1. Είναι αθεράπευτη εκτός από θάνατο ο οποίος τα θεραπεύει όλα. Νόμιζες αρχικά, πριν δεκαετίες, πως η ασυναρτησία και προβλέψιμη αρνητικότητα του γελοίου λιμοκοντόρου κ. Αλέξη θα ήταν πηγή γέλιου. Και ήταν για λίγο. Μα πριν περάσει έτος όλες οι αστοχίες, όλες οι δυστυχίες που επισώρευσε στην πλάτη των Ελλήνων (δημοψήφισμα, κωλοτούμπες, κάπιταλ κοντρόλς, νέο μνημόνιο, μερκελικός έρωτας κ.λπ.) χάρη στην ανικανότητά του, το γύρισαν σε πηγή αηδίας.
Αποκάλεσε από τη μακαρίως κοιμωμένη ΔΕΘ (όπου και ο Μητσοτάκης ως Έλλην πολιτικάντης θεώρησε επιβεβλημένο να πάει και ας μην υπήρχε Έκθεση) τον Μητσοτάκη «μεγαλύτερο απατεώνα»! Κι έτσι κέρδισε ακόμα μια πρωτιά στην ανισόρροπη ανευθυνότητα και ψευδολογία του. Κανείς πολιτικάντης, ούτε ο θρυλικός πλέον Μαυρογιαλούρος του κινηματογράφου μας, δεν αντέστρεψε την κοινή πραγματικότητα όσο ο αλόγιστος Αλέξης.
2. Λίγο αργότερα, αδράχνοντας σαν ατροφικό αρπακτικό το σχετικά συνετό διάγγελμα του πρωθυπουργού (24.9) για την ανάγκη τήρησης μέτρων προφύλαξης εκ μέρους των πολιτών, το (παρ)ερμήνευσε ως μήνυμα – απειλή – κατηγορία προς τον λαό «αν χάσουμε τη μάχη [με τον Κορωνοϊό] θα φταίτε εσείς»!
Ο Μητσοτάκης πολύ ορθά είπε πως ή θα έχουμε αυτοπροστασία ή καραντίνα – με όλες τις συνέπειες και για την ελεύθερη μετακίνηση και συγκέντρωση και για την οικονομία (έστω και αν υπάρχουν αποθέματα για την ανακούφιση και τόνωσή της).
Δεν είναι αφέλεια ή απλούστευση ο τσιπρικός σχολιασμός: είναι η εγγενής ανωριμότητα και αμορφωσιά που χαρακτηρίζει ακόμα και γιατρούς (όπως Πολάκης κ.λπ.) και καθηγητές (όπως Μπαλτάς κ.λπ.) του Σύριζα.
Αυτή δε η ανωριμότητα είναι υπαίτια για τη βαθιά ρωγμή στη νοοτροπία και ψυχοσύνθεση του τσιπρισμού που προβάλλει το απωθητικό ανακάτεμα εγωιστικής εξουσιολαγνείας, μαρξιστικού ουτοπισμού, συναισθηματικού ψευτο-ανθρωπισμού και δημοκρατικής διαφθοράς.
3. Άστραψαν πάλι για λίγο τα μαχαίρια για να ξαναμπούν στα ξεθωριασμένα θηκάρια τους. Μα και τα μαχαίρια στομωμένα είναι και τινάζουν σκουριά από την αχρησία.
Ο καλός μας και συμπαθέστατος Τσακαλώτος ξεσπάθωσε για μια ακόμα φορά κι έσεισε το σπαθί του κατά του Αφέντη Αλέξη δηλώνοντας (πολύ ορθά) πως δεν είναι όλοι οι Δεξιοί/Νεοδημοκράτες/νέο-φιλελεύθεροι «απατεώνες».
Αυτό δεν άρεσε στον μεγάλο Αλέξη διότι τον υπέσκαπτε. Ο Αλέξης, παρά τους νοητικούς περιορισμούς αντιληπτικότητας, κατάλαβε πως ο υποτακτικός Τσακαλώτος σήκωνε κεφάλι και σπαθί απειλώντας τον – όχι μόνο για τη συγκεκριμένη ανοησία (μεγαλύτερος απατεώνας ο Μητσοτάκης) μα για τη γενικότερη ανικανότητά του.
Αλλά το πρόβλημα εδώ δεν είναι ο Αλέξης. Ο Τσίπρας είναι Τσίπρας και Τσίπρας θα μείνει – όποιος και όσο και αν τον πλύνει.
Ο Τσακαλώτος όμως έχει περγαμηνές από βρετανικά ινστιτούτα ολκής και δείχνει κάποια Αριστεροσύνη όταν σκέφτεται κι εκφράζεται ως Τσακαλώτος και όχι τσιράκι του Τσίπρα.
Ίσως να φταίει και η ελλιπής γνώση του της Ελληνικής που τον κάνει να μοιάζει αθώος και αφελής έφηβος.
Πώς ανέχεται, όμως, να υπηρετεί ένα κούτσουρο κυνισμού σαν τον Τσίπρα;
Χιούμορ και γέλιο δεν χαρίζει πια η συριζαϊκή σχιζοφρένεια. Ούτε καν η κ. Τζάκρη με τα «διεθνιστικά» της!
