Πάσχος Μανδραβέλης
Θα συμφωνήσουμε ότι η Δημοκρατία απαιτεί συμβιβασμούς. Ξέρουμε επίσης ότι η στενοκεφαλιά του ΚΚΕ δεν κάμπτεται εύκολα και η κυβέρνηση, προκειμένου να περάσει ο νόμος για την ψήφο των Ελλήνων πολιτών που διαμένουν στο εξωτερικό, έπρεπε να ενστερνιστεί τις παράλογες απαιτήσεις του Κόμματος – ένα είναι το Κόμμα. Συμβιβάστηκε σε ανόητους όρους για να ψηφίζουν κάποιοι λίγοι κάτοικοι εξωτερικού.
Ετσι, εκτός από την ηλεκτρονική ψήφο, απορρίφθηκε και η επιστολική, ίσως επειδή (ενάντια σε ό,τι νομίζαμε) το ΚΚΕ δεν ζει καν στο 1918· τότε υπήρχαν ταχυδρομεία. Τελικώς, για να ψηφίσει κάποιος πρέπει να πάει στα εκλογικά κέντρα που θα στηθούν σε πρεσβείες, προξενεία κ.λπ. ασχέτως αν κάποιος μπορεί να ζει χιλιάδες χιλιόμετρα από αυτά. Υπάρχουν, π.χ., περί τις 100 οικογένειες Ελλήνων στην Αλάσκα. Αν κάποιος μπορεί και θέλει να ψηφίσει πρέπει να ταξιδέψει 2.500 χλμ. αεροπορικώς ή 4.500 χλμ. οδικώς για να βρεθεί στο πλησιέστερο προξενείο του Σαν Φρανσίσκο.
Επελέγη επίσης η λύση της πιστοποίησης της παρουσίας των εκλογέων για τουλάχιστον δύο χρόνια στην Ελλάδα τα τελευταία 35 έτη (εργασία, φοίτηση σε ελληνικά σχολεία, εκπλήρωση στρατιωτικών υποχρεώσεων κ.ά.). Εκτός από το χρονικό όριο απουσίας από τη χώρα, και φυσικά της εγγραφής σε ειδικούς εκλογικούς καταλόγους, ως προϋπόθεση για συμμετοχή στις εκλογές απαιτείται και η οικονομική-φορολογική σχέση με τη χώρα, με την κατοχή ενεργού ΑΦΜ. Ολοι αυτοί οι συμβιβασμοί έγιναν για να πετύχει η κυβέρνηση τον «λευκό καπνό», κατά πως γράφουν οι εφημερίδες, μόνο που τελικώς πέτυχε μια τρύπα στον καπνό. Και αυτό διότι: 1) Δημιουργεί ψηφοφόρους εξωτερικού δύο ταχυτήτων. Είναι κάποιοι που έχουν λεφτά και μπορούν να ψηφίσουν στην Ελλάδα ως εγγεγραμμένοι απλώς στους εκλογικούς καταλόγους δίχως να χρειάζονται οποιαδήποτε άλλη γραφειοκρατική διαδικασία.
Είναι και οι άλλοι, που επίσης πρέπει να έχουν λεφτά για να ψηφίσουν. Δηλαδή, για να μπορεί κάποιος να πιστοποιήσει ότι «έζησε τουλάχιστον δύο χρόνια στην Ελλάδα», πρέπει να έρθει στην Ελλάδα για να μαζέψει τα πιστοποιητικά. Δεν φημίζονται δα οι ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες για την ηλεκτρονική ή επιστολική εξυπηρέτηση των υποτελών τους. 2) Δημιουργείται ξανά η διάκριση του 18ου αιώνα μεταξύ ιδιοκτητών ακίνητης περιουσίας που είχαν δικαίωμα ψήφου και άκληρων που δεν μπορούσαν να ψηφίσουν. Και αυτό διότι, όπως γράφαμε την Κυριακή, κάποιος που ζει στο εξωτερικό φυσικά δεν δουλεύει στην Ελλάδα. Χρειάζεται ΑΦΜ μόνο αν έχει ακίνητη περιουσία, για να του καταλογίζεται ο ΕΝΦΙΑ. Συνεπώς, όπου ακτήμων…
Στην εποχή του Διαδικτύου, των ηλεκτρονικών συναλλαγών (όταν δισ. μεταφέρονται με το πάτημα ενός κουμπιού), στην Ελλάδα δεν έχουμε καν επιστολική ψήφο, δηλαδή μια προβιομηχανική τεχνολογία. Και πανηγυρίζουμε γι’ αυτό…
Πηγή: Καθημερινή
