Κατερίνα Ανέστη
Συναντιόμαστε με τον Άρη Δαβαράκη στο Zonar’s και το πρώτο μισάωρο της συνάντησης τον ακούω να μιλάει με ενθουσιασμό για τους νέους ανθρώπους που συναντά στο τρένο, τα παιδιά και τα εγγόνια των φίλων του. Γι’ αυτούς που μπορούν να διαπρέψουν φτιάχνοντας ταβέρνες πάνω στο κύμα ή νέους κώδικες στα υπόγεια του CERN.
Αισθάνεται πως έχει περάσει διά πυρός και σιδήρου στη ζωή του. Όμως τα κατάφερε: επιβίωσε, αθώωσε το παρελθόν και τον εαυτό του. Δηλώνει ευτυχισμένος. Δεν εκπλήσσεται εύκολα, κυρίως με όσα μπορεί να διαβάσει ότι γράφονται γι’ αυτόν. «Άλλωστε έχω ζήσει την περίοδο της “Αυριανής”. Τότε που γράφανε για μένα για να χτυπήσουν και τον Χατζιδάκι. Γράφανε ότι παίρνομαι με τσολιάδες στην Ηρώδου Αττικού, αλλά δεν με πηδάνε, γιατί έχω AIDS. Εντάξει όμως, το χειρίστηκα».
Στο τραπέζι μας ακουμπισμένο το βιβλίο του «Ο Πρωθυπουργός» (εκδόσεις Φερενίκη), που έκανε πολλούς να το διαβάσουν λαίμαργα, αναζητώντας ίσως και ομοιότητες με τον Αλέξη Τσίπρα. Άλλωστε η σχέση του Άρη Δαβαράκη με τον πρωθυπουργό είναι γνωστή – ακατανόητη, αινιγματική κατά πολλούς, αλλά γνωστή.
— Γιατί «Ο Πρωθυπουργός»;
Εκ των υστέρων μπορώ να το αναλύσω και να σας πω ότι από την κεφαλή βρομάει το ψάρι, άρα ας το πιάσουμε από κει.
— Πώς προέκυψε η ιδέα για το βιβλίο;
Συζητούσαμε πολύ με τους φίλους μου για την έκρηξη της τεχνολογίας, την τέταρτη βιομηχανική τεχνολογική επανάσταση, αυτά που έρχονται τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια. Αυτό ήθελα να το περιγράψω και βγήκε μέσω ενός πρωθυπουργού που το έχει μελετήσει και το θεωρεί προτεραιότητα.
— Αυτός για τον οποίο γράφετε είναι ο ιδανικός πρωθυπουργός;
Ε ναι, ξέρω ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι πρωθυπουργοί. Το γνωρίζω εκ πείρας.
— Έχει στοιχεία από Έλληνες πολιτικούς αρχηγούς;
Όχι. Είναι εντελώς μυθιστορηματικό πρόσωπο. Δεν ανήκει στον πολιτικό χάρτη όπως τον ξέρουμε. Δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει σε έναν χώρο πολιτικό στην Ελλάδα. Αλλά νομίζω, επειδή είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, ότι θα υπάρξει ένας τέτοιος πρωθυπουργός. Κάποιος που θα κοιτάξει την Ελλάδα πέρα από τους όρους «δεξιά» και «αριστερά». Εμείς είμαστε ακόμη πολύ κολλημένοι στον Εμφύλιό μας, το δεξιό μας, το αριστερό μας, ποιος έχυσε περισσότερο αίμα. Όλα αυτά είναι συχνότητες που μας κρατάνε πολύ χαμηλά.
— Έχετε και κάποια υποψία από πού θα μπορούσε να προκύψει αυτό το πρόσωπο;
Όχι. Από τον ουρανό μόνο. Σαν τον Σούπερμαν θα πέσει από πάνω. Δεν έχω καμία ελπίδα ότι ο Μητσοτάκης ή κάποια από τα άλλα πρόσωπα που διεκδικούν την εξουσία σήμερα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
— Οι περισσότεροι, όταν άκουσαν τον τίτλο του βιβλίου, πίστεψαν ότι γράφετε για τον Αλέξη Τσίπρα.
Ναι. Έπαιξα κι εγώ με αυτό, το ομολογώ. Εννοώ τον επόμενο. Αυτόν που περιμένει τον Αλέξη Τσίπρα στη γωνία, με τις βλακείες που κάνει. Βέβαια, κακά τα ψέματα, τον συμπαθώ τον Τσίπρα…
— Ακόμα τον συμπαθείτε;
Ναι, προσωπικά δεν έχει αλλάξει κάτι.
