Γιώργος Παπαχρήστος
Αν και η δημόσια συζήτηση έχει επικαλυφθεί, και λογικά ως ένα σημείο, γύρω από τον τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησης και τι αυτός σηματοδοτεί για τις πολιτικές εξελίξεις, υπάρχουν πολλά επί μέρους στοιχεια που καταδεικνύουν ότι αλλού έπρεπε να στρέφεται η προσοχή της κοινής γνώμης. Αφορούν όλα την οικονομία. Και είναι ενδεικτικά της παρατεταμένης κρίσης που τη χειμάζει και δημιουργεί ένα αβέβαιο περιβάλλον για τη συνέχεια.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά, για να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα: η επικεφαλής του εποπτικού μηχανισμού της ΕΚΤ Ντανιέλ Νουί αναβάλλει την επίσκεψή της στην Αθήνα, αλλά βρίσκει τον χρόνο να μιλήσει στο συνέδριο των Δελφών. Χτυπάει «καμπανάκια» για τα «κόκκινα» δάνεια και τους πλειστηριασμούς στην κυβέρνηση, αλλά το μεγάλο πρόβλημα, που είναι η θέση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, αποφεύγει να το πιάσει στα χέρια της.
Τα ελληνικά ομόλογα, για την αποκλιμάκωση των οποίων μόλις προ λίγων εβδομάδων η κυβέρνηση πανηγύριζε, έχουν πάρει την ανηφόρα, και οι αποδόσεις κινούνται σε επίπεδα που κανείς δεν πίστευε ότι θα έφταναν παραμονές της υποτιθέμενης «καθαρής» εξόδου στις αγορές.
Ευρωπαίοι παράγοντες δείχνουν να μην πείθονται ούτε από τις ψευδεπίγραφες αναβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από διαφόρους οίκους αξιολόγησης ούτε από τις διαβεβαιώσεις της ελληνικής κυβέρνησης και επιμένουν, όπως και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, στην ανάγκη προληπτικής γραμμής στήριξης.
Παράλληλα διογκώνονται συνεχώς οι οφειλές προς το Δημόσιο, ξεπερνώντας πια τα 103 δισ., αποτέλεσμα της αδυναμίας εκατομμυρίων φορολογουμένων να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.
Το σκηνικό φαντάζει εφιαλτικό, αλλά η κυβέρνηση κατά την προσφιλή τακτική της κολυμπάει συνεχώς στα βρώμικα νερά της σκανδαλολογίας και ανοίγει συνεχώς καινούργια σκάνδαλα και «σκάνδαλα», σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσει την κοινωνία.
Τρία χρόνια τώρα που κυβερνάει τη χώρα, σε ένα μόνο πράγμα έχει δείξει συνέπεια, και αυτό δεν είναι άλλο από τη σκανδαλολογία. Το ερώτημα δεν αφορά πλέον τις δικές της πρακτικές. Αφορά πρωτίστως και κυρίως τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και ειδικά τα δύο μεγαλύτερα – τη ΝΔ και τη Δημοκρατικη Συμπαράταξη. Που γίνονται ουραγοί των κυβερνητικών μεθοδεύσεων και δεν επαναφέρουν την πολιτική ατζέντα στο πραγματικό πρόβλημα: στο πώς δηλαδή η λήξη του προγράμματος τον Αύγουστο θα σημάνει και τη λήξη της πολυεπίπεδης κρίσης που αντιμετωπίζει η χώρα…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
