του Άγγελου Στάγκου
Απολύτως αναμενόμενες όλες αυτές οι αντιδράσεις απέναντι στην αξιολόγηση. Τη βδελύσσονται ακόμη και ως όρο οι δημόσιοι υπάλληλοι -όχι μόνον οι συνδικαλιστές που άλλωστε τους εκπροσωπούν-, δεν τη θέλουν και δεν την τολμούν υπουργοί και βουλευτές, αδιαφορεί πλήρως το σύνολο της κοινής γνώμης. Γιατί όλοι μαζί απεχθάνονται ουσιαστικά την αξιοκρατία, παρά τις πομπώδεις διατυπώσεις υπέρ της και την άφθονη γκρίνια για την έλλειψή της στη χώρα μας. Με λίγα λόγια, σχεδόν σύσσωμη η Ελλάδα, με εξαίρεση τη θλιβερή μειοψηφία όσων αντιλαμβάνονται τις συνέπειες και των άλλων που έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, δεν θέλει την αξιολόγηση, άρα δεν θέλει και την αξιοκρατία, αφού η πρώτη είναι προϋπόθεση της δεύτερης.
Ειδικά οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν δίκιο να αντιδρούν, καθώς η έννοια της αξιολόγησης δεν εισάγεται για πρώτη φορά στο ελληνικό Δημόσιο.
Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχουν τα περίφημα «φύλλα ποιότητας» που βεβαίως αποτελούν τρόπο αξιολόγησης των υπαλλήλων. Και είναι γνωστό ότι όλοι οι υπάλληλοι είχαν άριστα φύλλα ποιότητας. Από τον πρώτο ώς τον τελευταίο. Με τέτοιο… άριστο προσωπικό, αλλού πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες για τις όποιες αρρυθμίες, ανικανότητες, διαφθορές, γραφειοκρατίες και άλλες ασθένειες ταλανίζουν το ελληνικό κράτος. Να αναζητηθούν στους πολιτικούς, στους πολίτες, στους τροϊκανούς, στους Ευρωπαίους, αλλά όχι στους υπαλλήλους. Και σίγουρα πάντως δεν χρειάζονται νέα αξιολόγηση.
Αλλά, εδώ που τα λέμε, πού αλλού γίνεται αξιολόγηση στην ελληνική επικράτεια; Μήπως γίνεται στα σχολεία; Ακόμη και τα πρότυπα σχολεία φροντίσαμε να τα καταργήσουμε στο παρελθόν για να μην ξεχωρίζει κανείς, και η προσπάθεια είναι να περνούν όλοι τις τάξεις και, αν προκύψει πρόβλημα, σπεύδει η πολιτική ηγεσία να μπουρδουκλώσει τις βαθμολογίες για να μην αποτυγχάνει κανείς. Γνωστοί επίσης οι ανυποχώρητοι αγώνες της ΟΛΜΕ κατά της αξιολόγησης. Μήπως όμως γίνεται στα πανεπιστήμια; Ούτε και εκεί, κρίνοντας από την είσοδο φοιτητών με βαθμούς κάτω του δέκα, τα εξάμηνα που κερδίζονται διαδικαστικά, τις ελεύθερες μετεγγραφές, τις επιστημονικές επιδόσεις μεγάλου μέρους τους διδακτικού προσωπικού και γενικά την κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτά. Μήπως στον στρατό ή στα σώματα ασφαλείας; Ασφαλώς ούτε εκεί.
Το αβίαστο συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι πουθενά δεν γίνεται αξιολόγηση και γι’ αυτό δεν υπάρχει και αξιοκρατία. Επομένως, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός για να την επιβάλλουμε στο Δημόσιο; Αφού το σύνθημα που αντηχεί σε όλη την Ελλάδα είναι «ισοπέδωση προς τα κάτω». Εξάλλου, και ο Αλέξης Τσίπρας τονίζει ότι η κυβέρνηση προωθεί την αξιολόγηση για να διώξει τους υπαλλήλους που δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις της. Και μην πει κανείς ότι δεν έχει ακούσει τη θεωρία ότι ο δημόσιος υπάλληλος βρίσκεται εκεί για να ασκεί την προσωπική του πολιτική…
Πηγή: Καθημερινή
