. Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ, έχει αποκτήσει πολλούς οπαδούς και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις έχει ξεπεράσει τη ΝΔ κατά μία ή δύο μονάδες τουλάχιστον. Όλοι οι απογοητευμένοι του ΠΑΣΟΚ, οι ξαναμμένοι επαναστάτες του ΚΚΕ και οι αγανακτισμένοι γενικά πολίτες έχουν στραφεί στον κ. Τσίπρα ως νέο Σωτήρα!
Δυστυχώς παρά τη διόγκωση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η νέο-σχηματισθείσα παράταξη δεν έχει πλειοψηφία ούτε κατά προσέγγιση κι έτσι δεν θα έχουμε τη χαρά να δούμε τον λεβέντη του λαού ως πρωθυπουργό – αφού είναι σίγουρο πως κανένα άλλο κόμμα δεν θα συνεργασθεί μαζί του.
Είναι πλέον αμφίβολο αν η διόγκωση θα συνεχισθεί. Διότι ούτε οι συρρικνωμένοι κομμουνιστές της κας Παπαρήγα, ούτε οι πιο προσγειωμένοι αριστεροί της ΔΗΜ.ΑΡ του κ. Κουβέλη, ούτε οι εναπομείναντες στο πολυπάσχον ΠΑΣΟΚ, ούτε φυσικά οι δεξιοί των ΝΔ, ΑΝ.ΕΛΛ και ΧΑ πρόκειται να προσχωρήσουν στους αναρχοαριστερούς του κ. Τσίπρα. Και αυτό, διότι, όλοι – ο κάθε κομματάνθρωπος από τη σκοπιά του – καταλαβαίνουν πως μαζί με τα δίκια του κ. Τσίπρα και των πρωτοκλασάτων μαντρόσκυλών του, υπάρχουν πολλά άδικα και μία υφέρπουσα, αποκρουστική υποκρισία.
3. Το σημαντικότερο στοιχείο είναι ίσως ότι μέχρι στιγμής, παρά την ακατάπαυστη απεραντολογία του, ο κ. Τσίπρας δεν έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του για το αν θα μείνουμε στην Ευρωζώνη και για το πώς ακριβώς θα βρει τα χρήματα για να υλοποιήσει τις σοσιαλιστικές ουτοπίες των αναρχοαριστερών – δωρεάν παιδεία και περίθαλψη, προσλήψεις (100.000 το έτος) στο Δημόσιο και παρόμοια.
Ακούστηκε βέβαια πως θα έχουμε το εθνικό νόμισμα, τη Δραχμή. Έτσι μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορεί να τυπώνει μπόλικο χρήμα για τις εγχώριες πληρωμές. Αλλά τι γίνεται με εισαγωγές; Πετρελαιοειδή, φάρμακα, σιτηρά, κρέατα, οχήματα, μηχανήματα, ηλεκτρονικά και παρόμοια εισάγονται· ακόμα και λαχανικά και όσπρια εισάγονται φθηνότερα. Τι θα γίνει με αυτές τις εισαγωγές;
Τίποτα ή πολύ λίγα.
Σήμερα ήδη ξένες επιχειρήσεις απαιτούν μετρητά σε ευρώ ή δολάρια προτού στείλουν τα εμπορεύματά τους στην Ελλάδα· δεν δέχονται καν εγγυητική επιστολή από ελληνική τράπεζα. Είναι σίγουρο πως η κατάσταση δεν θα αλλάξει· μάλλον θα χειροτερέψει. Διότι ξένες επιχειρήσεις δεν θα έχουν καμιά εμπιστοσύνη σε μια κυβέρνηση, που τυπώνει λεφτά αβέρτα για να πληρώνει λεγεώνες δημόσιων υπαλλήλων, και στο νόμισμά της που δεν έχει καμιά σχέση με την παραγωγή.
Συνεπώς οι τιμές όλων των εισαγόμενων θα εκτοξευτούν σε δυσθεώρητα ύψη. Και όχι μόνο των εισαγόμενων. Εξαιτίας του αλματώδους πληθωρισμού, ακόμα και εγχώρια προϊόντα, όπως ελιές και πατάτες θα κοστίζουν πανάκριβα – χάρη στην τάση του νεοέλληνα να αποκομίζει κέρδη της τάξης 200 και 400%. Ένας κούκος κυριολεκτικά θα κοστίζει αηδόνια – πολλά.
