Μείωση Κράτους (Β)

1. Μείωση κρατικών δαπανών πρέπει να αρχίσει από την αρχή όχι με αλλοπρόσαλλα στοιχεία και την προσφιλή μας μέθοδο του «άρπα κόλλα». Κι ενώ ασφαλώς η μείωση μισθών κι επιδομάτων θα περικόψει κρατικές δαπάνες, πολύ πιο σημαντικό μέτρο είναι η κατάργηση «οργανικών» θέσεων. Αυτό υποδείχνουν ξανά και ξανά οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και η απλή λογική – κάτι που οι κυβερνήτες μας δεν θέλουν να κατανοήσουν και επιδίδονται σε νέα φορομπηχτικά αθλήματα.

Στην περίπτωση του κράτους η αρχή είναι οι Αρχές που εδράζουν στο Κοινοβούλιο και στο Υπουργικό Συμβούλιο. Και το πρώτο σώμα και το δεύτερο είναι υπερτροφικά και απορροφούν τεράστιους πόρους οι οποίοι θα μπορούσαν να διοχετευθούν στην ανάπτυξη παραγωγικών μονάδων. Παρότι και τα δυο σώματα είναι απαραίτητα για όλες τις λειτουργίες στην Πολιτεία, δεν παράγουν ούτε μια καρφίτσα. Η μείωση ας αρχίσει εδώ, λοιπόν, πρώτα στο Κοινοβούλιο.

Οι πολλοί μιλούν και γράφουν για τη μείωση των αμοιβών, μισθών και επιδομάτων και την κατάργηση προνομίων που απολαμβάνουν οι βουλευτές. Αυτό είναι ίσως απαραίτητο στις τωρινές συνθήκες αλλά δευτερεύον. Ως πρώτη μέριμνα θα πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών και κατ’επέκταση των υπουργείων.

Με ποιο σκεπτικό έχουμε 300 βουλευτές; Μπορεί να δηλώνεται ο αριθμός αυτός σε διάφορα επίσημα έγγραφα και μπορεί να υπάρχει μια απεραντολογία εκλογικεύσεων. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται ούτε 200 βουλευτές· ακόμα και 120 είναι υπεραρκετοί.

Το ίδιο ισχύει για το Υπουργικό Συμβούλιο, που είναι η κυβέρνηση κι έχει αποτύχει τόσο επώδυνα στο μικτό έργο του να νομοθετεί και να εκτελεί άθλια προγράμματα χωρίς σχεδιασμό. Αυτό φάνηκε άλλη μια φορά στο χαράτσι επί της ιδιοκτησίας ακινήτων: αφού εξαγγέλθηκε το νέο μέτρο μετά από λίγες μέρες εξαγγέλθηκε κάποια τροποποίηση, μετά κι άλλη τροποποίηση, και άλλη την ημέρα (27 Σεπτ.) που αυτό το μέτρο ψηφίστηκε στην Βουλή. Η προχειρότητα φάνηκε και στις ανακοινώσεις για το μάζεμα αποδείξεων κατανάλωσης: αρχικά φαινόταν πως αυτό είχε καταργηθεί, μετά ζητήθηκε μεγάλο ποσοστό αποδείξεων έτσι που οι πολίτες να αναγκάζονται να καταναλώνουν περισσότερο ίσως από ό,τι χρειάζονται, μετά πάλι λιγότερες αποδείξεις. Δεν χρειάζονται τόσοι υπουργοί, υφυπουργοί και αναπληρωματικοί, προφανώς ανίκανοι να σχεδιάσουν ένα απλό μέτρο. Ακόμα και δέκα υπουργεία είναι υπεραρκετά.

