1. Ο Λένιν ξεκίνησε την καριέρα του ως επαναστάτης με τα τσιτάτα του Πλεχάνοφ που μετάφραζαν τον Μαρξ. Μετά έγινε λαϊκιστής δημαγωγός και υποσχόταν κυριολεκτικά γη και ψωμί στον λαό. Άρπαξε την εξουσία με τους μπολσεβίκους του και αναίρεσε όλα όσα υποσχόταν για να φτωχοποιήσει τους πάντες και να βυθίσει την χώρα του στον τρόμο του μονοκομματισμού και ολοκληρωτισμού – που ο Στάλιν μεγιστοποίησε.
Ο Μουσολίνι στην Ιταλία ξεκίνησε ως εθνικο-σοσιαλιστής κι έγινε δημαγωγός κι αυτός επιβάλλοντας τον φασισμό που δεν διαφέρει από τον ολοκληρωτισμό των μπολσεβίκων κι ας σκυλοτρώγονται οι δυο παρατάξεις. Κατέστρεψε τη χώρα του συμμαχώντας με τους Ναζί Ούννους του Χίτλερ.
Ο Χίτλερ ξεκίνησε ως εθνικοσοσιαλιστής λαϊκιστής, μέγας δημαγωγός κι αυτός που υποσχόταν τα πάντα στους πάντες σε βάρος μειονοτήτων και μη τευτονικών άλλων χωρών. Επέβαλε κι αυτός τον ολοκληρωτισμό με τη δική του δικτατορία δίνοντας μια πρόσκαιρη ευημερία και μεγαλοσύνη στη Γερμανία, καταληστεύοντας και καταστρέφοντας άλλες χώρες, για να την οδηγήσει στον όλεθρο.
Τρία πασίγνωστα παραδείγματα εθνικολαϊκισμού σε τρεις χώρες της Ευρώπης στις πρώτες 4 δεκαετίες του 20ου αιώνα που οδήγησαν σε απύθμενη φτωχοποίηση και καταστροφή.
2. Απτόητος, ακάθεκτος, ο λαϊκισμός συνεχίζει να μεγαλουργεί στον 21ο αιώνα.
Πρώτος ο Έλληνας κ. Τσίπρας που δεν γνώριζε τίποτα πέρα από τις αρλούμπες της κομουνιστικής νεολαίας και τις φοιτητικές καταλήψεις και διαδηλώσεις. Έγινε κι αυτός αναρχοαριστερός λαϊκιστής που έλεγε όχι σε όλες τις πολιτικές, υποσχόταν τα πάντα στους πάντες και, σαν παλαιότερους εξουσιομανείς, υποδαύλισε νέο διχασμό. Όπως για τον Χίτλερ έφταιγαν οι ξένοι και οι Εβραίοι για τα δεινά της Γερμανίας, έτσι και για τον κ. Τσίπρα έφταιγαν οι ξένοι και οι Γερμανοί της ΕΕ.
Δίπλα στην Ελλάδα, ο λαϊκιστής Ερντογάν στην Τουρκία επιτίθεται κατά όλων των γειτόνων του και δεν σέβεται ούτε διεθνείς κανόνες ούτε τις απόψεις των πιο φιλικών συμμάχων του. Κι αυτός έφερε οικονομική καταστροφή στη χώρα του οδεύοντας στον ολοκληρωτισμό με φανφάρες. Μα για την πτώση φταίνε οι ξένοι που υπονομεύουν το εθνικό νόμισμα!
Δυτικά της Ελλάδας οι Ιταλοί ψηφοφόροι απηυδισμένοι με τους κούφιους σοσιαλδημοκράτες πολιτικάντηδες στράφηκαν στους λαϊκιστές Γκρίλλο και Ντι Μάγιο που κατηγορούν την ΕΕ για τα δεινά που επισώρευσαν στη χώρα οι δικοί τους άφρονες πολιτικοί σαν τον Μπερλουσκόνι. Και οι φασίστες περιμένουν στα παρασκήνια με φωνές και προκλήσεις.
Πέρα από τον Ατλαντικό, η μεγάλη Δημοκρατία των ΗΠΑ επέλεξε για ηγέτη της έναν αλλοπρόσαλλο φωνακλά επιχειρηματία που δίχως ίχνος αυτοσυγκράτησης και σωφροσύνης δημιουργεί προβλήματα με όλους τους παραδοσιακούς συμμάχους της χώρας του (εκτός Ισραήλ) και οξύνει τις εντάσεις με τους υπόλοιπους.
Κι αυτός λαϊκιστής και δημαγωγός της δεκάρας τα βάζει με τους ξένους (Καναδά, Κίνα, Ρωσία, Ευρώπη) σε έναν εμπορικό πόλεμο με δασμούς στα ξένα προϊόντα.
3. Το κοινό χαρακτηριστικό σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι ο εθνικολαϊκισμός της δημαγωγίας.
Οι πολιτικάντηδες δεν έχουν κανένα λόγο να αλλάξουν. Θέλουν εξουσία και χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να την καταλάβουν και να την κρατήσουν όσο μπορούν. Έτσι καταφεύγουν στα εγκώμια των μαζών και σε υποσχέσεις πως θα τους προστατεύσουν από την εκμετάλλευση των κακών καπιταλιστών και αντίπαλων κομμάτων. Έτσι κερδίζουν ψήφους και την εξουσία και μετά επιδίδονται στην καταπίεση των ανόητων που τους ψήφισαν.
Έτσι με τον πελατειακό κρατισμό που έχει εδραιωθεί στο δημοκρατικό σύστημα πολιτικάντηδες και ψηφοφόροι αλληλοσκλαβόνονται μα προσποιούνται πως συμβιώνουν έξοχα προωθώντας ελευθερία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και παρόμοιες σαπουνόφουσκες της φαντασίωσης.
4. Κάθε άνθρωπος γεννιέται προικισμένος με νόηση κι έτσι μπορεί μέσω των αισθήσεων να μαζεύει πληροφορίες, να διακρίνει τις χρήσιμες από τις άχρηστες, να παραμερίζει τις εντελώς άχρηστες και να αξιολογεί τις χρήσιμες για χρήση.
Ανάλογα με τη δύναμη της νόησής του η εμπειρία του εμπίπτει σε τρεις ευρείς κύκλους:
α) Ο εαυτός και οι δικοί του (άμεση οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι και συνεργάτες, ομόθρησκοι και παρόμοια).
β) Τα καλά και συμφέροντα του σύνολου Έθνους.
γ) Η ανθρωπότητα γενικότερα.
Οι λαϊκιστές ανήκουν στην πρώτη κατηγορία: δεν νοιάζονται ούτε για την Ανθρωπότητα ούτε για το Έθνος – παρά μόνο για τον εαυτό, τους συντρόφους και το κόμμα τους.
Όμως εκπροσωπούν όταν εκλέγονται στην εξουσία μια αποφασιστική μερίδα ψηφοφόρων. Αυτοί πρέπει να ανήκουν στην ίδια πάστα και να νοιάζονται κυρίως για τον εαυτούλη τους και για τους δικούς τους.
Ούτε οι μεν ούτε οι δε έχουν διδαχθεί από την Ιστορία.
Έτσι επικρατεί δικαιοσύνη.
