Φιλ330: Ψυχοκίνηση και Τηλεκίνηση (2)

Σε προηγούμενο άρθρο (282. Φιλοσοφία: Ψυχοκίνηση και τηλεκίνηση) εξέτασα ορισμένα πειράματα που έγιναν σε σχέση με τα δυο αυτά φαινόμενα. Εδώ θα εξετάσω μερικά ακόμα. Η ψυχοκίνηση μεταβάλλει από μακριά τη μορφή ή φύση ενός υλικού αντικειμένου δίχως υλική επαφή και δίχως παρεμβολή ξένης φυσικοχημικής ή ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας, μόνο με νοητική/ψυχική ενέργεια.(π.χ. ένα κουτάλι κάμπτεται). Η τηλεκίνηση μετακινεί το αντικείμενο στον χώρο (π.χ. το κουτάλι μετακινείται ένα ή δυο μέτρα πιο πέρα).

Τον Φεβρουάριο 1974 ο J.G. Taylor, μαθηματικός φυσικός στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου έκανε πειράματα με τον Uri Geller γνωστό για την ικανότητά του να κάμπτει από μακριά μέταλλα. Τα πειράματα είχαν εξαιρετική επιτυχία (και μερικές αποτυχίες) και τα περιγράφει στο βιβλίο του Super minds, 1975, Viking Press, New York. Σε μια περίπτωση ο Γκέλερ έσπασε ένα κουτάλι και σε μια άλλη λύγισε μια μικρή λουρίδα αλουμινίου. Σε άλλες περιπτώσεις, ο Γκέλερ έκαμψε μια λουρίδα μπρούντζου κι «έκοψε» ένα σύρμα (σ. 160). Ακολούθησαν και άλλες περιπτώσεις.

«Τέτοια γεγονότα», γράφει ο Taylor, «έμοιαζαν ακατανόητα. Δεν θα τα πίστευα αν δεν τα έβλεπα εγώ ο ίδιος με τα μάτια μου. Θα μπορούσα να ισχυριστώ πως ο Γκέλερ με εξαπάτησε υπνωτίζοντάς με. Μα όλη την ώρα ήμουν σε καλή κατάσταση και τσέκαρα μερικά όργανα μέσα στο εργαστήριο τα οποία ήταν σε λειτουργία. Είμαι σίγουρος πως δεν άλλαξε η κατάστασή μου» (σ 163).

Νωρίτερα στο ίδιο βιβλίο ο Taylor περιγράφει πειράματα που είχε κάνει με ορισμένα παιδιά που είχαν την ίδια ικανότητα. Και σε αυτήν την περίπτωση βρήκε πως τα παιδιά μπορούσαν να κάμψουν μέταλλα σε ελεγχόμενες συνθήκες εργαστηρίου (σ. 79).

Σε μια σειρά πειραμάτων ο Taylor είχε βάλει ισιωμένους συνδετήρες σε μια κούτα. Δυο αγόρια κατόρθωσαν να κάμψουν τους συνδετήρες σε σχήμα S. Σε άλλα πειράματα ισιωμένοι συνδετήρες διπλώθηκαν στο σχήμα τους. Τα παιδιά μπόρεσαν επίσης να εκτρέψουν τη βελόνα πυξίδας και να κάνουν να περιστραφούν μικρές μεταλλικές ράβδοι.

Ο Taylor σκέφθηκε (σ. 89) πως η ενέργεια ηλεκτρομαγνητισμού (από τον εγκέφαλο των παιδιών στα μέταλλα) ήταν η καλύτερη δυνατή εξήγηση. Μα δεν μπόρεσε να το αποδείξει. Προχώρησε στην εικασία πως ο εγκέφαλος είχε ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που επηρέαζε όχι μόνο τα κυκλώματα νεύρων του μυαλού μα εξέπεμπε μια αύρα που εκτεινόταν πιο πέρα από το κρανίο (σ. 155). Αλλά δεν το απόδειξε.

Αργότερα σε ένα δεύτερο βιβλίο Science & the supernatural, 1980, Dutton, New York, εξέτασε ποικίλα παραψυχολογικά φαινόμενα και τα απέρριψε όλα εκτός από λιγοστές περιπτώσεις τηλεπάθειας και διόρασης κρυμμένου σχήματος ή κειμένου. Απέρριψε όμως περιπτώσεις ψυχοκίνησης διότι δεν «ταίριαζαν με την επιστημονική θεώρηση του κόσμου» (σ. 108)!

Τι είχε συμβεί; Αφού είχε αποδεχτεί τα ελεγχόμενα πειράματα του 1974;

Περίμενε πως θα μπορούσε να εξηγήσει (όπως και άλλοι φυσικοί) αυτή τη δύναμη με μια από τις 4 θεμελιακές δυνάμεις στη σύγχρονη Φυσική, δηλαδή, ηλεκτρομαγνητισμό, (οι άλλες τρεις είναι ατομική ισχυρή ενέργεια, ατομική αδύναμη ενέργεια και βαρύτητα). Μα ανακάλυψε πως άλλοι επίσης είχαν δοκιμάσει και δεν είδαν να λειτουργεί ο ηλεκτρομαγνητισμός!

Τέτοιες, δυστυχώς, είναι συχνά οι ψυχικές μεταβολές επιστημόνων!