Δυστυχώς όλο το υπουργικό τσούρμο (υπουργών, αναπληρωματικών κλπ) συνοδεύεται από έναν τεράστιο αριθμό συμβούλων που είναι ως επί το πλείστον φίλοι των υπουργών και ακριβοπληρωμένοι. Αν ένας υπουργός χρειάζεται 10 ή 5 ή έστω 2 συμβούλους, τότε σαφώς δεν γνωρίζει το αντικείμενο και τις δραστηριότητες του υπουργείου του και καλά θα κάνει να μείνει στα πίσω έδρανα της Βουλής ή ακόμα καλύτερα να πάει σπίτι του. Αλίμονο αν σε μια μεγάλη παραγωγική μονάδα στον ιδιωτικό τομέα κάθε Τμηματάρχης ή Διευθυντής (παραγωγής, προσωπικού, προμηθειών, πωλήσεων κλπ) τοποθετούσε 2-3 φίλους του ως συμβούλους!

Οι βουλευτές δικαιούνται να έχουν ο καθένας και η καθεμιά 4 γραμματειακούς υπαλλήλους και έναν επιστημονικό συνεργάτη οι οποίοι πληρώνονται από τους φορολογούμενους. Τί τους χρειάζονται για να βγάζουν μια στις τόσες κάποιο λογύδριο για το οποίο σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται; Με ποιο σκεπτικό, λοιπόν, ανειδίκευτοι και συχνά τυχάρπαστοι βουλευτές καταλαμβάνουν αυτά τα υψηλά, υπεύθυνα αξιώματα; Αλλά για να συμπληρώσουμε τη σκέψη αυτή, με ποια κριτήρια εκλέγονται οι βουλευτές στη Βουλή, που υποτίθεται κυβερνά και μεριμνά για το Έθνος; Τι προσόντα έχουν τελικά;

2. Λέγεται πώς έχουμε Δημοκρατία. Σύμφωνα με αυτό το πολίτευμα και το Σύνταγμα οι βουλευτές εκλέγονται το αργότερο κάθε 4 χρόνια και το κόμμα με μια πλειοψηφία από τουλάχιστον 151 εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού σχηματίζει κυβέρνηση.

Ναι αλλά τί σημαίνει Δημοκρατία ή δημοκρατικές διαδικασίες ή δημοκρατικοί θεσμοί;

Ένας κανόνας λέει σαφώς πως η πλειοψηφία αποφασίζει και η μειοψηφία συμμορφώνεται υπακούοντας.

Εδώ αμέσως παρουσιάζεται κάποιο σοβαρό πρόβλημα που οι δημοκράτες πολιτικοί, συνταγματολόγοι κλπ, κάνουν πως δεν βλέπουν. Διότι με το αναλογικό σύστημα που επικρατεί, ένα κόμμα το οποίο λαμβάνει μόνο 46% ή ακόμα και 42% του συνόλου των ψήφων αποτελεί πλειοψηφία και σχηματίζει κυβέρνηση!

Κι εδώ έχουμε την πρώτη κοροϊδία και αυταπάτη διότι τέτοια «πλειοψηφία» είναι πλασματική. Είναι μια μειοψηφία που αναδεικνύει την κυβέρνηση και είναι η πλειοψηφία που αναγκάζεται να συμμορφώνεται. Επιπλέον, αυτές τις μέρες, το κόμμα που κυβερνά έχει χάσει την προτίμηση του εκλογικού σώματος σύμφωνα με αρκετές δημοσκοπήσεις: η Νέα Δημοκρατία προηγείται κατά 4 έως 7 μονάδες. Εντούτοις το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να κυβερνά και να επιβάλλει πολιτικές αντίθετες με αυτές που είχε υποσχεθεί στην προεκλογική περίοδο.

