του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Οι παρεμβάσεις του κ. Κατρούγκαλου αποδεικνύουν ότι ο κ. υπουργός πολιτεύεται με τρόπο υποτιμητικό προς τους κοινωνικούς εταίρους. Παραπλανεί τους πολίτες, όταν, για παράδειγμα, ισχυρίζεται ότι «το ΔΝΤ θέλει αίμα» στα εργασιακά, αν και αντιλαμβάνομαι την πολιτικάντικη υπεραξία που επιδιώκει να κερδίσει ο προσκολληθείς στον Σύριζα νομικός, προκειμένου να παραμείνει στη θέση του.
Μόλις τις προάλλες ο κ. υπουργός, αναφερόμενος στον προσδιορισμό της κατώτατης αμοιβής, ισχυρίστηκε, αντιφάσκων, ότι οι προηγούμενοι κυβερνήτες «προετοίμαζαν εργασιακή ζούγκλα μετά το τέλος των μνημονίων». Εκτός του ότι δεν βγήκαμε από τα μνημόνια, κατ’ επιλογήν της πλειοψηφίας, είχε και έχει όμως την ευκαιρία να καταργήσει τα νομοθετήματα. Γιατί δεν το κάνει; Προτίθεται να το κάνει; Ισως, αλλά προσώρας ισχύει ότι η κυβέρνηση συμφώνησε ότι «καμία αλλαγή δεν θα γίνει στο ισχύον πλαίσιο συλλογικών διαπραγματεύσεων, προτού ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, συμπεριλαμβανομένου του άρθρου 103 του νόμου 4172/2013» (σελ. 25 της από 16.6.2016 προσθήκης στο τρίτο μνημόνιο).
Τι λέγει το άρθρο αυτό σε συνδυασμό με την αποσαφήνιση που έγινε στον νόμο 4254/2014; Ο νομοθέτης ζητεί από το κράτος να ορίζει την κατώτατη αμοιβή και ως τέτοια «νοείται μια μοναδική αξία (ποσό) αναφοράς», κάτω από την οποία οποιαδήποτε συμφωνία αμοιβής θα είναι παράνομη.
Βεβαίως το κράτος δεν είναι «ελεύθερο» να κάνει ό,τι «γουστάρει», αφού αυτό θα σήμαινε ενεργό ανάμειξη της πολιτικής σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα ρύθμισης της οικονομίας. Η κατώτατη αμοιβή θα προκύπτει κατόπιν ευρύτατης διαβούλευσης μεταξύ των κοινωνικών φορέων και μιας αντιστοίχου εύρους τεχνοκρατικής διερεύνησης από τους ερευνητικούς οργανισμούς σχετικά με τις συνθήκες και τις αντοχές της οικονομίας.
Πολλοί πιστεύουν ότι αυτή η ελάχιστη αμοιβή πρέπει να συνοδεύεται από κοινή και παγίως υπολογιζόμενη ωρίμανση ανά τριετία και σε κάθε περίπτωση μόνον για τις τρεις αρχικές τριετίες. Αυτή υπήρξε, πράγματι, η παραδοσιακή προσέγγιση και έχει αποτυπωθεί στις επί δεκαετίες συμφωνηθείσες εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Είναι επίσης αλήθεια ότι εφόσον η κατώτατη αμοιβή παραμένει ζήτημα κρατικής μέριμνας, τότε θα αποσυνδεθεί από κάθε άλλο επίδομα ή ειδικώς οριζομένη αμοιβή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να συμπεριλαμβάνουν οι διαπραγματευόμενοι τις συμβάσεις, όσα και με όποιον τρόπο θέλουν να συμφωνήσουν, επομένως και τριετίες και επιδόματα. Είναι όμως σωστό να διαχωρίζεται η ευθύνη του κράτους από εκείνην που αναλαμβάνουν οι επιχειρήσεις. Δυστυχώς δεν έχουμε, ούτε οι εργαζόμενοι ούτε οι εργοδότες, αφομοιώσει επαρκώς την πεποίθηση ότι η αμοιβή είναι θέμα αξιολόγησης, διεκδίκησης και κυρίως συμφωνίας σε περιβάλλον ελεύθερης και ανταγωνιστικής αγοράς. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι ζήτημα κομματικής, ούτε κυβερνητικής παρέμβασης!
Πηγή: Καθημερινή
