Μιχάλης Τσιντσίνης
Νάτο. Το βλέπουν να έρχεται. Κάποιοι νιώθουν ήδη τη σκιά του. Αισθάνονται ότι μετά την πανδημία έρχεται το αυταρχικό κράτος.
Κάποιοι βλέπουν εφιάλτες για νέο Λεβιάθαν. Αλλά δεν είδαν τον αστυνομικό που, αντί να εφαρμόσει τον νόμο, κατέβασε τη μάσκα του για να φιλήσει τον σταυρό. Δεν βλέπουν την πολιτεία που, στο πρόσωπο του αστυνομικού, έσκυψε το κεφάλι για να δεχθεί τον ιεροψεκασμό. Μπορεί στ’ αλήθεια να φοβάται κανείς ένα τέτοιο κράτος; Eνα κράτος που σκύβει στις οργανωμένες παρορμήσεις ανυπακοής, είτε κραδαίνουν σφυροδρέπανο, είτε αγιαστούρα;
Τα φετινά Θεοφάνια φώτισαν τη ροπή της αιρετής εξουσίας να αυτοακυρώνεται κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπη με φορείς ντε φάκτο δύναμης – κάθε φορά που ένα δόγμα, ένα περιθωριακό κόμμα, ή ακόμη και μια ποδοσφαιρική ομάδα αξιώνει αυτονομία ως πόλος απρόσβλητης εκλογικής ισχύος.
Τα φετινά Θεοφάνια έδειξαν ξανά ότι η πολιτική δεν εμπιστεύεται ούτε τους πολίτες, ούτε τον εαυτό της. Οι πολίτες λογίζονται ως ποίμνιο – ως αδαής μάζα που καθοδηγείται αγεληδόν. Στην προκειμένη περίπτωση οι «πιστοί» αντιμετωπίστηκαν ως μονολιθικό υποκείμενο που αντιδρά ομοιόμορφα, σαν κοπάδι κουφό σε λογικά επιχειρήματα – ανίκανο να υπολογίσει ακόμη και τον υγειονομικό κίνδυνο.
Η πολιτική δεν πιστεύει ούτε στον εαυτό της. Η κυβέρνηση επέβαλε το περασμένο Σάββατο αυστηρό lockdown, διακηρύσσοντας ως προτεραιότητά της το άνοιγμα των σχολείων. Τρεις ημέρες αργότερα, χωρίς καν επιστημονική επίφαση, δήλωσε αδύναμη να υπηρετήσει τις προτεραιότητες που η ίδια είχε θέσει, αίροντας τα δικά της μέτρα. Καταπατώντας τον δικό της ορισμό του δημοσίου συμφέροντος.
Μια μονοκομματική κυβέρνηση με άνετη και συμπαγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία· μια κυβέρνηση χωρίς αντίπαλο, ευνοημένη από το διαρκές βραχυκύκλωμα μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης εγκλωβισμένης στις αντιφάσεις της· αυτή η κυβέρνηση δεν θεώρησε εαυτήν αρκετά νομιμοποιημένη ώστε να αντισταθεί στο ανάθεμα της ιεραρχίας.
Αυτή η ρωμαλέα κυβέρνηση, που θαυμάζει το είδωλό της στον καθρέφτη των δημοσκοπήσεων, εκτίμησε ότι δεν έχει εντολή να υπερασπιστεί τη δημόσια υγεία –και την παιδεία– έναντι μιας τελετουργικής ρουτίνας.
Αν ήθελε κανείς να γίνει πιο κυνικός, θα έλεγε ότι η κυβέρνηση προτίμησε να κατευνάσει την εκλογικά δραστική δυσαρέσκεια μιας γερασμένης μειοψηφίας, παρά να εξασφαλίσει τους υγειονομικούς όρους που η ίδια έθεσε για την επιστροφή των παιδιών στην εκπαιδευτική κανονικότητα.
Ολοκληρώνεται έτσι ο ηθικοπολιτικός κύκλος της επικρατούσας διακομματικής κουλτούρας, που, όπως επενδύει στις συντάξεις εις βάρος της εργασίας, έτσι πριμοδοτεί και τη λατρεία διακινδυνεύοντας την Παιδεία.
Σε αυτή τη δημοκρατία, μπορεί κάποτε να επικρατούν το ράσο, η οπαδική φανέλα ή το αμπέχονο. Μπορεί η εξουσία να είναι τόσο διάσπαρτη, που να μην ξέρουμε ακριβώς ποιος κυβερνά. Ξέρουμε όμως ποιος αρνείται ενίοτε να κυβερνήσει.
Πηγή: Καθημερινή
– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