Εδώ έχουμε μια δεύτερη κοροϊδία που συνίσταται στην αθέτηση των ηχηρότατων εξαγγελιών και υποσχέσεων τις οποίες οι κομματάρχες και οι ακόλουθοί τους σκορπούν αφειδώς στην προεκλογική περίοδο. Μόλις κερδίσουν την «πλειοψηφία» τους οι υποσχέσεις ξεχνιούνται. Ο κ. Καραμανλής νεότερος (εντελώς άσχετος με εργασιακές συνθήκες, δίχως καμιά πείρα από γεωργία ή κτηνοτροφία, από βιομηχανία ή εμπόριο, από τραπεζικές ή άλλες χρηματοπιστωτικές λειτουργίες) υποσχόταν, ανάμεσα σε πολλά άλλα, μείωση του κράτους – όπως είχαν υποσχεθεί και άλλοι κομματάρχες από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου. Όχι μόνο δεν το μείωσε, αλλά το διόγκωσε, όπως είχαν κάνει και οι προηγούμενοι. Στη συνέχεια (2009) ο κ. Γ. Παπανδρέου, εξίσου άσχετος με όλους τους τομείς που προαναφέρθηκαν δήλωνε εμφατικότατα «Υπάρχουν λεφτά!» για αυξήσεις μισθών, βελτιώσεις στην εκπαίδευση και υγεία κλπ και μειώσεις φόρων: έτσι απέκτησε τη μεγάλη (πλασματική) πλειοψηφία του. Αλλά, όπως βλέπουμε σήμερα, έκανε τα αντίθετα διότι όχι μόνο δεν υπάρχουν λεφτά αλλά ως Χώρα χρωστάμε υπέρογκα ποσά. Κι ενώ οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν πως ο λαός δεν θέλει πλέον το ΠΑΣΟΚ να κυβερνά, τα μέλη της κυβέρνησης, που υποτίθεται είναι άκρως δημοκρατικά, δεν αποχωρούν και, ενάντια στη λαϊκή βούληση εξακολουθούν να περνούν καταστροφικά μέτρα με την πλασματική πλειοψηφία τους στη Βουλή, την οποία υφάρπαξαν με ψευδείς υποσχέσεις.

Τέτοια συμπεριφορά συνιστά πελώρια απάτη. Αν αυτή γινόταν στον ιδιωτικό τομέα, ο δράστης θα πήγαινε φυλακή ίσως και θα πλήρωνε τεράστιο πρόστιμο. Στον πολιτικό τομέα, αντίστοιχοι θεάρεστοι απατεώνες κυβερνούν το ΄Έθνος για να το σώσουν, λένε!

Μια τρίτη κοροϊδία είναι η ουσιαστική δικτατορία του εκάστοτε κομματάρχη πρωθυπουργού. Αυτός μόνος (με συμβούλους ίσως) διαλέγει τους υπουργούς, τους απολύει, διορίζει δεξιά κι αριστερά ή απομακρύνει κι εξοβελίζει και χαράζει τη γραμμή πολιτικής πλεύσης που οι βουλευτές του κόμματος του θα ακολουθήσουν. Αν διαφωνείς σωπαίνεις ή παραιτείσαι. Αλλά επειδή οι βουλευτές έχουν ισχυρότατη βούληση να βολεύονται στην έδρα τους και στα προνόμιά τους, συμφωνούν σωπαίνοντας – εκτός από λιγοστές σπάνιες εξαιρέσεις.

Πολλοί δυστυχώς συγχέουν τη «Δημοκρατία» με την ισότητα ή τη δικαιοσύνη και δεν βλέπουν πως ούτε ισότητα ούτε δικαιοσύνη υπάρχουν στην πραγματικότητα. Για να λειτουργήσει ορθά η «Δημοκρατία», οι πολίτες θα πρέπει να είναι περίπου ίσοι σε νοημοσύνη.

3. Πώς εκλέγονται οι βουλευτές;

Η απλή αλήθεια είναι πώς δεν απαιτούνται ιδιαίτερα προσόντα ή χαρίσματα. Οι υποψήφιοι δεν περνούν κανένα τεστ νοημοσύνης και δεν χρειάζεται να κατέχουν πτυχία ανωτάτων σπουδών ή οποιαδήποτε αρετή – όπως εντιμότητα, ευγένεια, μετριοφροσύνη, τόλμη. Αρκεί συνήθως το ότι συμπεριλαμβάνονται στη λίστα κάποιου κόμματος.

Να ένα απίστευτο παράδοξο. Σε αυτά τα ύψιστα αξιώματα της Πολιτείας ανέρχονται πρόσωπα με μόνο προσόν το ότι είναι Έλληνες πολίτες και ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν. Έτσι έχουμε κομματικούς απαρατσίκ, συνδικαλιστές, ηθοποιούς, δικηγόρους, μπασκετμπολίστες, γιατρούς και κάθε «καρυδιάς καρύδι» να αντιπροσωπεύουν δήθεν τον ελληνικό λαό.

