του Στέφανου Κασιμάτη
Περιμένατε μήπως ότι θα συγκινούσε την τρομερή ΠΝΟ η αναστάτωση που προκάλεσε η απεργία της στη Μυτιλήνη; Φαντάζομαι, όχι. Γνώριζαν οι κύριοι της ΠΝΟ, όπως όλοι μας, την κατάσταση στην πρωτεύουσα της νήσου που δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση από το κύμα των προσφύγων. Είτε αδιαφόρησαν, όμως, είτε έκριναν ότι η πίεση που θα έφερνε η απεργία στην κοινωνία της Μυτιλήνης, καθώς θα εμπόδιζε τη μετακίνηση προσφύγων από το νησί, συνέφερε τον σκοπό της απεργίας. Μάλλον προς τη δεύτερη εξήγηση τείνω, διότι, αφού πληροφορήθηκαν την επιδείνωση της κατάστασης στη Μυτιλήνη, δεν φρόντισαν να κάνουν μια εξαίρεση ούτε για χάρη των κατοίκων ούτε για χάρη των ταλαίπωρων προσφύγων. Ετσι είναι, αγαπητοί αναγνώστες. Σε τι διαφέρει ο κάθε Μυτιληνιός από τον κάθε πρόσφυγα; Ανθρωποι και οι δύο, συνεπώς κάνουν εξίσου για όμηροι. Οι συνδικαλιστές, ας μην ξεχνάμε, είναι προοδευτικοί και οι προοδευτικοί δεν κάνουν διακρίσεις. Ολοι οι όμηροι, γι’ αυτούς, είναι το ίδιο.
Η τακτική της ΠΝΟ, αλλά και των πάσης φύσεως οργανωμένων αγωνιστών εδώ και πολλά χρόνια, είναι πρωτόγονα απλή: δεν μπορώ να μεταφέρω την πίεση κατευθείαν στην εξουσία, άρα τη φορτώνω σε όσο το δυνατόν περισσότερους και, κατά προτίμηση, αθώους, ώστε να μεταφέρουν εκείνοι την πίεση προς την εξουσία. (Παρεμπιπτόντως, φαντάζομαι ότι η δραστικότητα της μεθόδου συνέβαλε κάπως και στην υποχώρηση του όγκου των διαδηλώσεων. Διότι, γιατί να χρειάζεται να παρελάσουν μπροστά από τη Βουλή 5.000 άνθρωποι, όταν, λ.χ., αρκούν 150 για να διακόψουν την κυκλοφορία και να κάνουν μεγαλύτερο εφέ;) Εν πάση περιπτώσει, η μέθοδος αυτή είναι μια μορφή εκβιασμού, γίνεται πολλά χρόνια και, τώρα πια, δεν αποδίδει τίποτε. Τα μεν θύματα της ταλαιπωρίας συνήθισαν τη μοίρα τους και την υφίστανται, οι δε πολιτικοί διεύρυναν αναλόγως τα όρια της αναισθησίας τους, ενώ οι συνδικαλιστές εξακολουθούν την ίδια στείρα τακτική, ίσως και αυτοί από συνήθεια.
Πώς χαρακτηρίζεται ο συγκεκριμένος «τρόπος πάλης», όπως θα έλεγε ένας προοδευτικός, αφήνω να το κρίνει ο καθένας. Θα επισημάνω, όμως, τις ομοιότητές του με την τακτική που είδαμε χθες να ακολουθεί η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους. Οταν ο πρωθυπουργός συνδέει ευθέως τη διαχείριση των προσφύγων από το ελληνικό κράτος με την προοπτική χαλάρωσης των απαιτήσεων του νέου μνημονίου, κάνει ό,τι ακριβώς και η ΠΝΟ. Χρησιμοποιεί, δηλαδή, τους πρόσφυγες ως μέσον πίεσης –ως ομήρους δηλαδή– υπέρ του δικού της συμφέροντος. Το ότι ντύνει ευπρεπώς τον εκβιασμό με γλυκερές φράσεις, του τύπου «εμείς θα κάνουμε το καθήκον μας και θα δημιουργήσουμε τις καλύτερες προϋποθέσεις ώστε αυτοί οι άνθρωποι να έχουν στέγη έστω και προσωρινή», δεν αλλάζει την ουσία του εκβιασμού ούτε τον ρόλο των προσφύγων ως ομήρων.
Αφήνω κατά μέρος τις κρίσεις για το ηθικό περιεχόμενο της διασύνδεσης προσφυγικού και μνημονίου, για να περιοριστώ σε μία επισήμανση: οι συνδικαλιστές (των ισχυρών συντεχνιών ιδίως) χρησιμοποιούν ως ομήρους τους πολίτες, ενώ η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως όμηρο την αξιοπρέπεια της χώρας ή, μάλλον, ό,τι της απέμεινε από αυτό. Αλλη μία όψη του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς…
Πηγή: Καθημερινή
