Μιχάλης Τσιντσίνης
Φταίνε οι δικαστές. Φταίνε οι τραπεζίτες. Φταίνε τα media που, με την ανοχή των τραπεζιτών, παρουσιάζουν απροστάτευτες τις κατοικίες, παρότι προστατεύονται από την μπέσα της κυβέρνησης. Για την εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ φταίνε οι ΑΝΕΛ, που καθιστούν συνειδησιακώς επαχθή τον συνεταιρισμό. Και για τους ΑΝΕΛ, φταίει η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν εκτιμά τη μικρή, πλην άθραυστη, κοινοβουλευτική τους ομάδα –αυτό το άλας της δεδηλωμένης. Για τον Βούτση φταίνε τα αντικυβερνητικά μέτωπα και για τον Σκουρλέτη φταίει το ΚΚΕ. Γενικώς, νεύρα. Πολλά νεύρα.
Αυτή η κυβέρνηση γεννήθηκε με νεύρα. Συγκρότησε την ύπαρξή της πάνω στην πόλωση και στα μέτωπα –πραγματικά και μεταπραγματικά. Ομως το ψυχοτσίρκο που εκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες δεν φαίνεται να είναι προϊόν σχεδιασμού.
Από δημοσιογραφικό αυτοματισμό αποδίδεται ως «στρατηγική έντασης» η πολιτική ατμόσφαιρα που ορίζεται περισσότερο από την ένταση, παρά από τις στοχεύσεις μιας κάποιας στρατηγικής.
Η άλλη όψη της αδέσποτης έντασης είναι το –συνήθως– μειλίχιο πρόσωπο της υπουργού Εργασίας. Αν υπήρχε κυβερνητική ενδοκρινολογία, θα όριζε ότι απαιτείται πολλή Αχτσιόγλου για να εξισορροπήσει τη δράση ενός Πολάκη. Απαιτούνται πολλά επικοινωνιακά αντίβαρα για να μην δίνει η κυβέρνηση την απωθητική εντύπωση ενός τάγματος τοξικού πολέμου.
Στο όνομα αυτής της χημείας –αλλά και της ανάγκης, όπως λένε, του ίδιου του Τσίπρα να ανανεώσει τη συριζαϊκή πανίδα με στελέχη που θα ταυτίζονται μαζί του–, η Αχτσιόγλου παίζει τώρα τον ρόλο της καλής νεράιδας των επιδομάτων. Αυτά σε επίπεδο εικόνας. Γιατί, αν ξύσει κανείς την εικόνα, βλέπει ότι η παροχολογία έχει την ίδια πηγή με την επιθετικότητα. Είναι εκδηλώσεις της ίδιας ανασφάλειας.
Πολλοί βλέπουν αυτά τα δίδυμα συμπτώματα ως προεκλογικά. Δεν είναι, όμως, προεκλογικά για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή η κυβέρνηση δεν ετοιμάζει εκλογές διότι δεν τις θέλει. Και δεν τις θέλει επειδή θα τις χάσει. Δεύτερον, επειδή αυτά τα συμπτώματα δεν είναι εκδηλώσεις μόνο πολιτικής πίεσης και συγκυριακής ανασφάλειας.
Ακόμη κι αν δεν στένευε ο χρονικός της ορίζοντας, ακόμη κι αν η κυβέρνηση είχε –κατά την πιο εύγλωττη πρωθυπουργική διατύπωση– «τα κλειδιά του χρηματοκιβωτίου» του Δημοσίου, τι διαφορετικό θα έκανε; Τι διαφορετικό θα είχε να προτείνει από το πελατειακό δέλεαρ των εφάπαξ επιδομάτων και των εύκολων πτυχίων; Και πόσο διαφορετική θα ήταν η συμπεριφορά της έναντι των θεσμών, που σήμερα αντιμετωπίζει ως πολιτικούς της αντιπάλους;
Αν σε κάτι έχουν δίκιο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι το μνημόνιο –και η Ευρώπη εν γένει– τους περιορίζει. Συγκρατεί τα ζωτικά τους μίση. Και φρενάρει τις ζωτικές τους πλάνες.
Πηγή: Καθημερινή