Τους βλέπουμε στην τηλεόραση, ακούμε τις ομιλίες τους, διαβάζουμε τα γραπτά τους σε εφημερίδες και μαθαίνομε από τα ΜΜΕ για τη δράση τους εντός και εκτός Βουλής. Έτσι ξέρουμε πάνω κάτω τις αρετές και το επίπεδο νοημοσύνης τους. Και μας πιάνει θυμηδία ή απελπισία.

4. Τις τελευταίες ημέρες (26/9/2011) αρκετοί βουλευτές μαζί και ο κ Πετσάλνικος, πρόεδρος της Βουλής, βγήκαν στα ΜΜΕ να εξηγήσουν πως α) έχουν χάσει έναν από τους 14 μισθούς τους (6.100€) και κάποια επιδόματα και β) οι αμοιβές τους (επιδόματα, τηλέφωνα, δωρεάν μετακίνηση κτλ) μετά δυσκολίας τους φθάνουν για να επιτελούν το έργο τους: να διατηρούν ένα γραφείο κάπου και να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις στη Βουλή. Επομένως καλώς έχουν τα πράγματα. Και σε αυτό το σημείο όλοι ομονοούν άσχετα με την παράταξη – και χλιδάτοι ακροδεξιοί και λαοπρόβλητοι ακροαριστεροί. Ο κ. Πετσάλνικος ήταν απόλυτα και αγανακτισμένα σύμφωνος.

Οι εξηγήσεις δίνονταν σχεδόν πάντα με το ύφος και τη λογική του μάγκα οδηγού που, παρκαρισμένος πάνω στη διάβαση πεζών στη μέση του δρόμου, εμποδίζει την κυκλοφορία και όταν του κάνεις μια ευγενική υπόδειξη για το άπρεπο της θέσης του απαντά «Αϊ παράτα μας!»

Λυπούμαστε βέβαια που οι αντιπρόσωποι του ΄Έθνους αναγκάστηκαν να υποστούν αυτή την απώλεια. Όμως πώς συγκρίνεται αυτή, όταν μάλιστα λαμβάνουν μετά από 4 χρόνια υπηρεσίας μια σύνταξη 4.600 € το μήνα, με τις απώλειες των μικροσυνταξιούχων και των χαμηλόμισθων εργαζομένων; Πώς σχετίζεται με τις απολύσεις και το κλείσιμο μαγαζιών και την απώλεια κάθε εισοδήματος και κάθε ελπίδας εύρεσης εργασίας;

Οι καταστάσεις των βουλευτών αφενός και των εργαζομένων ή μικρο-μεσαίων επιχειρηματιών αφετέρου είναι μη συγκρίσιμες.

Ορισμένοι βουλευτές δηλώνουν πως δεν θα δεχθούν κάποια επιδόματά τους, άλλοι πως δέχονται μείωση απολαβών τους και παρόμοια. Τέτοιες κινήσεις ενάμιση έτος μετά τη διαπίστωση της κρίσης και των πρώτων αναποτελεσματικών μέτρων της κυβέρνησης έχουν ελάχιστο νόημα και δεν αγγίζουν το πρόβλημα της Πολιτείας.

Το πρώτο ζητούμενο είναι να μειωθούν οι «οργανικές» θέσεις στο Δημόσιο και η αρχή πρέπει να γίνει με τους υπεράριθμους και δαπανηρότατους βουλευτές.

Τολμάνε οι κομματάρχες να συμπεριλάβουν δραστική μείωση των βουλευτικών εδρών και υπουργικών θώκων στις εξαγγελίες τους και να διωχθούν αν αθετήσουν τον λόγο τους;

Μείωση Κράτους

Μείωση Κράτους (Γ)

Μείωση Κράτους (Δ)

Μείωση Κράτους (E)

Μείωση του κράτους: Τελευταίο