Συνοπτική παρουσίαση άρθρου στη Βρετανική Guardian
από τη Μούσα
Ο φόρος επί της αξίας της γης, ανεξάρτητα από το τι βρίσκεται πάνω σε αυτή, ενθαρρύνει, στα πολεοδομικά πλαίσια, την αποτελεσματική χρήση της.
Όλοι οι πρωθυπουργοί της Αγγλίας, κατά καιρούς συμφωνούν ότι χρειάζεται να χτίζονται περισσότερες κατοικίες, θεωρώντας ότι είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για την ενίσχυση της υποδομής της χώρας και την δημιουργία θέσεων εργασίας.
Τα αφεντικά των κατασκευαστικών εταιριών όμως, τονίζουν «την ανάγκη για ελαφρύτερους φόρους, την αλλαγή του τέλους χαρτοσήμου, την απεμπλοκή της πολιτικής από τον πολεοδομικό σχεδιασμό και την ανάγκη δημοσίων επενδύσεων για κινηθεί ο κατασκευαστικός κλάδος». Και όλα αυτά από μια βιομηχανία που πρέπει να απαξιωθεί, όσο και οι τράπεζες, για τον ρόλο που έπαιξε στην οικονομική κρίση.
Στη πραγματικότητα, αν οι κατασκευαστικές εταιρίες έβλεπαν κάποιο κέρδος στη κατασκευή σήμερα, θα ξεφύτρωναν σπίτια παντού στη χώρα. Αντίθετα, κάθονται απλώς πάνω σε χιλιάδες εκτάρια γης, έχοντας έτοιμο το σχεδιασμό και έχοντας αναχρηματοδοτήσει τα χρέη τους.
Αυτό που πραγματικά χρειάζονται είναι μια φορολογική μεταρρύθμιση που θα κάνει ασύμφορη τη μη χρήση γης.
Ο φόρος επί της αξίας της γης (γεωφορολόγηση), ανεξάρτητα από το τι βρίσκεται πάνω σε αυτή, θα ενθάρρυνε την αποτελεσματικότερη χρήση της γης, στα πολεοδομικά πλαίσια και τα περιβαλλοντικά δεδομένα. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτός ο φόρος θα μειώσει την αξία της γης, κι γι αυτό το Ίδρυμα Joseph Rowntree προτείνει μεταβατικές ρυθμίσεις.
Αντί να μεταρρυθμιστεί και να επεκταθεί ο δημοτικός φόρος, θα μπορούσε εναλλακτικά να εφαρμοστεί η γεωφορολόγηση σε χαμηλό επίπεδο, με αρκετές εξαιρέσεις (για ηλικιωμένους που κατοικούν μόνοι τους σε μεγάλες εκτάσεις, για παράδειγμα), και να υπάρξουν στη συνέχεια οριακές αυξήσεις. Μια άλλη πρόταση είναι να φορολογηθεί αρχικά η γη πάνω στην οποία αναπτύσσεται η κατασκευή. Ένας συνολικότερος φόρος επί της αξίας της γης θα αντισταθμίζονταν από τις μειώσεις του φόρου εισοδήματος και την συνολική απαλλαγή του φόρου χαρτοσήμου (στις αγοραπωλησίες ακινήτων) και των κεφαλαιουχικών κερδών, πράγμα που τελικά θα ενθάρρυνε τις πωλήσεις περαιτέρω. Ο ΟΟΣΑ υποστηρίζει ότι η στροφή από τον φόρο εισοδήματος στον φόρο εδαφικής περιουσίας έχει το πλεονέκτημα ότι αποθαρρύνει τη συσσώρευση πλούτου εις βάρος της εργασίας.
Το βασικό κόστος σε ένα τέτοιο σχέδιο θα ήταν ο στρατός από εκτιμητές που θα διασχίσουν όλη τη χώρα ώστε να αξιολογηθεί το ύψος του φόρου. Αυτό όμως είναι μικρό έξοδο σε σχέση με τα οφέλη.
Το Ίδρυμα Joseph Rowntree λέει ότι: «Καθώς ο Πρωθυπουργός συνεδριάζει με το κόμμα του και επιλέγει τον νέο Υπουργό Χωροταξίας, τώρα είναι η στιγμή να διορθωθούν τα βασικά προβλήματα στην αγορά κατοικίας. Χρειάζεται τεράστιο πολιτικό θάρρος για να το κατορθώσει – αλλά δεν μπορούμε να αφήσουμε τον λαό ή την οικονομία μας εκτεθειμένη, χωρίς βοήθεια στο αβέβαιο οικιστικό μας σύστημα».
Ενώ οι συνηθισμένες οικογένειες θα κερδίσουν από τον φόρο επί της αξίας της γης, τα παλιότερα μεσαίου εισοδήματος νοικοκυριά θα τρομάξουν, γιατί εκείνοι είναι που είχαν τεράστιο κέρδος από την ραγδαία αύξηση της τιμής των ακινήτων της τελευταίας εικοσαετίας. Για κάποιους θα αποδειχθεί ένα επί πλέον βάρος. Αλλά τα παιδιά τους θα αντέξουν ευκολότερα το κόστος αγοράς σπιτιού.
Πηγή: theGuardian
