1. Ως τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ευρωπαϊκές δυνάμεις ανταγωνίζονταν (σπανιότερα συνεργάζονταν) για το μοίρασμα της Αφρικής και της Ασίας. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο οι πρώην αποικίες ανεξαρτητοποιήθηκαν σταδιακά ενώ οι ΗΠΑ άρχισαν τη νέο-ιμπεριαλιστική πολιτική τους με χρηματοδοτήσεις, συμφωνίες συνεργασίας και, κυρίως, οικονομικής διείσδυσης μέσω πολυεθνικών κι εκμετάλλευσης φυσικών πόρων (όπως παλιά οι Ευρωπαίοι). Παντού δε πουλούσαν δήθεν χριστιανική ηθική και θρησκεία και «δημοκρατία» που όμως γινόταν δικτατορία, ιδίως στις μπανανίες της Αφρικής όπου ο Άρχοντας ήταν πολυεκατομμυριούχος ενώ ο κοσμάκης πεινούσε – και πέθαινε κατά χιλιάδες.
Μετά οι Δυτικοί συνήλθαν κάπως και μέσω διαφόρων οργανισμών συνέχισαν να πατρονάρουν (και να εκμεταλλεύονται) τις ανεξάρτητες χώρες που ήθελαν και δεν ήθελαν να είναι «δημοκρατίες».
2. Όταν η Κίνα γλίστρησε απαλά στην Αφρική στα μέσα της δεκαετίας 1990, οι Δυτικοί δεν την πήραν καθόλου σοβαρά. Όταν πια συνειδητοποίησαν κάπως πως η Κίνα δεν αστειευόταν, ήταν αργά. Διότι τότε είχε εισδύσει πολύ αποτελεσματικά!
Τώρα οι Δυτικοί έχουν επιδοθεί στην γνωστή προπαγάνδα τους περί κινέζικης αποικιοκρατίας κι εκμετάλλευσης – ενώ οι Κινέζοι κάνουν μια θαυμάσια δουλειά κερδίζοντας χρήματα και πολιτικά οφέλη καθώς με τεράστια έργα υποδομών, πολύ ορατά και χειροπιαστά, ανυψώνουν το επίπεδο των χωρών.
Ακόμα και στην «ανθρωπιστική» τους περίοδο οι Δυτικοί έδιναν ψωραλέα «βοήθεια» και δάνεια (πάντα με ανταλλάγματα) και «δημοκρατικές» κορδελίτσες. Για τον «εκδημοκρατισμό» προωθούσαν οικουμενική ψηφοφορία, δικαιώματα γυναικών και γκέι και άλλες «δημοκρατικές» απόψεις για τις οποίες οι Αφρικανοί δεν νοιάζονταν πολύ.
3. Οι Κινέζοι ήρθαν ως επιχειρηματίες και πουλούσαν σε συμπεφωνημένες τιμές δρόμους, σιδηροδρόμους, γεφύρια και παρόμοια. Δεν τους ενδιαφέρουν πολύ τα εσωτερικά πολιτικά της χώρας – και καθόλου «δημοκρατικές διαδικασίες». Όποιος πολιτικός έχει τα ηνία (όποιο κόμμα, ή όποια φυλή) οι Κινέζοι κλείνουν δουλειές.
Πριν χρόνια, οι Δυτικοί επέβαλαν κυρώσεις στη Zimbabwe. Αυτές όντως έπληξαν τη χώρα και τον λαό. Δεν έπληξαν καθόλου τον Mugabe και τους συνεργάτες του, οι οποίοι όλοι πλούτισαν!
Οι Κινέζοι δεν επιβάλλουν κυρώσεις (για την ώρα). Έχουν ξεκάθαρους στόχους στο εμπόριο, σε αναπτυξιακά έργα και διπλωματία. Δεν προσφέρουν βοήθεια ή φιλανθρωπία στις αφρικανικές χώρες ούτε τις καταναγκάζουν.
Κάνουν το εμπόριο, κατασκευάζουν τις υποδομές και θέλουν ορισμένους φυσικούς πόρους για αντάλλαγμα, πόρους που χρειάζονται για την ανάπτυξη της δικής τους οικονομίας. (Θα ήταν λάθος βέβαια να νομίσουμε πως όλα είναι αθώα, δίχως συμφεροντολογία. Ήδη μερικοί βλέπουν τους Κινέζους να ενθαρρύνουν ταραχές ανάμεσα σε φυλές στη Νότιο Αφρική και Ναμίμπια.)
4. Τους Κινέζους τους ενδιαφέρει πολύ να αναπτυχθούν οι οικονομίες της Αφρικής. Διότι θα υπάρξει κάποιος αντίκτυπος στη δική τους οικονομία.
Καθώς οι χώρες αναπτύσσονται και συνεπώς λιγοστεύουν οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί και εμφύλιες συγκρούσεις, εξ ανάγκης αυξάνεται κι ενισχύεται η Μεσαία Τάξη με μεγαλύτερα εισοδήματα.
Έτσι δημιουργείται μια νέα ευρεία αγορά για κινέζικα προϊόντα.
Καθώς δε οι συναλλαγές αυξάνονται μεταξύ Κίνας και Αφρικής αυξάνεται και ο αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ Κινέζων και Αφρικανών.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει άρθρα της Dambisa Moyo που είναι μια από τις κορυφαίες οικονομικές αναλύτριες της Αφρικής. Επίσης, τη CNBC-Africa.
Επαναλαμβάνω ότι θα ήταν λάθος να νομίσουμε πως οι Κινέζοι είναι αθώοι, γενναιόδωροι φιλάνθρωποι. Για την ώρα παίζουν το παιχνίδι πιο έξυπνα – καθώς οι Δυτικοί πληρώνουν για παρελθοντικές αμαρτίες. Και σίγουρα δεν θα αργήσουν να παρουσιάζονται και κινέζικες αμαρτίες εδώ κι εκεί.
