Του Κώστα Λεονταρίδη
Σε οκτώ χρόνια συμπληρώνονται δύο αιώνες από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Το «πώς» θα είναι η χώρα και οι κάτοικοί της το 2021 είναι ερώτημα για ευφάνταστους λύτες. Αυτά τα 200 χρόνια, τα κεφάλαια της ιστορίας που γράφτηκαν στον τόπο που μεγάλωνε ήταν σύνθετα και πολυαίμακτα. Τις σελίδες δόξας ακολουθούσαν σελίδες ταπείνωσης. Και το αντίθετο. Το εθνικό ευαγγέλιο του νεοπαγούς κράτους ήταν η αρχαία κιβωτός κι αυτό πλημμύριζε με περηφάνια τους Ελληνες· κάποιες φορές σε βαθμό υπερφίαλης αυτοπεποίθησης. Διαχρονικό χαρακτηριστικό; Η αντιμετώπιση των ξένων ως λαών κατώτερων και η ενοχοποίηση «εξωγενών» παραγόντων για τα δεινά μας. Παράλληλα, πλην ελάχιστων, διακριτών χρονικά εξαιρέσεων, στο εσωτερικό κυριαρχούσε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα, η αδυναμία συνεννόησης και για τα στοιχειώδη ήταν ο κανόνας.
Φτωχός και ταραγμένος τόπος, έδιωχνε τα παιδιά του. Τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα καταγράφηκαν μαζικά μεταναστευτικά κύματα. ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία οι βασικοί προορισμοί. Αλλοι έφυγαν μετά τον Εμφύλιο. Και μετά, τέλη δεκαετίας του ’50 και αρχές δεκαετίας του ’60, νέο ανθρωπομάνι όδευε προς Γερμανία, Βέλγιο, Σουηδία κ.ά. Το τελευταίο κύμα που βρίσκεται σε εξέλιξη -το αποτελούν κυρίως νέοι με υψηλό προσοντολόγιο- ήταν το πιο απρόβλεπτο, καθώς προηγήθηκαν χρόνια χαυνωτικής ευμάρειας και κομπορρημοσύνης. Εκλεισε βλέπετε και η απορροφητική χοάνη του Δημοσίου, επί δεκαετίες αχόρταγη, το σίγουρο αποκούμπι του «βρέξει-χιονίσει, μισθός θα πέφτει». Το Δημόσιο που το βάφτισαν «όνειρο» και που την πίτα του έκοβαν πολιτικοί και κομματάρχες μοιράζοντας κομμάτια στους πελάτες τους. Το Δημόσιο που από τη νηπιακή του ηλικία και σε όλες τις κατοπινές εκδοχές ήταν για τους μεν και τους δε «μια κάποια λύσις»· η λειτουργία και τα ανακλαστικά μιας ολόκληρης χώρας καθρεφτίζονταν στην ποιότητα του Δημοσίου της. Εξαγριωνόμαστε με αυτούς που προσλήφθηκαν ρουσφετολογικά και κορόιδευαν την κοινωνία, αφαιμάσσοντας τον κρατικό κορβανά. Αλλά είμαστε τόσο θυμωμένοι, που παραβλέπουμε ότι οι «λουφαδόροι», οι υπεράριθμοι, τα «κομματόσκυλα», προσλήφθηκαν με φαρδιές-πλατιές υπογραφές πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής, με εκτόπισμα και βροντερή φωνή. Σαν γρήγορα δεν τους ξεχάσαμε τους τσελεμεντέδες των «τακτοποιήσεων» που σήμερα οραματίζονται συνωστιζόμενοι κι αυτοί μια νέα Ελλάδα;
Τα συνόψισε όλα στη συνάδελφο Μαργαρίτα Πουρνάρα (φύλλο περασμένης Κυριακής) ο κ. Γκάρι Μπανκς, πρύτανης της Σχολής Διακυβέρνησης Αυστραλίας-Νέας Ζηλανδίας. «Οι κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν, όμως το ανθρώπινο κεφάλαιο που εργάζεται στο Δημόσιο παραμένει και χαίρει της εκτίμησης των πολιτών. Υπάρχουν εντιμότητα, διαφάνεια, αποτελεσματικότητα. Η δημόσια διοίκηση είναι σεβαστή γιατί κάνει τη δουλειά της. Λύνει προβλήματα». Είναι βέβαιο. Κάποτε θα τους φθάσουμε. Οι Αυστραλοί δεν έχουν το δικό μας παρελθόν.
Πηγή: Καθημερινή
