1. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά πως δεν υπήρξε Παλαιστίνη πριν τη Βρετανική επικυριαρχία (mandate στον χάρτη) της περιοχής που συμπεριελάμβανε τότε, μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, και την Ιορδανία. Η λέξη προέρχεται από τους αρχαίους «Φιλισταίους» και είναι άγνωστη στο Κοράνι και άλλες αραβικές Γραφές.
Στη Βόρειο Αμερική εδώ και 2 αιώνες τουλάχιστον υπάρχουν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και το Μεξικό. Μα κανείς δεν ισχυρίζεται πως υπάρχει Βορειο-Αμερικανική χώρα – κράτος με σημαία και δικό του εθνικό ύμνο.
Ομοίως στις ΗΠΑ και στον Καναδά υπήρχαν (και υπάρχουν) τα έθνη των ντόπιων ερυθρόδερμων (Απάτσι, Ναβάχο κλπ) μα δεν υπήρξε ποτέ κράτος Ερυθρόδερμων.
Το ζήτημα το έχω εξετάσει διεξοδικά σε προηγούμενα άρθρα. Κανονικά ο όρος Παλαιστίνη καλύπτει την έκταση Ιορδανίας, Ισραήλ και Γάζας. Εδώ ανέκαθεν ζούσαν Εβραίοι, Άραβες μουσουλμάνοι και χριστιανοί – όλοι Παλαιστίνιοι.
Στον χάρτη η περιοχή σε κίτρινο και λευκό είναι η Βρετανική Παλαιστίνη που διαιρέθηκε στην Ιορδανία (με τη Δυτική Όχθη, που δεν φαίνεται) και το Ισραήλ (Jewish Palestine με τη Γάζα, που επίσης δεν φαίνεται). Τότε, το 1922, τα Υψώματα Γκολάν είχαν δοθεί στους Εβραίους εξαρχής!
2. Ας αφήσουμε κατά μέρος τους χριστιανούς που δεν διεκδικούν τίποτα παρά μόνο ελεύθερη πρόσβαση στους δικούς τους Αγίους Τόπους.
Εβραίοι ζούσαν εδώ από το 1000 πκε και περισσότερο. Υπήρχαν και άλλοι λαοί (όπως οι Φιλισταίοι Χαναανίτες κλπ) που έγιναν Εβραίοι και αργότερα Μωαμεθανοί Άραβες. Οι παλαιές θρησκείες εξαφανίστηκαν. Έμειναν η εβραϊκή, ο χριστιανισμός και ο μωαμεθανισμός (και οι Δρούζοι χριστιανοί).
Στη δεκαετία 1890 η αραιοκατοικημένη αυτή περιοχή άρχισε να παρουσιάζει αύξηση πληθυσμού, καθώς οι Εβραίοι ρίχτηκαν με τα μούτρα και με χέρια και πόδια κι εργαλεία να μετατρέψουν βραχώδεις ερημιές και βάλτους σε καλλιεργήσιμα εδάφη.
Ήρθαν και Άραβες από διάφορες κατευθύνσεις σε αυξανόμενους αριθμούς στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Μα δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους, ούτε τους ονόμαζαν, Παλαιστίνιους. Ήταν Άραβες υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
3. Μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο η Γαλλία και η Βρετανία που είχαν με τη βοήθεια των ντόπιων νικήσει τους Οθωμανούς και τους είχαν εκδιώξει στην Τουρκία, μοίρασαν τα εδάφη: η Γαλλία πήρε τη Συρία και τον Λίβανο, η Βρετανία το Ιράκ, την Ιορδανία και την “Παλαιστίνη”.
Μετά την ίδρυση του Ισραήλ, επί 19 έτη (1949-67) οι Άραβες εκτός της Ισραηλινής επικράτειας και περίπου 650.000 από το Ισραήλ, πέρασαν στη Δυτική Όχθη κι έγιναν υπήκοοι του Βασιλείου της Ιορδανίας κατοικώντας στα εδάφη που πριν 2000 έτη ήταν γνωστά ως Ανατολική Ιερουσαλήμ, Ιουδαία και Σαμάρεια μα τώρα ανήκαν στην Ιορδανία.
Παρεμπιπτόντως, οι Άραβες μουσουλμάνοι που έφυγαν από το Ισραήλ έφυγαν από μόνοι τους με παροτρύνσεις από τους δικούς τους ηγέτες και την υπόσχεση (και δική τους προσδοκία) πως όταν ο ενωμένος στρατός των Αραβικών κρατών θα έριχνε τους Εβραίους στη θάλασσα, θα έπαιρναν ξανά τα εδάφη που άφησαν οι ίδιοι και τα εδάφη των Εβραίων.
Το σχέδιο δυστυχώς για αυτούς δεν υλοποιήθηκε ως τώρα, στα 70 έτη που πέρασαν, κι έτσι έμειναν στις νέες τους πατρίδες.
4. Ας σημειωθεί πως στις δεκαετίες μεταξύ του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου και 1945 που τελείωσε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, περίπου 500.000 Άραβες μετανάστευσαν στη Βρετανική Παλαιστίνη, ενώ οι Βρετανοί εμπόδιζαν Εβραίους να εισέλθουν. (Πολλοί, βέβαια, εισέρχονταν παράνομα: οι Βρετανοί κάποτε έκαναν τα στραβά μάτια και κάποτε τους φυλάκιζαν όταν τους έπιαναν.)
Το Παλαιστινιακό ζήτημα έγινε “Παλαιστινιακό” χάρη στους κομμουνιστές, στα σχέδια των Σοβιετικών στη Μόσχα και των Ρουμάνων στο Βουκουρέστι (βλ. Η σοβιετική Παλαιστίνη κι Σοβιετική Παλαιστίνη (2)) οι οποίοι εκπαίδευσαν τους ηγέτες και τα μέλη των τρομοκρατικών ομάδων.
Είναι τόσο κρίμα, διότι Άραβες κι Εβραίοι θα μπορούσαν να ζουν αρμονικά κι εποικοδομητικά πλάι πλάι για το καλό και των δύο λαών.
