Τίποτα στον υλικό ή νοητικό κόσμο (ένα ανάγνωσμα εξαίρετης ποίησης, το άκουσμα μουσικής, η θέαση ωραιότητας, ένα ιδεολόγημα κ.λπ.) δεν θα μας δώσει μόνιμη, ολοκληρωτική ικανοποίηση.
Τι μας διαφεύγει; Με αυτό το ερώτημα μείναμε στο αμέσως προηγούμενο άρθρο της σειράς 712. Φιλοσοφία: Ανικανοποίητος μα και ικανοποιημένος.
Κάθε νουνεχής άνθρωπος, άντρας ή γυναίκα, έφηβος ή ενήλικας, αντιλαμβάνεται πως προσπαθεί αδιάκοπα, όπως είπαμε, και όπως βλέπουμε στη δική μας εμπειρία της ζωής, να ικανοποιήσει ένα αίσθημα έλλειψης ή μη-ικανοποίησης που νιώθει συχνά μέσα του και κάποτε γίνεται καταθλιπτικό κενό.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι.
Μα προσπαθούμε όλοι με δράση κι εργασία, στόχαση, λατρεία, διαλογισμούς, σπορ, χόμπι κ.λπ., να γεμίσουμε αυτό το κενό. Δεν είναι μόνο μεροκαματιάρηδες που ζουν στη μιζέρια, στερημένοι συχνά από απαραίτητα υλικά αγαθά και χοντρές έστω μορφές αναψυχής. Ακόμα και οι επιτυχημένοι με πλούτο, δύναμη και δόξα και αυτοί έχουν τα κάτω τους. Όπως ο πρωταθλητής και πάμπλουτος τενίστας Τζόκοβιτς που οργίστηκε κι έβαλε τα κλάματα, όταν αποκλείστηκε από ένα τουρνουά και όταν έχασε κάποιον αγώνα.
Η δυσκολία μας δεν έγκειται στην προσπάθεια που συχνά γίνεται αγχωμένη, κοπιώδης, πυρετώδης. Η ένταση και η κούραση είναι για πολλούς επιθυμητές καταστάσεις ή ποιότητες δράσης και τις επιδιώκουν ως περιπέτεια με κινδύνους, κόπους και πόνους, όπως σ’ ένα σπορ σαν το τένις ή την αναρρίχηση σε κάποιο επικίνδυνο βουνό και παρόμοια.
Η δυσκολία μας έγκειται στο ότι ξεγελιόμαστε από την ευχαρίστηση που δίνουν τα υλικά αντικείμενα η οποία είναι, όπως παρατηρούμε, παροδική. Η απόλαυση του φαγητού (με κάθε γαρνίρισμα) και του ποτού, του ύπνου, του σεξ, του καλού ντυσίματος, των διακοπών στη θάλασσα ή στο βουνό, στο ταξίδι σε ξένη, άγνωστη χώρα κ.λπ., όλες αυτές είναι παροδικές. Και το αντικείμενο (ένα καινούριο αμάξι, ένα ταξίδι, ένα ωραίο γεύμα) εξαντλείται και μαζί του εξαντλείται και η ευχαρίστηση που αντλήσαμε.
Τίποτα από αυτά όλα δεν γεμίζει μόνιμα το κενό, δεν εξουδετερώνει μόνιμα το αίσθημα έλλειψης.
Τίποτα στον υλικό ή νοητικό κόσμο (ένα ανάγνωσμα εξαίρετης ποίησης, το άκουσμα μουσικής, η θέαση ωραιότητας, ένα ιδεολόγημα κ.λπ.) δεν θα μας δώσει μόνιμη, ολοκληρωτική ικανοποίηση.
Μας διαφεύγει το γεγονός πως μας ξεγελά το μυαλό και νομίζουμε πως θα βρούμε ικανοποίηση στα παροδικά πράγματα του υλικού και νοητικού κόσμου.
Για να έχουμε μόνιμη, διαρκή ικανοποίηση πρέπει να βρούμε κάτι μόνιμο που θα μας παρέχει διαρκή ικανοποίηση και κατ’ επέκταση μόνιμη ευτυχία.
Τι είναι αυτό;
Έχω γράψει ήδη αρκετά άρθρα για το θέμα και θα γράψω ξανά στ’ αμέσως επόμενα άρθρα.
Η Katha Ουπανισάδα λέει 2.1.2: Οι ανόητοι ακολουθούν τις υλικές επιθυμίες και μπλέκονται στ΄απλωμένα δίχτυα του θανάτου. Οι γνωστικοί που έχουν γευτεί αθανασία δεν κυνηγούν το μόνιμο εδώ κάτω ανάμεσα σε πράγματα παροδικά.
Κλείνω, λοιπόν, με μια ρήση από τον Ταοϊσμό:
Στην Οδό συντηρείς αυτό που έχεις. Δεν κυνηγάς ό,τι νομίζεις πως δεν έχεις.