Το αν θα παραμείνουμε τυπικά στην ΕΕ είναι άσχετο. Σχετικό είναι πως δεν θα έχουμε κανένα από τα οικονομικά πλεονεκτήματα που απολαμβάναμε μέχρι τώρα και που θα εξακολουθούν να απολαμβάνουν οι άλλες χώρες.
Επιπλέον, ξένα κεφάλαια και μη θα εισβάλουν στη χώρα και θα αγοράζουν πάμφθηνα εδάφη, κτίρια και επιχειρήσεις – πολύ φθηνότερα από τώρα.
4. Η υποκρισία του κ. Τσίπρα και των συριζιτών συνίσταται σε δύο κεντρικούς άξονες. Ο ένας είναι ότι δεν λένε στο λαό την αλήθεια, που γνωρίζουν πολύ καλά. Ο δεύτερος είναι ότι δέχθηκαν τις εγκληματικές πράξεις και την απραξία των πολιτικών, που αντί να κυβερνήσουν την χώρα την κατάκλεψαν, με τη συνέργεια μεγάλης μάζας ελλήνων πολιτών και (νυν) πολιτικών.
Ο δεύτερος άξων δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση. Αν ο κ. Τσίπρας και τα αναρχοαριστερά τσιράκια του ενδιαφέρονταν πράγματι για την ευημερία του ελληνικού έθνους (και αυτό ισχύει για τους κραυγαλέους καμμένους των ΑΝ.ΕΛΛ και τους αχαλίνωτους χρυσαυγίτες), θα μάζευαν υποστηρικτές άνετα πάνω από τον απαιτούμενο αριθμό υπογραφών στη Βουλή και θα παρέπεμπαν όλους τους υπεύθυνους πρωθυπουργούς και υπουργούς σε δίκη, με τιμωρία πολυετή φυλάκιση και δήμευση περιουσιακών στοιχείων, προσωπικών και οικογενειακών. Δεν το κάνουν αυτό διότι απλούστατα κόρακας δεν βγάζει κοράκου μάτι και διότι, συμπεραίνουμε, θέλει αυτός και τα κομματόσκυλά του να ανέλθουν στην εξουσία για να επιδοθούν στις ίδιες δραστηριότητες διασπάθισης και ιδιοποίησης του δημόσιου χρήματος.
Στην πραγματικότητα και αυτή η απραξία είναι άποψη της αποφυγής της αλήθειας.
5. Οι συριζίτες όλων των επιπέδων επιτίθενται φωνακλάδικα και παράλογα στην τριαδική κυβέρνηση του κ. Σαμαρά (δύσκολο να πεις πως οι κκ Βενιζέλος και Κουβέλης συγκυβερνούν). Αυτή αποτελεί εύκολο στόχο. Ο κ. Σαμαράς ακολουθεί τη μνημονιακή πολιτική, την οποία επέκρινε δριμύτατα ως αντιπολίτευση, διότι τώρα θέλει να παραμείνει πρωθυπουργός, όχι γιατί καταλαβαίνει τίποτα ουσιαστικό για την ανάκαμψη της οικονομίας· αν καταλάβαινε θα είχε προωθήσει ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές μειώνοντας το κράτος, ανοίγοντας τα κλειστά επαγγέλματα (δικηγόρων, μεταφορέων, κλπ.), αξιοποιώντας την κρατική περιουσία και παρόμοια. Ο κ. Βενιζέλος είναι το αισχρότερο δείγμα πολιτικού με τις αναλήθειες και την αναλγησία του ενώ ο κ. Κουβέλης είναι παράξενο μείγμα υπευθυνότητας και συναισθηματικού αριστερισμού: και οι δύο δεν θέλουν να εννοήσουν πως με τις κόκκινες γραμμές τους, που προστατεύουν τον υπερτροφικό όγκο του ακόρεστου και διεφθαρμένου δημόσιου τομέα, προτιμούν να περικόπτονται χαμηλοί μισθοί και αναιμικές συντάξεις. Έτσι όμως εμποδίζεται η ανάπτυξη, αιμορραγεί ακατάπαυστα ο ιδιωτικός τομέας και ωθούνται σε φριχτή φτώχια οι ανυπεράσπιστοι για το χατίρι των δημόσιων υπαλλήλων, ενώ οι πλούσιοι παραμένουν ανεπηρέαστοι.
Και οι συριζίτες εναντιώνονται με οργή στη μείωση του Δημοσίου και απολύσεις ζητώντας μετατάξεις. Αλλά ούτε μετατάξεις γίνονται!