— Πώς γνωριστήκατε;
Ήμουν στο Protagon και είχα απογοητευτεί με όσα γίνονταν με τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά, κοίταζα και τις φωτογραφίες με τον Αλαβάνο που του έδωσε το δαχτυλίδι και έλεγα «μήπως αυτή η φάτσα, αυτός ο νέος άνθρωπος, κάνει τη διαφορά;». Και το έγραψα. Έγραψα «άντε, ρε παιδί μου, φτου να μη σε ματιάσω». Και με πήρε ο ίδιος τηλέφωνο και μου είπε «κύριε Δαβαράκη, αχ, να με φτύνανε όλοι όπως εσείς, τι ωραία που θα ήτανε». Βρεθήκαμε, φάγαμε μαζί και κάναμε μια ωραία σχέση των τεσσάρων-πέντε συναντήσεων. Πήγαμε στη θάλασσα, κολυμπήσαμε, φάγαμε με την οικογένειά του.
— Τι συζητούσατε; Προέρχεστε από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
Είναι πολύ καλή παρέα ο Αλέξης Τσίπρας. Την ημέρα που περισσότερο επικοινωνήσαμε ήμασταν με τη γυναίκα, τα παιδιά του και ένα φιλικό τους ζευγάρι που δεν έχει σχέση με την πολιτική. Κολυμπήσαμε, μιλήσαμε πολύ, χωρίς ατζέντα.
— Ήθελε να ακούσει την άποψή σας για θέματα της επικαιρότητας;
Δεν αποκόμισα ποτέ την αίσθηση ότι με αντιμετώπιζε ως πρόσωπο που μπορεί να του προσφέρει σκέψεις πολιτικές. Μιλήσαμε και για τέχνη, τόσο με αυτόν όσο και με τη γυναίκα του.
— Πώς νιώσατε;
Κατ’ αρχάς, δεν ένιωσα ότι μιλάω με αριστερό. Έναν κεντρώο έβλεπα, έναν αστό. Και από την αρχή το κατάλαβα ότι για εκεί το πάει. Έβλεπα ότι ήταν όπως όλοι μου οι φίλοι. Όταν πέρασε στην αξιωματική αντιπολίτευση και μετά στο πρωθυπουργιλίκι, σταματήσαμε να επικοινωνούμε. Αλλά αν με ρωτήσεις για τον άνθρωπο (αναγκαστικά πρέπει να ξεχωρίζουν τα πράγματα), δεν έχω κάτι αρνητικό να σου πω για τον Αλέξη Τσίπρα. Φυσικά, έχει κάνει δύο γελοίες κυβερνήσεις, μας κατέστρεψε στο πρώτο εξάμηνο, μας οδήγησε σε ένα τρελό δημοψήφισμα, όπου εγώ αναγκάστηκα να διαχωρίσω τη θέση μου και να πάω κόντρα… Δεν μπορούσα να ψηφίσω «όχι». Δεν μπορούσα να μην πω «παιδιά, μέχρι εδώ, δεν μπορώ να συνεχίσω μαζί σας έτσι».
— Βάζοντας σε κίνδυνο και την επαγγελματική σχέση που είχατε. Αναφέρομαι στο portal.gr. Αλήθεια, ποια ήταν η πηγή χρηματοδότησής του;
Ήταν το γραφείο του Νίκου Παππά. Αλλά πολύ συγκεκριμένα θα σας πω ότι εγώ έπαιρνα 1.000 ευρώ και ο συνεργάτης μου 500 ευρώ. Όλοι έγραφαν αμισθί. Δούλευα δέκα ώρες την ημέρα. Το έκανα γιατί ήταν κάτι που μου ανέθεσαν με πίστη και το έκανα με ευθύνη και χαρά. Το έκανα γιατί ήθελα να ξεμπερδέψουμε με το παλιό πολιτικό σκηνικό. Άργησα, αλλά κατάλαβα καλά ότι και ο Αλέξης είναι ακριβώς αυτό το παλιό πολιτικό σκηνικό. Το ίδιο και όλοι οι συνεργάτες του. Ταυτίστηκαν με ό,τι είχαμε πριν, υπουργοποίησε και το μισό ΠΑΣΟΚ, και όλο αυτό ήταν μια μεγάλη απογοήτευση.
— Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε με τον Αλέξη Τσίπρα;
Πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν τέθηκε ένα θέμα να αναλάβω το Τρίτο Πρόγραμμα. Το καλοκαίρι της τρέλας, πριν γράψω το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, με πήρε ο ίδιος να μου προτείνει να αναλάβω το Τρίτο Πρόγραμμα. Κάτι που χάρηκα πολύ. Αλλά δεν ήθελε καθόλου ο Διονύσης Τσακνής – και αυτοί διορισμένοι με τον ίδιο τρόπο. Δεν ήθελε ούτε ζωγραφιστό να με δει. Θεωρούσε ότι δεν είμαι κατάλληλος, δεν έχω διπλώματα… Με πρόσβαλε κανονικά μπροστά στα μούτρα μου. Μου είπε «δεν σε θεωρώ κατάλληλο». Ο Ταγματάρχης ήταν πολύ πιο θετικός. Πάντως, έκανα την αίτησή μου, ακολούθησα κανονικά όλη τη διαδικασία…
— Αυτή ήταν η τελευταία επικοινωνία;
Ναι. Δεν τον πήρα ποτέ να του πω την αντιμετώπιση που είχα. Και βέβαια κάθε εμπόδιο για καλό, αφού προφανώς δεν θα μπορούσα να κάνω αυτά που ονειρευόμουν.
— Θα είχατε πολιτικό προϊστάμενο τον Νίκο Παππά;
Ναι. Ο Νίκος, όχι δεν μπορώ να πω Νίκος… Ο Νίκος Παππάς είναι μια κακή επιρροή. Έχει την αντίληψη «ήρθαμε, πρέπει να μείνουμε, πρέπει να αγκιστρωθούμε». Μπορεί να την έχει και ο Αλέξης Τσίπρας, δεν ξέρω, αλλά αυτή την αίσθηση την έχω έντονα για το πρόσωπο του Παππά.
— Τι σχέση είχατε;
Τον έχω δει σε δυο-τρεις συσκέψεις που κάναμε για το Portal. Το site το σκέφτηκε ο Χριστόφορος Βερναρδάκης και πήγαμε στο γραφείο του Τσίπρα να δούμε πώς θα γίνει. Ήταν εκεί και ο Νίκος Παππάς. Στα γραφειάκια της Μητροπόλεως βρεθήκαμε. Εκεί κάναμε κάποιες συναντήσεις, μου έδωσε τα μίνιμουμ που είπα προηγουμένως και έτσι προχωρήσαμε.
— Όταν γράψατε για το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα τι ακολούθησε;
Δεν υπήρξε καμία αντίδραση από μέρους τους.
— Και ήταν το σημείο όπου άλλαξε η σχέση οικονομικής υποστήριξης προς το Portal;
Ναι. Δεν με πήρε κανείς τηλέφωνο, δεν υπήρξε καμία επαφή. Απλώς σταμάτησαν να μπαίνουν τα χρήματα στους λογαριασμούς. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω, αλλά δεν απαντούσαν. Ο μόνος, ο οποίος, αν του έστελνα μήνυμα για καλά Χριστούγεννα μου απαντούσε αμέσως, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας.
— Μετά απ’ όλα αυτά ακόμα στέλνετε ευχές;
Ναι. Δεν έχω τίποτα με τον Τσίπρα. Είναι περίεργο. Δεν του κρατάω κακία.
— Αυτό είναι κάπως ακατανόητο…
Το ίδιο μου λένε οι φίλοι μου. Μου λένε «αυτός είναι υπεύθυνος για όλα, αυτός έβαλε τον Παππά, τον Πολάκη, όλους αυτούς που σου τη σπάνε, αυτός λέει ψέματα». Ξέρετε, έχω ένα ελάττωμα: Αν γνωρίσω έναν άνθρωπο από κοντά, πούμε τρεις κουβέντες από την καρδιά και το μυαλό, δεν μπορώ να τον διαγράψω.
— Σκέφτεστε ότι μπορεί να σας γοήτευσε, να σας εξαπάτησε σε αυτές τις συναντήσεις; Να μην ήταν αυτό που σας έδειξε;
Εμένα όχι. Εξαπατά την Ελλάδα, αυτό είναι σίγουρο. Δεν είμαι θυμωμένος με τον Τσίπρα. Αλλά είμαι θυμωμένος με αυτό που έχει κάνει στην Ελλάδα με τις κυβερνήσεις του. Προσπάθησα να τον υπερασπιστώ, αλλά δεν μπορούσα άλλο. Ήρθα σε αντίθεση και με τους φίλους μου. Είχαν αγριέψει, μου λέγανε «τι κάνεις, ρε Άρη;». Άρχισα να νιώθω πως τους φέρνω σε δύσκολη θέση. Είχα βέβαια και την κλασική δικαιολογία, «γιατί, και οι προηγούμενοι τι έκαναν;».
— Άρα περιττό να ρωτήσω αν ψηφίσατε ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές…
Τον Αλέξη ψήφιζα πάντα.
Πηγή: LifO
