του Πάσχου Μανδραβέλη
Στις αρχές του 2008, όταν η Ελλάδα βρισκόταν σε πελάγη δημοσιονομικής ευτυχίας, ο κ. Στέφανος Μάνος χτυπούσε ένα ανησυχητικό καμπανάκι: «Από την έκθεση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος πρόσεξα ορισμένα πράγματα», έγραψε στην «Καθημερινή» (26.4.2008). «Το δημόσιο χρέος στις 31.12.2003 ήταν 168 δισ. ευρώ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 31.12.2007, έφθασε τα 216 δισ. ευρώ. Σε τέσσερα χρόνια προστέθηκαν χρέη 48 δισ. ευρώ. Τι είναι 48 δισ. ευρώ; Το 2007 το κράτος εισέπραξε από άμεσους και έμμεσους φόρους 48 δισ. ευρώ. Η αύξηση του δημοσίου χρέους τα τελευταία 4 χρόνια είναι ίση με το σύνολο των φορολογικών εσόδων του 2007».
Από την έκθεση του ίδιου διοικητή (Γιώργος Προβόπουλος) για το 2010 διαβάζουμε κάποια άλλα εξίσου ενδιαφέροντα πράγματα. Το δημόσιο χρέος στις 31.12.2008 ανέβηκε στα 261 δισ. ευρώ και στις 31.12.2009 στα 298 δισ. Πόσα άραγε από αυτά να μπόρεσε να φουσκώσει ο κ. Ανδρέας Γεωργίου, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν καν στην Ελλάδα; Να σημειώσουμε ότι ο κατηγορούμενος για παραποίηση στατιστικών στοιχείων πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ ήρθε στη χώρα κατόπιν εορτής και μνημονίου, τον Αύγουστο του 2010. Εδώ, μέσα σε μια πενταετία το κράτος σώρευσε επιπλέον χρέος 120 δισ., όταν σε ολόκληρη την ιστορία των 190 χρόνων του είχε σωρεύσει 180. Πώς να δικαιολογηθεί ένας τέτοιος λογαριασμός;
Δυστυχώς όλα στην Ελλάδα χρειάζονται επεξήγηση. Προπαντός τα αυτονόητα. Κάποιοι Δεξιοί συνοδοιπόροι του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι ο υψηλός δανεισμός των κυβερνήσεων Καραμανλή ήταν αναγκαίος για να αποπληρωθούν παλιά χρέη. Μακάρι να ήταν έτσι, διότι διά αυτής της μεθόδου θα είχαμε απλή ανακύκλωση του χρέους· όταν δανείζεσαι ένα ποσό για να αποπληρώσεις κάποιο χρέος, δεν αυξάνει το χρέος. Μπορεί να αλλάζει ο δανειστής, αλλά τα χρωστούμενα παραμένουν ανέπαφα. Ομως από τις εκθέσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος βλέπουμε ότι οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού από 48 δισ. που ήταν το 2004 φούσκωναν διαρκώς. Το 2005 έγιναν 51 δισ., το 2006 πήγαν στα 52,5 δισ., το 2007 ανήλθαν στα 58 δισ., το 2008 στα 65 δισ. και το καταστροφικό 2009 στα 78 δισ. Μέσα σε μια πενταετία ανέβηκαν 62,5%! Οι δαπάνες προσωπικού από 18 δισ. το 2004 έφτασαν τα 26,5 δισ. το 2009: 47% αύξηση σε πέντε χρόνια. Μη μιλήσουμε για τα πάρτι στην υγεία, όπου οι δαπάνες πενταπλασιάστηκαν κ.λπ.
Βεβαίως τότε ήταν η εποχή που υπήρχαν λεφτά στις αγορές. Υπήρχε η αίσθηση πως βρέθηκε η «φιλοσοφική λίθος» που μετατρέπει τα δάνεια σε χρυσάφι. Οι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί δάνειζαν με την ίδια ευκολία τους άστεγους των ΗΠΑ για να αποκτήσουν σπίτι και υπερχρεωμένες χώρες σαν την Ελλάδα. Κανείς –ούτε καν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό τον Μπαρόζο– δεν ήλεγχε τα νούμερα των δανειοληπτών. Υπήρχαν κίνητρα στα στελέχη των τραπεζών να δίνουν δάνεια· ακόμη και σε αφερέγγυους ή δυνάμει αφερέγγυους, όπως ήταν η Ελλάδα. Πάνω σε αυτό το κύμα της χρηματοοικονομικής φρενίτιδας σερφάριζε η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή και, προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές, μοίραζε τριχίλιαρα σε όποιον περνούσε από την πυρόπληκτη Ηλεία. Αλλά η πραγματικότητα εκδικείται. Oχι πάντα τους εμπρηστές, που στρίβουν διά των εκλογών. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Πηγή: Καθημερινή
