Τασούλα Καραϊσκάκη
Το στυλ στην πολιτική έχει δύναμη. Ισως και μεγαλύτερη από την πολιτική πρακτική ως προς τη μετάδοση μηνυμάτων. Και δεν μιλάμε τόσο για τις αξιοπρόσεκτες γόβες που έφερε η κ. Μπέτυ Μπαζιάνα κατά την επίσκεψή της στην οικία Πενς, αν και πάντα, εντόνως, σχολιάζονται οι ενδυματολογικές επιλογές των πρώτων κυριών, όπως συνέβη με την κ. Μπριζίτ Τορνιέ στην Αθήνα, τις εσπαντρίγιες της στην Ακρόπολη και το κόκκινο-φωτιά ένδυμα στο Προεδρικό Μέγαρο. Είναι παράμετροι με αναμφισβήτητο πολιτικό συμβολισμό, που όμως αφορούν μιαν άλλη πλευρά της ακατάλυτης φύσης της ηγεσίας, τον μυθικό χαρακτήρα εμφανών και αφανών τελετουργιών· ελκυστικός αφρός της επικαιρότητας, με τον οποίο από την εποχή της ελέω Θεού βασιλείας τέρπεται το φιλοθεάμον κοινό. Απαξ στην κορυφή, υπεισέρχεται κανείς σε εκείνη τη σύγχρονη κιβωτό όπου διατηρούνται οι «φυλές» του είδους των ηγετών, οι οποίοι ανάλογα με το περιεχόμενο της δημόσιας συζήτησης υψώνονται σε «θεοί» ή μετατρέπονται σε «αντικείμενα». Αναφερόμαστε στις πρωθυπουργικές σημειολογικές επιλογές που επιχειρούν π.χ. να αναχαιτίσουν τη μετατόπιση προς τον συμβιβασμό. Ο κ. Τσίπρας ούτε στον Λευκό Οίκο εγκατέλειψε την πινελιά επαναστατικότητας και αριστερής προσέγγισης στα πράγματα, παραλείποντας τον λαιμοδέτη. Μια «σημαία» σηκωμένη πίσω από την πλάτη, που μοιάζει να επιχειρεί να πει στο εκλογικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ: μη δίνετε σημασία στις αβροφροσύνες εκατέρωθεν, στη συμφωνία για τα F-16 και τα 2,4 δισ., στις αόριστες υποσχέσεις για επενδύσεις και στην παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, παραμένω αντιμνημονιακός και αντιαμερικανός.
Ο Ελληνας πρωθυπουργός συνεχίζει να μετατρέπει –για χάρη των ψηφοφόρων του– τον ανορθολογικό ψευδαισθησιακό, παρακινδυνευμένο από τη ρίζα του, τρόπο πολιτικής επιβίωσης σε ανδραγάθημα, τη σχιζοφρενική ταυτόχρονη διατήρηση δύο ρόλων σε αντίφαση που περισώζει. Σαν να λέει, μην ανησυχείτε, η αριστερή πίστη εντός μου επαγρυπνά. Και ξαναγλιστρά στο οικείο δίπολο, προσφέροντας ως ανανέωση μόνο τον κουρασμένο μορφασμό των ελπίδων. Είναι αλήθεια ότι ένας πολιτικός «πολιτισμός» ζει αρκετό χρόνο και μετά το γέρμα του, όχι μόνο εμποδίζοντας μια αληθινή εκτίναξη, αλλά και αφαιρώντας από την κοινωνία το μέτρο, την ικανότητά της να διαμορφώνει με καθαρό βλέμμα μια ψύχραιμη άποψη.
Πηγή: Καθημερινή
