Σάκης Μουμτζής
Η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ ιστορικά είναι εκπαιδευμένες να βαδίζουν τον μοναχικό δρόμο της εθνικής επιβίωσης.
Επάνω σε αυτό το υπαρξιακό ζήτημα δεν χωρούν διαπραγματεύσεις, συμβιβασμοί, δεύτερες σκέψεις. Τι να συζητήσει και τι να διαπραγματευθεί ένα κράτος που μέχρι πρότινος περιβαλλόταν από πολλαπλάσιους εχθρούς, που επεδίωκαν την εξαφάνισή του από τον χάρτη; Αυτό που προείχε ήταν να συνεχίσει να υπάρχει. Και πρωτίστως, όλοι οι ηγέτες του Ισραήλ κατανόησαν ότι σε αυτή την πορεία πρώτα θα έπρεπε να πείσουν για την αποφασιστικότητα και την αποτελεσματικότητά τους, και ακολούθως να αναζητήσουν φίλους και συμμάχους.
Ετσι, στον πόλεμο των 6 ημερών, τον Ιούνιο του 1967, χτύπησαν προληπτικά τις γειτονικές αραβικές χώρες που ήταν έτοιμες να εισβάλουν στο Ισραήλ, αλλά αυτό το νικηφόρο χτύπημα οδήγησε ακολούθως στη διπλωματική του απομόνωση.
Το ίδιο συνέβη όταν, 14 χρόνια μετά, βομβάρδισε τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ, ενώ δεν δίστασε το καλοκαίρι του 1982 να εισβάλει στον Λίβανο και να καταλάβει ακόμη και τη Βηρυτό, διότι αυτά έπρεπε να γίνουν για την ασφάλειά του.
Συνεπώς, μια ηγεσία διαπαιδαγωγημένη με την αντίληψη πως αυτή αποκλειστικά αποφασίζει τον τρόπο με τον οποίο θα υπερασπιστεί τη χώρα της, είναι απολύτως λογικό να κλείνει τα αυτιά της σε συμβουλές και υποδείξεις ακόμη και φίλων της. Ετσι λειτουργούν και συμπεριφέρονται τα κράτη που θέλουν να τα φοβούνται και να τα σέβονται.
Μετά το τρομακτικό πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου, ουδείς διανοήθηκε να υποδείξει στις ΗΠΑ πώς θα αντιμετωπίσουν την ισλαμιστική απειλή. Ουδείς από τους φίλους και συμμάχους διαμαρτυρήθηκε για τους βομβαρδισμούς στο Αφγανιστάν, για την εισβολή στο Ιράκ ή για τον φόνο του Οσάμα μπιν Λάντεν. Ουδείς διανοήθηκε να συμβουλεύσει τον Αμερικανό πρόεδρο τα αντίποινα να διακρίνονται για την αναλογικότητά τους. Γιατί; Διότι όλοι αντιλήφθηκαν ότι το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου συνιστούσε υπαρξιακή απειλή για τις ΗΠΑ και έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Ανάλογο χτύπημα για το Ισραήλ ήταν τα όσα συνέβησαν την 7η Οκτωβρίου. Ετσι προσλήφθηκαν από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του και από τους πολίτες, αν κρίνω από το μέγεθος της κινητοποίησης. Αρα και η αντίδραση θα είχε όλα τα χαρακτηριστικά και, κυρίως, την ένταση για να εξουδετερωθεί άπαξ διά παντός η δυνατότητα να επαναληφθεί παρόμοιο τρομοκρατικό χτύπημα.
Προς τι, λοιπόν, η υποκριτική επίκληση της αναλογικής αντίδρασης; Γιατί η «ευαίσθητη» διεθνής κοινή γνώμη αγνοεί πως οι τρομοκράτες της Χαμάς διακηρύσσουν ότι θα επαναλάβουν παρόμοιο χτύπημα; Και τι πιστεύουν οι πανεπιστημιακοί των ΗΠΑ; Πως το Ισραήλ θα χαράξει τη στρατηγική του με βάση τις εσωκομματικές ισορροπίες του Δημοκρατικού Κόμματος; Από το 1948, το Ισραήλ έχει μάθει να βαδίζει μόνο του, επάνω σε έναν σταθερό άξονα: την επιβίωσή του.
Πηγή: Καθημερινή