Αυτά όλα τα γνωρίζουν πολύ καλά οι συριζίτες όπως γνωρίζουν και τις τύχες της χώρας έτσι και φύγουμε από το ευρώ και πάμε στη δραχμή στην τωρινή συγκυρία – όπως τις περιγράψαμε στο §3. Αλλά δεν λένε την αλήθεια.
6. Το πρόβλημα με τον κ. Τσίπρα και τους εκλεκτούς συντρόφους του είναι πως, εκτός από την ωμή φιλοδοξία για εξουσία, δεν γνωρίζουν ούτε καν τα βασικά στην μαρξική (όχι μαρξιστική) στόχαση. Από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848: μέρος Β τέλος) ο Μαρξ διακήρυξε πως οι πρόσοδοι θα δίνονται στο κράτος ως φόροι (το 1ο μέτρο για την εγκαθίδρυση του μαρξικού σοσιαλισμού). Από τα νεανικά Χειρόγραφα του στο Παρίσι, μετά στο Κεφάλαιο και τέλος στην Κριτική του Προγράμματος Γκότα ο Μαρξ τόνιζε πως όλο και κάθε μονοπώλιο εγείρεται από το μονοπώλιο (δηλ. ιδιοκτησία) της γης.
Οι σπασμωδικές εξαγγελίες μπαλωματικών μέτρων ότι θα κρατικοποιήσουν τις τράπεζες, ότι θα επιτάξουν τις καταθέσεις των πολιτών, ότι θα επιβληθεί νέο χαράτσι €100 και παρόμοια, δείχνουν πόσο ανώριμη και ανοργάνωτη είναι η σκέψη τους.
7. Όπως κάθε κτίριο πρέπει να χτίζεται σε σταθερά και αταλάντευτα θεμέλια, έτσι και το οικοδόμημα της οικονομίας, στο οποίο όλοι μένουμε, πρέπει να έχει γερές βάσεις στηριζόμενο σε αληθινές αρχές.
Ο Μαρξ απηχεί ουσιαστικά τον David Ricardo γράφοντας για την πρόσοδο και την είσπραξή της από το κράτος και για το μονοπώλιο ή την ιδιοκτησία της γης, με την οποία ορισμένοι κερδοσκοπούν αποκλείοντας άλλους από τη χρήση της. Ο Ρικάρντο πρώτος διατύπωσε την “αρχή της προσόδου” (Law of Rent ή Law of Ricardo, όπως μετονομάστηκε προς τιμήν του): ότι δηλαδή η πρόσοδος, το πλεόνασμα σε διάφορες παραγωγικές μονάδες άλλες από τις λιγότερο αποδοτικές, οφείλεται όχι στην εργασία του ανθρώπου αλλά στην ευφορία του εδάφους και τον πλούτο ορυκτών αποθεμάτων, στη γειτνίαση αγορών και πηγών και στην ύπαρξη υποδομών, υπηρεσιών και πληθυσμού.
Ο νόμος αυτός περιγράφει ένα απλούστατο φυσικό φαινόμενο, ότι δηλαδή μερικές τοποθεσίες είναι, χάρη στην ανάπτυξη και οργάνωση της κοινωνίας, πολύ αποδοτικές και άλλες όχι. Και ο Ρικάρντο τόνισε (The Principles of Political Economy and Taxation, 1817) πως δίχως την κατανόηση αυτού του νόμου, “Είναι αδύνατον να καταλάβουμε την επίδραση της προόδου της παραγωγής πάνω στα κέρδη και τις απολαβές, ή να ανιχνεύσουμε ικανοποιητικά την επίδραση της φορολογίας στις διαφορετικές διαστρωματώσεις της κοινωνίας.”
Από την άποψη της κατανόησης αυτής της αρχής, όλοι οι κομματάνθρωποι πολιτικοί μας και αξιωματούχοι των ισχυρών παγκόσμιων οργανισμών, είναι κούτσουρα.
Στην Ελλάδα χρειάζεται πρώτιστα δραστική μείωση του κράτους. Παράλληλα Γεωφορολόγηση. Τότε θα υπάρξει σταδιακή ανάπτυξη και κλείσιμο της ψαλίδας πλούσιων και στερημένων.
Το 1949 οι Κινέζοι εθνικιστές κατέφυγαν στην Ταϊβάν (τότε Φορμόζα) υπό τον στρατηγό Τσαγκ Κάι Σεκ. Εκεί εφαρμόστηκε μια ήπια μορφή Γεωφορολόγησης. Σε 22 έτη (1950-1972) η διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών μειώθηκε κατά 50%. (Βλ. σελ 656 Κ. Τ. Li 1988 Economic Transformation of Taiwan, Λονδίνο.)
