Δώρα Αντωνίου
Ούτε αποσπασµατικά, ούτε συγκυριακά, ούτε ευκαιριακά: η οδυνηρή εμπειρία των καταστροφικών πυρκαγιών, που για περισσότερο από δέκα μέρες κατατρώνε τη χώρα, καταστρέφοντας δάση, σπίτια, υποδομές και αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές, δείχνει ότι έχουμε ανάγκη μιας μεγάλης υπέρβασης.
Το μοντέλο που ακολουθείται για την αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών ξεπέρασε τα όριά του και απαιτείται κάτι διαφορετικό. Προφανώς η μετεξέλιξη του φαινομένου, υπό τα νέα δεδομένα που η κλιματική αλλαγή έχει επιβάλει, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα εργαλεία και τη μεθοδολογία που εφαρμόστηκαν μέχρι τώρα. Είναι περισσότερο από εμφανές ότι δεν μπορεί η μόνη πολιτική για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών να είναι η ενίσχυση του στόλου δασοπυρόσβεσης. Απαιτείται ένα ευρύ, πολυπαραγοντικό πλαίσιο παρεμβάσεων και ο συντονισμός και η συνεργασία φορέων, υπηρεσιών και δομών, που συχνά δείχνουν να κινούνται περισσότερο με όρους συντεχνιακής προστασίας κεκτημένων αντί προσφοράς και συνδρομής για έναν κοινό σκοπό.
Δεν μπορεί η συζήτηση να περιστρέφεται, 25 χρόνια μετά την ανάθεση της δασοπυρόσβεσης στην Πυροσβεστική, γύρω από το εάν εκείνη η απόφαση ήταν σωστή ή αν οι δασικές υπηρεσίες έκαναν καλύτερη δουλειά. Ας καταλήξουμε κάπου και, επιτέλους, ας συνεργαστούν. Δεν μπορεί σε κάθε φωτιά δήμοι και περιφέρειες να παίζουν την κολοκυθιά με την κεντρική διοίκηση για πόρους, αρμοδιότητες, χρονοδιαγράμματα, για το ποιος έχει την ευθύνη για καθαρισμό δασών, για οριοθέτηση ζωνών πυροπροστασίας κ.λπ. Δεν μπορεί στην καρδιά του καύσωνα, με όλα τα απαγορευτικά για κίνηση σε δάση και για άναμμα φωτιάς, με πολυήμερες προειδοποιήσεις για υψηλό κίνδυνο εκδήλωσης πυρκαγιάς, να εντοπίζεται παρέα που έχει κατασκηνώσει στην καρδιά της Βάλια Κάλντα και έχει ανάψει φωτιά. Δεν γίνεται. Δεν μπορεί μετά την εκδήλωση πυρκαγιάς στην Αττική οι περίοικοι στωικά να λένε ότι «κάθε χρόνο καίγεται εδώ γιατί υπάρχουν οικοδομικοί συνεταιρισμοί που διεκδικούν μια έκταση δασική και κάποιοι προσδοκούν σε αποχαρακτηρισμό».
Όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα είναι μικρά δείγματα θυλάκων περιχαράκωσης μικροσυμφερόντων, που ορθώνουν δυσανάλογα μεγάλα εμπόδια στη χάραξη και την υλοποίηση συνεκτικών πολιτικών για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Όμως, η κατάσταση αυτή έχει δοκιμάσει όλες τις αντοχές και είναι φανερό ότι τις έχει ξεπεράσει. Είναι καιρός για την υπέρβαση. Να κρατήσουμε τα θετικά, τον ενισχυμένο πυροσβεστικό στόλο που η χώρα διαθέτει, την τεχνογνωσία εκκένωσης περιοχών που απειλούνται (όσο κι αν κάποιοι το κοροϊδεύουν, το 112 αποτελεί σημαντικό κεκτημένο) και να δομηθεί ένα μοντέλο –με την αξιοποίηση της διεθνούς εμπειρίας και καλών πρακτικών που εφαρμόστηκαν σε άλλες χώρες– όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι θα αναλάβουν το κομμάτι της ευθύνης και της δουλειάς που τους αναλογεί με ξεκάθαρους όρους, με σχέδιο και επιμερισμό αρμοδιοτήτων. Χωρίς τις αλληλοεπικαλύψεις και την ομιχλώδη πολυδιάσπαση, που μόνο την αποποίηση ευθυνών υπηρετούν.
Πηγή: Καθημερινή
